چگونه وزن خود را کم کنیم

نحوه 

کاهش وزن یکی از مهم ترین سوالاتی است که افراد در فضای مجازی از یکدیگر یا از

 متخصص تغذیه می پرسند.

به زبان ساده زمانی که انرژی دریافتی شما نسبت به انرژی که می سوزانید، بیشتر باشد، وزن شما بیشتر می شود. بنابراین مصرف کالری کمتر و یا انجام کارهایی برای سوزاندن کالری بیشتر، می تواند به کاهش وزن شما کمک کند.

عوامل دیگر مانند عوامل ژنتیکی، متابولیسم،

هورمون ها، نوع غذایی که میل می کنید، نوع بدن و سبک زندگی شما می تواند بر روی وزنتان تاثیر بگذارد.

در این مقاله تحت نظر خانم 

دکتر کابلی، 

متخصص تغذیه و رژیم درمانی، به موثرترین روش های کاهش وزن و مداخلات پزشکی می پردازیم.

حقایقی در مورد کاهش وزن

• برای از دست دادن وزن، باید کالری بیشتری بسوزانید.
• یک رژیم لاغری اصولی به همراه ورزش، یک روش سالم و موثر برای کاهش وزن است.
• یک فرد بالغ سالم در رده سنی ۳۰ تا ۵۰ سال باید به طور معمول روزانه ۲۲۰۰ تا ۲۴۰۰ کالری و یا کمتر مصرف کند.
• رژیم های لاغری سریع ممکن است نتایج کوتاه مدت داشته باشند اما در بلندمدت بعید است که مفید و موفق باشند.
• خوابیدن به موقع و به میزان کافی ( ۷ تا ۸ ساعت در روز ) می تواند به کاهش وزن کمک کند.

چاقی

چاقی یک بیماری همه گیر در سراسر جهان است. حداقل ۲٫۸۰۰٫۰۰۰ نفر در هر سال از عوارض مربوط به اضافه وزن، جان خود را از دست می دهند.

چاقی و داشتن اضافه وزن می تواند خطرات بسیار زیادی برای سلامت بدن داشته باشد و احتمال ابتلا به بیماری هایی مانند دیابت، سکته و انواع خاصی از سرطان ها را افزایش دهد.

افراد به چه دلیلی وزن خود را کاهش می دهند؟

افراد به دلایل مختلف وزن اضافی خود را از دست می دهند:

ظاهر

افراد اغلب می خواهند زیبا، جذاب و بدنی سالم داشته باشند. زمانی که شما از ظاهر بدن خود راضی باشید، اعتماد به نفس بالایی خواهید داشت.

اعتماد به نفس

افرادی که دچار چاقی هستند ممکن است نسبت به خود احساس رضایت نداشته باشند.

سلامت عمومی

افرادی که به دنبال 

کاهش وزن هستند، می خواهند سالم تر بمانند، طول عمر بیشتری داشته باشند و از ابتلا به بیماری های مرتبط به چاقی و اضافه وزن در امان باشند.

برای یک وضعیت خاص یا بیماری

افراد مبتلا به اختلالات تنفسی و دیابت نوع ۲ ممکن است بعد از کاهش وزن و رسیدن به وزن ایده آل به بهبود کامل دست یابند.

تناسب اندام

داشتن اندامی متناسب می تواند فرد را شادتر کند. همچنین انرژی و استقامت بدنی را افزایش دهد.

مسابقات ورزشی

ورزشکاران برای مسابقات ورزشی ممکن است برای رسیدن به یک وزن خاص و قرار گرفتن در دسته وزن دلخواه خود در مسابقات، اقدام به کاهش وزن کنند.

باروری

کاهش وزن برای درمان باروری در نی که دچار چاقی و سندرم تخمدان پلی کیستیک هستند، بسیار موثر است.

از سایت 

دکتر نیره کابلی

 دیدن فرمایید.

وکیوم تراپی چگونه به درمان زخم کمک می کند

وکیوم تراپی (VAC) نوعی درمان برای کمک به بهبود زخم است که همچنین با نام درمان فشار منفی نیز شناخته می شود. در طول درمان، یک دستگاه فشار هوای روی زخم را کاهش می دهد. این کار می تواند به بهبود زخم کمک کند.

درک سیستم وکیوم تراپی زخم

سیستم وکیوم زخم چندین قسمت دارد. پانسمان فوم و یا گاز به طور مستقیم بر روی زخم قرار می گیرند. پانسمان هر 24 تا 72 ساعت تعویض می شود. یک فیلم چسبناک، پانسمان و زخم را پوشانده و مهروموم می کند. یک لوله زهکشی از زیر چسب فیلم می آید و به یک پمپ وکیوم قابل حمل متصل می شود. این پمپ فشار هوا بر روی زخم را از بین می برد. اینکار ممکن است به طور مداوم و یا دوره ای انجام شود. در طول درمان، شما نیاز به حمل پمپ قابل حمل به هر جا که می روید دارید.

چرا از وکیوم تراپی استفاده می شود؟

شما ممکن است برای زخم هایی که اخیرا ایجاد شده ویا برای درمان زخم های مزمن به این روش نیاز داشته باشید. زخم مزمن زخمی است که با گذشت زمان درمان نمی شود. زخم مزمن می تواند در افراد مبتلا به دیابت رخ دهد. اگر اخیرا یک گرافت پوستی داشته اید، ممکن است به وکیوم زخم نیاز داشته باشید. همچنین  ممکن است برای درمان یک زخم بزرگ نیاز به وکیوم تراپی داشته باشید. زخم های بزرگ می توانند مدت زمان بیشتری برای بهبود نیاز داشته باشند.

یک سیستم وکیوم زخم می تواند به سرعت بهبود زخم شما کمک کند از طریق:

• تخلیه مایع اضافی از زخم

• کاهش تورم

• کاهش باکتری در زخم
• مرطوب و گرم نگه داشتن زخم شما
• کمک به نزدیک شدن لبه های زخم
• افزایش جریان خون به زخم شما
• کاهش التهاب

وکیوم زخم مزایای دیگری را نسبت به سایر انواع مراقبت از زخم ارائه می دهد از جمله اینکه ممکن است ناراحتی کلی شما را کاهش دهد. معمولا دفعات تعویض پانسمان کمتر می شود و ممکن است  پانسمان ها ساده تر در جای خود ثابت شوند.

خطرات وکیوم تراپی زخم

وکیوم دارای برخی از خطرات نادر است، مانند:

• خونریزی (که ممکن است شدید باشد)
• عفونت زخم
• ارتباط غیر طبیعی بین روده و پوست (فیستول روده)

آموزش مناسب در تعویض پانسمان می تواند به کاهش احتمال این عوارض کمک کند. همچنین، درمانگر زخم شما به دقت وضعیت شما را بررسی کرده و به شما اطمینان می دهد که شما یک کاندید خوب برای درمان هستید. مشکلات خاص می تواند خطر ابتلا به عوارض را افزایش دهند که موارد زیر را شامل می شوند:

• اعضای بدن یا رگ های خونی نمایان
• خطر بالای خونریزی از یک مشکل پزشکی دیگر
• عفونت زخم
• عفونت استخوانی نزدیک به زخم
• بافت زخم مرده
• بافت سرطانی
• پوست شکننده، از جمله به علت استفاده از استروئید موضعی یا پیری
• آلرژی به چسب
• گردش خون بسیار ضعیف به زخم شما
• زخم های نزدیک به مفاصل که ممکن است به دلیل تحرک دوباره باز شوند

درمانگر زخم شما خطراتی که برای شما وجود دارد را با شما مورد بحث قرار خواهد داد. اطمینان حاصل کنید که با او درباره همه سوالات و نگرانی های خود صحبت کنید.

آماده شدن برای وکیوم تراپی زخم

به احتمال زیاد نیازی به انجام کار زیادی برای آماده سازی برای وکیوم زخم نیست. در بعضی موارد، قبل از انجام این درمان، ممکن است نیاز باشد صبر کنید. برای مثال، ممکن است در صورت عفونی بودن زخم، نیاز باشد درمانگر زخم ابتدا عفونت را برطرف کند. همچنین ممکن است نیاز باشد که بافت مرده یا آسیب دیده از زخم شما جدا شود.

شما یا مراقب شما ممکن است نیاز به آموزش در مورد نحوه استفاده از دستگاه وکیوم زخم داشته باشید. این کار در صورتی انجام می شود که بتوانید وکیوم تراپی زخم را در خانه داشته باشید. در موارد دیگر ممکن است نیاز به وکیوم تراپی زخم در یک کلینیک زخم داشته باشید.

در روز انجام وکیوم تراپی زخم شما:

متخصص زخم، زخم شما را با پانسمان فوم یا گاز می پوشاند. یک فیلم چسبنده بر روی پانسمان و زخم گذاشته خواهد شد. این فیلم زخم را مهر و موم می کند. فوم به یک لوله زهکشی وصل می شود که به پمپ خلاء متصل است. این پمپ قابل حمل است. هنگامی که پمپ روشن می شود، مایع را از طریق فوم و لوله تخلیه می کند. پمپ ممکن است به طور مداوم کار کند، یا ممکن است به حالت خاموش و روشن تغییر حالت دهد. تنظیمات دقیق برای شما به نوع خاصی از سیستم خلاء زخمی که استفاده می کنید،‌ بستگی دارد.

مراقبت های زخم شما

شما ممکن است یک بار در روز به تعویض پانسمان نیاز داشته باشید. ممکن است دفعات تعویض پانسمان با توجه به زخم شما کمتر یا بیشتر شود. ممکن است شما یا مراقب شما برای انجام این کار در خانه آموزش ببینید یا ممکن است توسط یک درمانگر زخم معاینه و تعویض شود. درمانگر شما ممکن است داروی مسکن تجویز کند. اینکار برای جلوگیری یا کاهش درد در طول تعویض پانسمان است.

شما احتمالا باید چندین هفته یا چند ماه از سیستم وکیوم زخم استفاده کنید. در طول این مدت، پمپ قابل حمل وکیوم را به هر جا که می روید، حمل می کنید.

تغذیه برای بهبود زخم

در طول این مدت مطمئن شوید که یک رژیم غذایی سالم را دنبال کنید. اینکار لازم است تا زخم بهبود یابد و از عفونت جلوگیری شود. درمانگر شما می تواند اطلاعات بیشتری راجع به اینکه در طول این مدت چه چیزهایی را در رژیم غذایی خود قرار دهید، در اختیار شما بگذارد.

اگر وضعیت پزشکی دارید که به زخم شما منجر شده است، مانند دیابت، دستورالعمل های پزشک خود را دنبال کنید. این دستورالعمل ها می تواند به شما در جلوگیری از زخم های آینده کمک کند.

مراقبت های پیگیری

درمانگر شما به دقت روند بهبود زخم شما را نظارت می کند. اطمینان حاصل کنید که در تمام جلسات معاینه بعد از انجام درمان حضور پیدا می کنید.

چه زمان با درمانگر خود تماس بگیرم؟

در صورت وجود هر یک از این موارد، با درمانگر زخم خود تماس بگیرید:

• تب 38 درجه سانتی گراد (100.4 درجه فارنهایت)
• افزایش قرمزی، تورم، یا گرما در اطراف زخم
• افزایش درد
• خون قرمز روشن یا ه های خون در لوله یا محفظه جمع آوری وکیوم

دیسک گردن چیست؟

دیسک گردن بسیار دردناک است. دیسک های گردن در اوایل تا اواسط میانسالی رایج هستند. دیسک های گردن اغلب زمانی ایجاد می شوند که فشار بیش از حد بر روی ستون فقرات قرار می گیرد. ستون فقرات از مهره های استخوانی تشکیل شده است که با دیسک های ژل مانند جدا شده اند.

این دیسک ها در هنگام ضربه مانند بالشتکی نرم از مهره ها مواظبت می کنند، اجازه حرکت در ستون فقرات را می دهند و مهره ها را در محل خود نگه می دارند. فتق دیسک هنگامی رخ می دهد که یک دیسک شکسته شود و باعث می شود که دیسک نشت کند، این موضوع موجب تحریک اعصاب اطراف آن می شود. دیسک گردن اغلب با بلند کردن، کشیدن، خم شدن یا چرخیدن اتفاق می افتد. وضعیت بد و ارگونومی ضعیف نیز ممکن است احتمال بروز دیسک گردن را افزایش دهد.

هنگامی که دیسک بر روی اعصاب در ناحیه خاصی از ستون فقرات تاثیر می گذارد، می تواند به درد و ضعف در ناحیه ای از بدن که آن عصب ها خدمت می کنند منجر شود.

مهراک گردن چیست؟

اگر دیسک در گردن یا ستون فقرات فوقانی باشد، می تواند درد را به سمت شانه، بازو یا دست بکشاند. این درد رادیکولوپاتی یا مهراک گردن نامیده می شود. مهراک گردن به طور رایج به عصب فشرده شده اشاره دارد.

مهراک گردن ممکن است منجر به سوزش، سوزن سوزن شدن و ضعف در بازو، شانه و یا دست شود. در موارد شدید، ممکن است منجر به از دست دادن احساس و فلج شود.

درمان دیسک گردن

روش های مختلفی برای درمان فتق دیسک وجود دارد. اکثر متخصصان طب فیزیکی قبل از در نظر گرفتن عمل جراحی، داروهای مسکن، استراحت، فیزیوتراپی و درمان های محافظه کارانه را توصیه می کنند.

تمرینات زیر می تواند درد گردن ناشی از فتق دیسک گردن شما را سریع تر بهبود بخشد. هدف این تمرین ها این است که دیسک را به عقب بکشید، و از ریشه عصب دور کنید. قبل از انجام تمرینات در خانه، با متخصص گردن و ستون فقرات خود م کنید.

تمرینات ورزشی گردن برای از بین بردن درد

کشش گردن

• به پشت روی یک میز یا تخت دراز بکشید به طوریکه پایین گردن شما با لبه همسطح باشد.
• به آرامی سر خود را از عقب پایین بیاورید و اجازه دهید آویزان بماند. اگر این کار درد شما را بدتر می کند یا درد را به سمت بازوها می فرستد، ادامه ندهید.
• این موقعیت را برای 1 دقیقه نگه دارید، و یک دقیقه استراحت کنید. 5 تا 15 بار تکرار کنید.

کشش گردن با لیفت سر

• روی تخت یا یک میز به شکم دراز بکشید، دست ها را در کنار بدن خود نگاه داشته و سر را از لبه آویزان کنید.
• به آرامی و با احتیاط سر خود را بالا بیاورید و گردن خود را در خلاف جاذبه زمین کشش دهید.
• این موقعیت را برای 5 تا 10 ثانیه نگه دارید. 15 تا 20 بار تکرار کنید.

انقباض گردن

• به پشت دراز بکشید بطوریکه سر شما روی تخت باشد و دستهایتان در اطرافتان.
• چانه خود را به طرف سینه خود بکشید، تا غبغب ایجاد شود.
• این موقعیت را برای 5 تا 10 ثانیه نگه دارید. 15 تا 20 بار تکرار کنید.

انقباض شانه

• در کنار دیوار بنشینید یا بایستید و دست ها را در کنار خود قرار دهید.
• آرنج خود را 90 درجه خم کنید.
• شانه های خود را پایین و به عقب ببرید و پشت بازوهای خود را به سمت دیوار فشار دهید، استخوان های شانه خود را به سمت هم فشار دهید.

نگه داشتن هم تراز

• صاف بنشینید و شانه های خود را راحت نگه دارید. دست خود را روی پیشانی خود قرار دهید.
• سر خود را بدون حرکت دادن، به دست خود فشار دهید.
• این وضعیت را برای 5 تا 15 ثانیه نگه دارید. 15 بار تکرار کنید.

حرکات کششی گردن برای تسکین درد

کشش ممکن است برای افرادی که دارای دیسک هستند، در صورتی که عضلات منقبض شده در اطراف این ناحیه وجود داشته باشند و باعث درد شوند، مفید باشد. گاهی اوقات کشش می تواند درد را بدتر کند و روند بهبود را آهسته کند. هر وقت که درد افزایش می یابد یا از ستون فقرات به نقاط دیگر کشیده می شود، همیشه حرکات کششی را متوقف کنید.

به عنوان مثال، اگر یک حرکت کششی موجب ایجاد درد در شانه و بازوی شما شود، حرکت کششی را انجام ندهید. هدف کشش این است که درد را کاهش دهد، نه آن را افزایش دهد.

خم کردن به اطراف

• صاف نشسته و شانه ها را آزاد بگذارید.
• سر خود را به یک سمت بچرخانید، به طوری که گویی می خواهید شانه خود را با گوش لمس کنید.
• این موقعیت را برای 30 ثانیه نگه دارید، سپس استراحت کنید. 3 تا 5 بار در طول روز تکرار کنید.

کشش  اسکالین

• صاف نشسته و شانه ها را آزاد بگذارید.
• یک دست را پشت سر قرار دهید. سر خود را به آرامی شیب دهید تا با زاویه 45 درجه به زیر بغل خود نگاه کنید.
• این موقعیت را برای 30 ثانیه نگه دارید، استراحت کنید و در طول روز 3 تا 5 بار تکرار کنید.

چرخش گردن

• صاف نشسته و شانه ها را آزاد بگذارید.
• به آرامی سر خود را به یک طرف خود بچرخانید. سر خود را بیش از حد نچرخانید و از پیچش گردن جلوگیری کنید.
• به آرامی سر خود را به طرف دیگر بچرخانید.
• هر موقعیت را برای 30 ثانیه نگه دارید. 3 تا 5 بار در طول روز تکرار کنید.

تمرینات ورزشی که باید از انجامشان

اجتناب کنید

دکتر یزدانی، متخصص ستون فقرات گردن توصیه می کند در حالی که دیسک شما در حال بهبود است، از هرگونه تمرین با شدت بالا اجتناب کنید. تمرینات ورزشی مانند دویدن، پریدن، وزنه برداری، یا هر چیز دیگری که باعث حرکات ناگهانی و شدید می شود، می تواند درد شما را به میزان زیادی افزایش دهد و سرعت بهبود را کاهش دهد. اینکار حتی ممکن است باعث مشکلات مادام العمر شود.

هنوز هم شرکت کردن در بسیاری از فعالیت های معمول روزانه امکان پذیر است. مهم است که فعالیت های چالش برانگیز را تغییر دهید و گردن خود را در یک موقعیت بدون درد نگه دارید.

ورزش آرام برای روند بهبود مفید است، به این دلیل که باعث افزایش جریان خون به ستون فقرات، کاهش فشار و حفظ استقامت می شود.

از سایت

کلینیک توان بخشی آسود دیدن فرمایید.

چگونه وزن خود را کم کنیم

نحوه 

کاهش وزن یکی از مهم ترین سوالاتی است که افراد در فضای مجازی از یکدیگر یا از

 متخصص تغذیه می پرسند.

به زبان ساده زمانی که انرژی دریافتی شما نسبت به انرژی که می سوزانید، بیشتر باشد، وزن شما بیشتر می شود. بنابراین مصرف کالری کمتر و یا انجام کارهایی برای سوزاندن کالری بیشتر، می تواند به کاهش وزن شما کمک کند.

عوامل دیگر مانند عوامل ژنتیکی، متابولیسم،

هورمون ها، نوع غذایی که میل می کنید، نوع بدن و سبک زندگی شما می تواند بر روی وزنتان تاثیر بگذارد.

در این مقاله تحت نظر خانم 

دکتر کابلی، 

متخصص تغذیه و رژیم درمانی، به موثرترین روش های کاهش وزن و مداخلات پزشکی می پردازیم.

حقایقی در مورد کاهش وزن

• برای از دست دادن وزن، باید کالری بیشتری بسوزانید.
• یک رژیم لاغری اصولی به همراه ورزش، یک روش سالم و موثر برای کاهش وزن است.
• یک فرد بالغ سالم در رده سنی ۳۰ تا ۵۰ سال باید به طور معمول روزانه ۲۲۰۰ تا ۲۴۰۰ کالری و یا کمتر مصرف کند.
• رژیم های لاغری سریع ممکن است نتایج کوتاه مدت داشته باشند اما در بلندمدت بعید است که مفید و موفق باشند.
• خوابیدن به موقع و به میزان کافی ( ۷ تا ۸ ساعت در روز ) می تواند به کاهش وزن کمک کند.

چاقی

چاقی یک بیماری همه گیر در سراسر جهان است. حداقل ۲٫۸۰۰٫۰۰۰ نفر در هر سال از عوارض مربوط به اضافه وزن، جان خود را از دست می دهند.

چاقی و داشتن اضافه وزن می تواند خطرات بسیار زیادی برای سلامت بدن داشته باشد و احتمال ابتلا به بیماری هایی مانند دیابت، سکته و انواع خاصی از سرطان ها را افزایش دهد.

افراد به چه دلیلی وزن خود را کاهش می دهند؟

افراد به دلایل مختلف وزن اضافی خود را از دست می دهند:

ظاهر

افراد اغلب می خواهند زیبا، جذاب و بدنی سالم داشته باشند. زمانی که شما از ظاهر بدن خود راضی باشید، اعتماد به نفس بالایی خواهید داشت.

اعتماد به نفس

افرادی که دچار چاقی هستند ممکن است نسبت به خود احساس رضایت نداشته باشند.

سلامت عمومی

افرادی که به دنبال 

کاهش وزن هستند، می خواهند سالم تر بمانند، طول عمر بیشتری داشته باشند و از ابتلا به بیماری های مرتبط به چاقی و اضافه وزن در امان باشند.

برای یک وضعیت خاص یا بیماری

افراد مبتلا به اختلالات تنفسی و دیابت نوع ۲ ممکن است بعد از کاهش وزن و رسیدن به وزن ایده آل به بهبود کامل دست یابند.

تناسب اندام

داشتن اندامی متناسب می تواند فرد را شادتر کند. همچنین انرژی و استقامت بدنی را افزایش دهد.

مسابقات ورزشی

ورزشکاران برای مسابقات ورزشی ممکن است برای رسیدن به یک وزن خاص و قرار گرفتن در دسته وزن دلخواه خود در مسابقات، اقدام به کاهش وزن کنند.

باروری

کاهش وزن برای درمان باروری در نی که دچار چاقی و سندرم تخمدان پلی کیستیک هستند، بسیار موثر است.

از سایت 

دکتر نیره کابلی

 دیدن فرمایید.

بیوتین که به عنوان ویتامین H و یا B7 شناخته می شود، ویتامین محلول در آب است که به بدن کمک می کند تا چربی ها، کربوهیدرات ها و پروتئین ها را متابولیزه کند. ویتامین های محلول در آب در بدن ذخیره نمی شوند، بنابراین مصرف روزانه این ویتامین ها ضروری است.

سلول های انسان قادر به تولید بیوتین نیستند، اما این

ویتامین توسط باکتری ها در بدن تولید می شود و در غذاهای مختلف وجود دارد.

حقاق مهم درباره بیوتین

• بیوتین یا ویتامین B7 برای متابولیسم چربی ها، کربوهیدرات ها و پروتئین نیاز است
• کمبود بیوتین می تواند منجر به ریزش مو، شکنندگی ناخن ها و مشکلات پوستی شود
• منابع غذایی آن شامل گوشت قرمز، تخم مرغ، دانه ها و آجیل ها است
• مکمل های بیوتین می توانند به سلامت مو، پوست و ناخن ها کمک کنند

مزایای سلامتی

کمک برای داشتن یک حاملگی امن و سالم

کمبود بیوتین اغلب در دوران بارداری دیده می شود. این می تواند منجر به رشد غیرطبیعی جنین شود.

مکمل فولیک اسید قبل و در طی بارداری توصیه می شود. لازم است که شما در دوران بارداری مولتی ویتامین مصرف کنید که علاوه بر اسید فولیک، حداقل ۳۰ میکروگرم بیوتین در روز را برای کاهش خطر کمبود این ویتامین فراهم کند.

سلامت ناخن، مو و پوست

شواهدی وجود دارد مبنی بر اینکه بیوتین ممکن است قدرت و دوام ناخن ها را بهبود بخشد و سلامت موها را افزایش دهد.

مطالعه ای در سال ۱۹۸۹ منتشر شد و نشان داد که در بین ۴۵ بیمار که روزانه ۲٫۵ میلی گرم بیوتین دریافت می کردند، ۹۱ درصد از آن ها بعد از ۵ ماه، ناخن های سفت تر و سخت تر داشتند.

دیگر محققان به این نتیجه رسیدند که سندرم ناخن شکننده” با مصرف بیوتین با دوز ۲٫۵ میلی گرم در روز، کاهش می یابد.

تحقیقات منتشر شده در سال ۲۰۱۵ نشان می دهد که نی که موهای کم پشت دارند، بعد از مصرف یک مکمل پروتئین خوراکی ( MPS ) به مدت ۹۰ روز، کاهش ریزش مو را تجربه کردند، در حالی که بیوتین یک جز از این مکمل می باشد.

کاهش قند خون

مطالعات متعددی توانایی بیوتین را برای کاهش گلوکز خون افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ و نوع ۲ مورد آزمایش قرار داده اند. در مطالعات حیوانی، بیوتین باعث تحریک ترشح انسولین از پانکراس و سپس کاهش قند خون شد.

تحقیقات منتشر شده در سال ۲۰۱۶ نشان داد که بیوتین ممکن است به کنترل گلیسمی در افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ کمک کند.

مطالعات بیشتر برای تایید این موضوع نیاز است.

کنترل نوروپاتی

بیوتین همچنین ممکن است باعث کاهش آسیب عصبی در افراد مبتلا به بیماری دیابت و یا بیمارانی که بخاطر بیماری کلیوی تحت دیالیز هستند، شود.

در سال ۱۹۹۰، دانشمندان دریافتند که سه بیمار که دوز بالا از بیوتین را به مدت ۱ تا ۲ سال دریافت کردند، شاهد بهبود علائم بودند.

بیوتین برای فعالیت پیروات کربوکسیلاز ضروری است. بدون بیوتین ممکن است سطوح بالایی از پیروات و آسپارتات ایجاد شود که می تواند بر روی اعصاب تاثیر بگذارد.

با این حال، شواهد بیشتری برای تایید این موضوع نیاز است.

درمان علائم بیماری ام اس

مطالعات نشان می دهد که مصرف دوز بالای بیوتین ممکن است باعث بهبود علائم در افراد مبتلا به بیماری مولتیپل اسکلروزیس ( MS )، یک بیماری خودایمنی که بر سیستم عصبی بدن تاثیر می گذارد، شود. بیماری ام اس می تواند منجر به ضعف عضلات و طیف وسیعی از مشکلات دیگر شود.

نتایج منتشر شده در سال ۲۰۱۶ نشان داد که مصرف بیوتین، یک درمان بی خطر است.

کمبود بیوتین

کمبود بیوتین در افراد بسیار نادر است، زیرا بیوتین به طور گسترده ای در مواد غذایی موجود است و باکتری های شکمی به طور معمول، بیوتین بیشتری نسبت به نیاز بدن تولید می کنند.

علائم کمبود بیوتین عبارتند از:

• ریزش مو یا آلوپسی
• بثورات پوستی و قرمزی در اطراف چشم ها، بینی، دهان و اندام تناسلی
• افسردگی
• بی حالی
• توهم
• رخوت و سوزش در دست ها و پاها
• از دست دادن کنترل حرکات بدن که تحت عنوان آتاکسیا شناخته می شود
• تشنج
• اختلال عملکرد سیستم ایمنی
• افزایش خطر ابتلا به عفونت باکتریایی و قارچی

کمبود بیوتین به احتمال زیاد در موارد زیر ایجاد می شود:

• ن در دوران بارداری
• بیمارانی که به مدت طولانی از طریق وریدی تغذیه می شوند
• نوزادانی که شیر مادر آن ها مقادیر کم از بیوتین را دارد
• بیماران مبتلا به اختلال جذب بیوتین به علت بیماری التهابی روده ( IBD ) یا سایر اختلالات گوارشی ( GI )
• افراد سیگاری

همچنین ممکن است افراد زیر دچار کمبود بیوتین شوند:

• افرادی که داروهای ضدصرع مصرف می کنند، مانند فنوباربیتال، فنیتوئین یا کاربامازپین
• افرادی که مبتلا به انواع بیماری های کبدی هستند

کمبود بیوتینیداز

کبمود بیوتینیداز یکی دیگر از علل کمبود بیوتین است، این یک اختلال متابولیکی اتوزوم مغلوب است.

در افراد مبتلا به این بیماری، بدن به اندازه کافی نمی تواند آنزیم مورد نیاز برای آزاد کردن بیوتین از پروتئین ها در رژیم غذایی در طول هضم غذا را تولید کند.

حدود ۱ در ۶۰٫۰۰۰ نوزاد، دچار کمبود بیوتینیداز شدید یا جزئی هستند. در کمبود شدید، حدود ۱۰ درصد از فعالیت آنزیم نرمال وجود دارد، اما در کمبود جزئی، ۱۰ تا ۳۰ درصد از فعالیت آنزیم طبیعی اتفاق می افتد.

نیاز روزانه به بیوتین

هیچ تجویز روزانه ی توصیه شده برای بیوتین وجود ندارد. زیرا شواهد کافی برای تجویز آن وجود ندارد.

با این حال موسسه پزشکی IOM مصرف روزانه ۳۰ میکروگرم در روز را برای بزرگسالان ۱۹ سال و بالاتر پیشنهاد می کند.

منابع غذایی بیوتین

مواد غذایی باید اولین انتخاب به هنگام جستجوی منابع بیوتین باشد. بیوتین در غذاها معمولا به پروتئین متصل می شود.

غذاهای غنی از بیوتین عبارتند از:

• سبوس گندم
• گوشت ارگان
• تخم مرغ ( که به طور کامل پخته شده باشد )
• صدف

تخم مرغ خام حاوی پروتئینی به نام Avidin است که جذب بیوتین را مهار می کند. خوردن سفیده تخم مرغ به صورت خام با کمبود بیوتین ارتباط دارد.

برخی از غذاها و مقادیر بیوتین موجود در آن ها:

۳ اونس جیگر پخته شده : ۳۰٫۸ میکروگرم بیوتین

• ۱ تخم مرغ کامل پخته شده: ۱۰ میکروگرم بیوتین
• ۳ اونس ماهی سالمون آبپز: ۵ میکروگرم بیوتین
• ۱ فنجان سیب زمینی شیرین: ۴٫۸ میکروگرم بیوتین
• ۱ اونس پنیر چدار: ۰٫۴ تا ۲ میکروگرم بیوتین
• ۱ فنجان تخم آفتابگردان ۹٫۶ میکروگرم بیوتین
• ۱ فنجان بادام برشته: ۶ میکروگرم بیوتین

بسیاری ازمواد غذایی مانند میوه ها و سبزیجات حاوی مقدار کمی از بیوتین هستند.

از سایت

دکتر نیره کابلی دیدن فرمایید.

آیا هنگامی که روی ترازو گام می گذارید و می بینید هیچ وزنی از دست نداده اید، دچار غم و اندوه می شوید؟ ناامید کننده است که بعد از پیاده روی هایی که به منظور لاغری انجام داده اید، نتایج دلخواه خود را مشاهده نمی کنید. یک گام به عقب بردارید و بررسی کنید که علت اینکه ترازو وزن دلخواه شما را نشان نمی دهد چیست.

ریاضی: راه رفتن و عدم کاهش وزن

پاسخ دردناک این است که کاهش وزن و افزایش وزن یک رابطه ریاضی ساده دارند:

• اگر کالری بیشتری نسبت به کالری مصرفی خود دریافت کنید، وزن خود را افزایش می دهید.
• اگر کالری کمتری نسبت به کالری مصرفی خود دریافت کنید، وزن خود را کاهش می دهید.
• برای از دست دادن وزن، شما باید در هر روز کالری کمتری مصرف کنید و یا کالری بیشتری بسوزانید.
• برای کنترل وزن مناسب و طولانی مدت و کاهش مشکلات سلامتی شما باید هم کمتر بخورید و هم بیشتر ورزش کنید.
• یک پوند چربی ( نیم کیلوگرم ) برابر با ۳۵۰۰ کالری است. برای از دست دادن ۱ پوند در هفته، شما باید ۳۵۰۰ کالری بیشتر از آن که در آن هفته می خورید بسوزانید، چه از طریق افزایش فعالیت و یا کاهش خوردن غذا و یا هر دو.

برای ردیابی آنچه که می خورید، از یک دفتر خاطرات غذایی یا اپلیکیشن غذایی استفاده کنید تا با خودتان صادق باشید.

برای ردیابی کالری های فعالیت، از یک گام شمار یا ردیاب تناسب اندام استفاده کنید، ترجیحا اپلیکیشنی که با یک اپلیکیشن غذایی مرتبط باشد.

۳۰ تا ۶۰ دقیقه پیاده روی سریع و یا

تمرینات متوسط ​​در تقریبا هر روز هفته برای کمک به کاهش وزن توصیه شده است. این مقدار ورزش همچنین با کاهش خطرات عمده سلامت شما همراه است.

چه میزان کالری در هنگام پیاده روی می سوزانم؟

با هر مایلی ( ۱٫۶ کیلومتر ) که شما پیاده روی کنید، بسته به وزن شما، و سرعت و تکنیک به عنوان عوامل ثانویه بین ۵۵ تا ۱۴۰ کالری می سوزانید.

چگونه می توانم  در هر مایل پیاده روی کالری بیشتری بسوزانم؟

چند تکنیک وجود دارد که می توانید برای افزایش میزان کالری مصرفی در زمان پیاده روی انجام دهید. بعضی از این تکنیک ها ساده تر از بقیه هستند و هر کدام مزایا و معایب خود را دارند.

• گام های خود را با سرعت یک مایل در ۱۲ دقیقه یا کمتر بردارید و از تکنیک های

  racewalk استفاده کنید. شما کالری بیشتری را در هر مایل می سوزانید چرا که نسبت به سرعت کمتر راه رفتن یا دویدن از مجموعه های بیشتری از عضلات استفاده می کنید.

  Racewalkers حدودا سه برابر بیشتر در هر مایل کالری می سوزاند.

• از چوب دستی های پیاده روی تناسب اندام برای افزایش میزان سوخت کالری خود در هر مایل استفاده کنید، چرا که با استفاده از این چوب دستی ها شما از عضلات دست هم استفاده می کنید.

• هرچه وزن بیشتری داشته باشید، کالری بیشتری در هر مایل می سوزانید. هر چه وزن کم کنید، کالری کمتری در هر مایل می سوزانید. برخی از افراد کمربندهای وزنه دار یا کوله پشتی سنگین را برای افزایش وزن و در نتیجه افزایش سوختن کالری حمل می کنند. در انجام این کار احتیاط کنید. وضعیت مناسب خود را از دست ندهید یا فشار بیش از حدی روی مفاصل هایتان وارد نکنید. برای کسانی که در حال کاهش وزن هستند و بدنشان به وزن بیشتری عادت دارد، کمربند وزنه دار روش طبیعی تری برای حمل وزن بیشتر خواهد بود.

• هنگامی که شما شروع به از دست دادن وزن می کنید، سرعت پیاده روی شما افزایش می یابد و یک وزنه با ۲۰ پوند اضافی واقعا می تواند حرکت شما را کُند کُنَد. شما ممکن است کالری کمتری در هر مایل بسوزانید، اما می توانید مسافت های بیشتری را در همان مدت طی کنید. این کار می تواند به افزایش کالری سوزانده شده در هر نوبت پیاده روی کمک کند.

خبرهای خوب برای افرادی که با پیاده روی، چربی سوزی می کنند

پیاده روی سریع با شدت متوسط ​​می تواند برای سوختن کالری چربی از ورزش شدید موثرتر باشد. بدن برای بسیج کردن فرایندهایی که کالری را از توده های چربی خود به جای مصرف فقط قندهای ساده موجود در سلول های به دست آورد، نیاز به زمان دارد. اگر سریع راه می روید، همیشه ده دقیقه با سرعت متوسط ​​شروع کرده و بدن را گرم کنید تا بدن به حالت چربی سوزی برود. شما می توانید از تمرینات ورزشی چربی سوزی با پیاده روی استفاده کنید.

خبرهای بد برای افرادی که به 

رژیم لاغری اکتفا کرده و فعالیت ندارند

اگر ورزش را در به رژیم غذایی خود اضافه نکنید، بدن شما نه تنها چربی بلکه عضلات را می سوزاند. رژیم گیرندگان بعد از یک رژیم غذایی بدون ورزش می توانند در شرایط فیزیکی بدتری نسبت به قبل قرار گیرند. همچنان نشستن در بیشتر اوقات روز خطرات سلامتی خود را دارد.

خبرهای خوب برای افراد فعال با رژیم غذایی

اگر در هنگام رژیم لاغری عضله بسازید، متابولیسم خود را افزایش می دهید. این ماهیچه ها حتی در هنگام استراحت یا خواب، مقداری کالری بیشتر را می سوزانند.

اگر شما فقط پیاده روی می کنید یا شروع به Racewalk کرده اید، در حال ساختن عضله هستید. اگر همیشه یک پیاده رو بوده اید، اکنون باید تمرین های قدرتی برای ایجاد عضلات در هنگام رژیم به فعالیت های خود اضافه کنید. تمرینات بالاتنه بدن نیز توصیه می شود، زیرا پیاده روی بر روی قسمت فوقانی بدن شما تاثیری ندارد. پیاده روی یک فعالیت مهم برای کاهش وزن است و با گذشت زمان از پوکی استخوان جلوگیری می کند.

شما هنوز نیاز به رژیم لاغری دارید!

اگر شما پیاده روی خود را افزایش داده و بعد از یک ماه هنوز کاهش وزن نداشته باشید، باید آنچه که می خورید را بررسی کنید. شما باید کالری کمتری مصرف کنید. برای انجام این کار استراتژی ها و رژیم های غذایی زیادی وجود دارد، اما این کار را با توجه به حفظ  مواد مغذی خوب انجام دهید. میزان کالری دریافتی مناسب برای شما به سطح فعالیت بدنی و هدف کاهش وزن شما بستگی دارد.

از سایت

دکتر نیره کابلی دیدن فرمایید.

وابستگی به 

مواد مخدر، عبارت است از الگوهای رفتاری که کنترل آسیب دیده بر مصرف مواد، مصرف مداوم یا فزاینده ی مواد را به رغم دانستن این موضوع که آن ماده زندگی فرد را از هم می پاشد، ارائه می دهد. وابستگی به مواد مخدر، همچنین به صورت

میل مزمن یا کوشش های ناموفق برای ترک یا کنترل مصرف یک ماده و جهت گیری زندگی فرد به سوی تهیه و مصرف آن ماده نیز شناخته شده است.

انواع وابستگی به

مواد مخدر:

• وابستگی فیزیولوژیکی یا جسمانی
• وابستگی روانی

وابستگی جسمانی به مواد مخدر:

وابستگی جسمانی، عبارت است از یک تغییر سازشی یا انطباقی که در سیستم بیولوژیکی فرد ایجاد می شود و تظاهرات جسمانی آن تنها پس از قطع مصرف دارو یا مصرف آنتاگونیست آن ظاهر شده و علائم سندرم محرومیت را ایجاد می کند.

تغییرات سازشی در انسان با همان اولین دوز مصرفی در سلول هایی که گیرنده ی اختصاصی اپیوئیدها را دارند، آغاز می شود که منجر به ایجاد وابستگی نیز می شود. به عبارت دیگر، وابستگی فیزیولوژیکی یا جسمانی به مواد یعنی اینکه بدن فرد در نتیجه ی مصرف منظم یک ماده مخدر یا افزایش آن تغییر کرده و پدیده ی تحمل نسبت به ماده و یا علائم مرضی ترک در شخص ظاهر گردد. تا زمانی که مصرف ماده ادامه یابد، وابستگی فیزیکی آشکار نمی شود. اما در صورت نرسیدن مواد به بدن، علائم ناشی از ترک مواد ظاهر می گردد.

درجه ی وابستگی تنها با توجه به شدت علائم ناشی از سندرم محرومیت قابل اندازه گیری است. در واقع شدت علائم، زمان شروع و خاتمه ی آنها به نوع دارو و نیمه عمر بیولوژیکی آن، دوز مصرفی، تعداد دفعات مصرف، سابقه ی مصرف، میزان سلامتی و ویژگی های فردی شخص مصرف کننده بستگی دارد. وابستگی روان شناختی کنترل آسیب دیده بر مصرف دارو را بدون علائم فیزیولوژیایی اعتیاد در بر می گیرد.

وابستگی روانی به مواد مخدر:

وابستگی روانی که خوگیری هم گفته می شود، با میل شدید متناوب یا مستمر برای مصرف مواد مخدر به منظور اجتناب از حالت ملال مشخص می شود. به عبارت دیگر وابستگی روانی به مواد، نوعی وابستگی به الگوی رفتاری شاخص سوءمصرف دارو اشاره دارد.

ابعاد وابستگی روانی، شامل رفتار جستجوگرانه یا اجبار درونی در جهت جستجوی دارو و تظاهر رفتارهای خاص برای بدست آوردن ماده می باشد. در تعریف دیگری منظور از وابستگی روانی به مواد، تمایل به مصرف ماده یا چیزی که دارای اثرات لذت بخش بوده و تولید رضایت کند، می باشد. در این گونه وابستگی ها بعد از قطع مواد، علائم ترک ظاهر نمی گردند و یا نشانه های غیاب وابستگی فیزیولوژیایی رخ بدهد. در وابستگی های روانی، ادامه ی وابستگی و مصرف مواد با حالت اجبار همراه است و نشانه های کمبود بسیار شدید می باشند.

آثار روانی و خلقی، شامل پیدایش حالت نشاط، بی اعتنایی نسبت به محرک ها و آرامش ناشی از مصرف مواد مخدر به ویژه به صورت وریدی می باشد.

وابستگی روان شناختی ممکن است در غیاب وابستگی فیزیولوژیایی رخ بدهد، مانند مصرف 

مواد توهم زا تر وابستگی روانی ایجاد می کند تا وابستگی جسمانی. وابستگی روانی تقریباً همیشه از وابستگی فیزیکی به وجود می آید، ولی همیشه وابستگی روانی منجر به وابستگی فیزیکی نمی شود. 

ترک اعتیاد:

برای ترک اعتیاد می بایست به جنبه های فیزیکی و روانی ماده مورد مصرف توجه شود سپس اقدام به از بین بردن وابستگی های ایجاد شده در فرد مصرف کننده پرداخته شود.

در ترک اعتیاد می بایست همزمان به ترک وابستگی جسمانی و وابستگی روانی به ماده مخدر منجر شود و پس از ترک نیز طی جلسات رواندرمانی و مشاوره گروهی و فردی از عود بیماری اعتیاد و بازگشت فرد به سمت ماده مورد مصرف جلوگیری شود. معمولاً ترک وابستگی های روانی سخت تر از وابستگی جسمانی است. معمولاً پس از چند روز مراقبت و عدم استفاده،  وابستگی فیزیکی در فرد معتاد از بین می رود ولی هنوز وابستگی های روانی و وسوسه استفاده مجدد در فرد وجود دارد. به همین دلیل ترک مواد مخدری که وابستگی های روانی آنها بیشتر است معمولاً سخت تر و زمانبر تر هستند.

منبع سایت

غلبه بر اعتیاد: تصمیم‌گیری برای تغییر

برای بسیاری از کسانی که گرفتارِ اعتیاد هستند، گام نخست یا تصمیم‌گیری برای تغییر» سخت‌ترین گام خواهد بود. اگر احساس می‌کنید آمادگیِ تغییر را ندارید، نگران نباشید، چون این تردید کاملا طبیعی محسوب می‌شود. ترک اعتیاد مستم تغییرات زیادی است، مثلا تغییر در:

نحوه‌ی مقابله با استرس؛

نحوه‌ی گذراندن اوقات فراغت؛

نحوه‌ی انتخاب دوست؛

نحوه‌ی تفکر درباره‌ی خودتان.

با وجود اینکه می‌دانید ماده‌ی مخدری که گرفتارش هستید در زندگی شما مشکل‌ساز شده است اما، طبیعی است که برای ترکش به کشمکش درونی دچار شوید. ترک اعتیاد به زمان، انگیزه و حمایت اطرافیان احتیاج دارد. شما حق دارید قبل از شروع درمان، موقعیت شخصی خودتان را ارزیابی کنید.

فکر کردن به تغییر

مراقب زمان و میزان مصرف‌تان باشید تا بتوانید به نقش اعتیاد در زندگی‌تان بهتر پی ببرید.

فهرست معایب و مزایای ترک اعتیاد، همین‌طور هزینه‌ها و مزایای عدم ترک اعتیاد را تهیه کنید.

به چیزهایی که در زندگی برای‌تان مهم هستند، فکر کنید: همسر، فرزندان، شغل، سلامتی و علایق‌تان. اعتیاد شما چه تأثیراتی بر آنها خواهد گذاشت؟

نظرِ فردی را که به او اعتماد دارید درباره‌ی اعتیادتان بپرسید.

از خودتان بپرسید چه چیزهایی مانع تغییر شما می‌شوند و چه چیزهایی می‌توانند به تغییر شما کمک کنند؟

آمادگی برای ترک اعتیاد در ۵ مرحله‌ی مهم

دلایل ترک اعتیاد را به خودتان یادآوری کنید.

تلاش‌های گذشته‌ی خود را برای ترک اعتیاد بررسی کنید. اقدامات اثربخش یا بی‌فایده را شناسایی کنید.

اهداف دقیق و قابل اندازه‌گیری‌ای را برای خودتان مشخص کنید، مثلا روز خاصی برای آغاز ترک اعتیاد یا محدودیت‌هایی برای مصرف مواد مخدر.

تمام چیزهایی را که یادآور اعتیاد شما هستند از خانه، محل کار و مکان‌های دیگر دور کنید.

به خانواده و دوستان‌ خود اعلام کنید که قصد ترک اعتیاد دارید و از آنها تقاضای حمایت کنید.

حتما بخوانید: علائم سرطان ریه و راه‌های پیشگیری و درمان آن

آشنایی با گزینه‌های درمانی

پس از اینکه تصمیم به ترک اعتیاد گرفتید، وقتِ آن است که به‌دنبال گزینه‌های درمانی‌تان بروید. هنگام سنجیدن گزینه‌های درمانی به‌یاد داشته باشید که:

هیچ درمانی برای همه اثربخش نیست. افراد مختلف نیازهای متفاوتی دارند. درمان اعتیاد باید با موقعیت فرد معتاد متناسب باشد. یافتن یک برنامه‌‌ی درست برای ترک اعتیاد بسیار مهم است.

در پروسه‌ی درمان نباید صرفا به اعتیاد فرد پرداخته شود. اعتیاد کل زندگی فرد را تحت تأثیر قرار می‌دهد، از جمله روابط، شغل، بهداشت و سلامت روانی. موفقیت درمان به خلق یک مسیر جدید برای زندگی و یافتن دلایلِ اصلی روی آوردن به اعتیاد بستگی دارد. برای نمونه، ممکن است وابستگی به مواد مخدر ناشی از عدم‌ توانایی فرد در مدیریت استرس باشد که در این صورت، فرد باید راه‌های سالم‌تری را برای مقابله با موقعیت‌های استرس‌زا پیدا کند.

تعهد و پیگیری برای به نتیجه رساندن پروسه‌ی درمان مهم است. ترک اعتیاد یک پروسه‌ی سریع و آسان نیست. به‌طور کلی، هرچه سابقه‌ی اعتیاد فرد طولانی‌تر باشد، پروسه‌ی درمان او هم طولانی‌تر خواهد بود. در هر صورت، مراقبت‌های طولانی‌مدت تکمیلی برای بهبود، حیاتی هستند.

مکان‌های بسیاری برای دریافت کمک وجود دارند. همه‌ی افراد به سم‌زدایی مراقبت‌شده‌ی پزشکی یا اقامت طولانی‌مدت در مراکز ترک اعتیاد نیاز ندارند. مراقبتی که فرد معتاد به آن نیاز دارد به عوامل مختلفی بستگی خواهد داشت، از جمله سن، سابقه‌ی اعتیاد و شرایط پزشکی یا روانی. علاوه بر پزشکان و روان‌شناسان، بسیاری از ون، مددکاران اجتماعی و مشاوران برای درمان اعتیاد خدماتی را ارائه می‌کنند.

زمانی که تصمیم به ترک اعتیاد گرفتید، علاوه بر ترک، برای هرگونه مشکل پزشکی یا روانی‌ِ دیگری هم که به آن دچارید، کمک بگیرید. شانس

موفقیت شما در ترک اعتیاد با درمان یکپارچه‌، بیشتر می‌شود. لب کلام این است که فرد معتاد از یک تیم یا مرکز درمانی، خدمات ترک اعتیاد و سلامت روان را توأم دریافت کند.

حتما بخوانید: ۱۰ عادت وحشتناکی که خوشبختی شما را از بین می‌برد

درخواست کمک

سعی نکنید به‌تنهایی اعتیاد خود را ترک کنید. موفقیتِ هر رویکرد درمانی، به داشتن مشوق و پشتیبان بستگی دارد. هرقدر اطرافیان بیشتری برای دل‌گرمی و م داشته باشید، شانس بهبودی‌تان بیشتر می‌شود.

به حمایت خانواده و دوستان نزدیک خود امید داشته باشید. حمایت این افراد سرمایه‌ی باارزشی در فرایند بهبود است. اگر به‌خاطر ناکامی‌های گذشته‌تان در ترک اعتیاد، تمایلی به پناه‌ آوردن به عزیزان خود ندارید از مشاور درخواست کمک کنید.

با انسان‌های سالم روابط اجتماعی برقرار کنید. اگر زندگی اجتماعی شما در گذشته به مواد مخدر متکی بوده است، چاره‌ای جز قطع روابط ناسالم و ایجاد روابط جدید نخواهید داشت. ایجاد رابطه با دوستان سالم و دل‌سوز که از شما در پروسه‌ی درمان حمایت کنند، بسیار مهم است. سعی کنید در یک کلاس ثبت‌نام کنید، در رویدادهای اجتماعی مشارکت داشته باشید و به گروه‌های مدنی بپیوندید یا در انجمن‌های خیریه داوطلبانه شرکت کنید.

به کمپ‌های ترک اعتیاد بروید. این کمپ‌ها فضای امن و مجهزی را برای گذراندنِ دوران بهبودی فراهم می‌کنند، به‌ویژه برای کسانی که سرپناهی ندارند یا در محیطی زندگی می‌کنند که بیشتر افراد آلوده به مواد مخدر هستند.

جلسات درمانی را جدی بگیرید. به کمپ‌های ترک اعتیاد که دارای تابلو و مجوز رسمی از سازمان بهزیستی هستند مراجعه کنید و در جلسات آزاد آنها شرکت کنید تا با تجربیات دیگران در زمینه‌ی ترک اعتیاد و اقداماتی که برای پاک ماندن‌ انجام داده‌اند، آشنا شوید. سپری کردن زمان با کسانی که مشکل شما را درک می‌کنند و مسیر بهبود را طی کرده‌اند، بسیار مؤثر است.

یادگیریِ روش‌های سالم برای مقابله با استرس

پس از فکر کردن به تغییر و شروع درمان، همچنان باید با مشکلاتی مواجه شوید که منجر به اعتیاد شما شده‌اند. آیا در گذشته برای فرونشاندن احساسات دردناک، آرام کردن خودتان پس از یک روز سخت یا فراموش کردن مشکلات‌، از مواد مخدر استفاده کرده‌اید؟ زمانی‌ که پروسه‌ی درمان را آغاز می‌کنید، ممکن است دوباره سروکله‌ی این احساسات منفی (که قبلا تلاش می‌کردید با مواد مخدر سرکوب‌شان کنید)، پیدا ‌شود. برای موفقیتِ درمان، ابتدا باید مشکلات زیربنایی زندگی‌تان را حل کنید.

زمانی‌ که مشکلات زیربنایی زندگی‌تان را حل کردید، گاهی‌ اوقات ممکن است استرس، تنهایی، ناامیدی، خشم، شرمساری و اضطراب را تجربه کنید، اما فراموش نکنید که تمامی این احساسات طبیعی هستند. یافتن راه‌های سالمِ مقابله با این احساسات هنگام بروز آنها، بخش مهمی از درمان و بهبود شما خواهد بود.

حتما بخوانید: آشنایی با راهکارهایی موثر و کاربردی برای پیشگیری از اعتیاد

از بین بردن استرس بدون مواد مخدر

اعتیاد معمولا از تلاش‌های نادرست برای مدیریت استرس نشأت می‌گیرد. بسیاری از افراد برای آرام کردن خودشان پس از اتفاقات استرس‌زا و تلخ یا سرپوش گذاشتن روی خاطرات و احساسات دردناک، به الکل و مواد مخدر پناه می‌آورند، اما برای مدیریت استرس، راه‌های سالم‌تری هم وجود دارد.

شما می‌توانید مشکلات‌تان را بدون اتکا به اعتیاد مدیریت کنید. استراتژی‌های سریع و متنوعِ مقابله با استرس برای برخی از افراد بهتر از دیگران جواب می‌دهد. نکته‌ی مهم این است که استراتژی مناسب خودتان را پیدا کنید. زمانی‌ که به توانایی خودتان برای مقابله‌ی سریع با استرس اطمینان پیدا کنید، مواجهه با احساسات شدید دیگر مانند گذشته، تهدیدآمیز یا دردناک نخواهد بود.

ورزش کنید. پیاده‌رویِ سریع می‌تواند برای تغییر روحیه‌ی شما کافی باشد. یوگا و مدیتیشین هم روش‌های خوبی برای سرکوب استرس و یافتن تعادل هستند.

از محیطی که در آن با استرس مواجه شده‌اید، دوری کنید. از نور آفتاب، هوای تازه و تماشای مناظر زیبای بیرون لذت ببرید.

سعی کنید از نوازش گربه، سگ یا هر حیوان خانگی دیگری که دارید، آرامش بگیرید.

از حس بویایی‌تان بهره بگیرید. گل‌ها یا دانه‌های قهوه را بو کنید یا از بوییدن عطری لذت ببرید که خاطرات شیرینی از گذشته را به‌یاد شما می‌آورد. چشمان‌تان را ببندید و آن خاطرات شیرین را تجسم کنید تا استرس را از خودتان دور کنید.

از خودتان پذیرایی کنید. برای خودتان چای بریزید، به گردن و شانه‌هایتان نرمش بدهید. دوش آب گرم بگیرید.

حتما بخوانید: ترک عادت؛ ۴ گام ساده برای خلاص شدن از شر عادات بد

محرک‌ها و تمایلات شدید خود را کنترل کنید

بهبود شما به پاک شدن‌تان ختم نمی‌شود. مغز شما برای بهبود و بازسازیِ ارتباطات گذشته به زمان احتیاج دارد. حین این بازسازی، ممکن است دوباره به مصرف مواد مخدر تمایل پیدا کنید، اما می‌توانید با دوری از افراد، مکان‌ها و موقعیت‌هایی که محرک تمایل شما به مصرف مواد هستند، از روند بهبود خود پشتیبانی کنید.

از دوستانی که مواد مصرف می‌کنند دوری کنید. با این افراد معاشرت نکنید. با کسانی رابطه داشته باشید که از تصمیم شما برای ترک اعتیاد حمایت می‌کنند، نه کسانی‌ که تلاش می‌کنند شما را به عادت‌های مخرب گذشته سوق بدهند.

از نوشیدن مشروبات الکلی اجتناب کنید. مشروبات الکلی موجب تضعیف خویشتن‌داری و قضاوت شما می‌شوند و تضعیف این دو به‌راحتی شما را به مصرف مواد مخدر سوق می‌دهد. متأسفانه دستیابی به مواد مخدر چندان دشوار نیست و وسوسه‌ی مصرف مواد حتی در دوران درمان نیز زیاد خواهد بود. پس بهترین کار این است که از هرگونه موقعیت و محیطی که به‌نحوی با مواد مخدر در ارتباط است، دوری کنید.

اطلاعات درستی را درباره‌ی سابقه‌ی اعتیاد خود به درمان‌گر بدهید. اگر از مصرف داروهای مسکن منع شده‌اید، اما به خدمات پزشکی یا دندان‌پزشکی نیاز دارید و درد می‌کشید، صادقانه بگویید و درخواست کمک کنید تا راه‌چاره‌ای به شما پیشنهاد بشود یا حداقلِ داروهای لازم برای شما تجویز شوند. شما هرگز نباید به‌خاطر اعتیادی که گریبان‌گیر شما بوده است، احساس شرم یا حقارت کنید یا از مصرف دارو برای تسکین درد منع شوید. در صورت مشاهده‌ی چنین رفتارهایی، برای ترک اعتیاد باید به مراکز دیگری مراجعه کنید.

در استفاده از داروهای نسخه‌دار محتاط باشید. از این داروها اجتناب کنید یا اگر مجبور به استفاده از آنها هستید، به‌شدت جانب احتیاط را رعایت کنید. داروهایی که وسوسه‌ یا احتمالِ سوءاستفاده از آنها بالاست، عبارتند از: مسکن‌ها، قرص‌های خواب‌آور و داروهای ضد اضطراب.

مقابله با تمایل به مصرف مواد مخدر

گاهی‌‌ اوقات نمی‌توان جلوی تمایلات را گرفت، بنابراین آشنایی با راه‌های مقابله با این وسوسه‌ها مهم و ضروری است:

خودتان را سرگرم فعالیتی کنید که حواس‌تان را پرت ‌کند: کتاب بخوانید، با دوستان‌تان ملاقات کنید، به سینما بروید، خودتان را غرق یک سرگرمی‌ کنید، پیاده‌روی یا ورزش کنید. زمانی که خودتان را سرگرم این کارها کنید، میل به مصرف مواد مخدر کاهش می‌یابد.

درباره‌ی این تمایل با دیگران صحبت کنید: هر زمان که تمایل به مصرف مواد مخدر به سراغ‌تان آمد، این موضوع را با دوستان یا اعضای خانواده در میان بگذارید. صحبت کردن می‌تواند در شناسایی دقیق منبع این تمایل، بسیار مفید باشد. مزیت دیگر صحبت کردن این است که معمولا باعث فرونشاندن این تمایل مخرب می‌شود و به حفظ تعهد شما برای ترک اعتیاد کمک می‌کند. بنابراین، نباید تمایل به مصرف مواد مخدر احساس بدی را در شما ایجاد کند، چون به‌راحتیِ صحبت کردن با دیگران می‌توانید با آن مقابله کنید.

مِیل‌سواری کنید: بسیاری از افراد تلاش می‌کنند در برابر تمایلات خود مقاومت کنند، در حالی‌ که برخی از این تمایلات آن‌قدر قوی هستند که نمی‌توان آنها را نادیده گرفت. زمانی که با این تمایلات مواجه می‌شوید، بهتر است مثل یک موج‌سوار روی امواج تمایلات منفی سوار شوید تا اوج بگیرند، بشکنند و سرانجام به امواج کف‌آلودِ ضعیف تبدیل شوند. به این تکنیک میل‌سواری» می‌گویند.

افکارتان را به چالش بکشید و آنها را تغییر بدهید: بسیاری از افراد هنگام مواجهه با میل شدید به مصرف مواد، فقط اثراتِ مثبت مواد مخدر را به‌یاد می‌آورند و عواقب منفی آن را فراموش می‌کنند. بنابراین، بهتر است به خودتان یادآوری کنید که اگر دوباره به مواد روی بیاورید، حال‌تان بهتر نخواهد شد و هر تلاشی که برای ترک اعتیاد کرده‌اید، به هدر خواهد رفت. مهم‌تر از همه، عزیزان‌تان را ناامید می‌کنید. برای اینکه این عواقب را فراموش نکنید، می‌توانید آنها را روی یک کارت کوچک بنویسید و همیشه همراه خود داشته باشید.

این چهار راه‌کار از سوی مؤسسه‌ی ملی سوءمصرف مشروبات الکلی و اعتیاد به الکل» اقتباس شده است.

یک زندگی معنادار و عاری از مواد مخدر بسازید

شما می‌توانید با داشتنِ فعالیت‌ها و علایقی که به زندگی‌تان معنا می‌دهند، از خودتان در برابر وسوسه‌های بازگشتن به اعتیاد، محافظت کنید. بسیار مهم است که به کارهایی مشغول شوید که از انجام‌شان لذت می‌برید و به شما احساس مفید بودن می‌دهند. زمانی که زندگی شما پُر از فعالیت‌های مفید و هدفمند شود، دیگر اعتیاد جذابیتی برای شما نخواهد داشت.

یک سرگرمی جدید پیدا کنید: کارهایی را انجام بدهید که شما را به تخیل و خلاقیت وامی‌دارند. خودتان را سرگرم کارهایی کنید که همیشه دوست داشتید روزی آنها را انجام بدهید.

سرپرستی یک حیوان خانگی را قبول کنید: بله! پذیرفتن یک حیوان خانگی مسئولیت مهمی است، اما این احساس را به شما می‌دهد که موجود دیگری شما را دوست دارد و به مراقبت‌هایی که از او می‌کنید نیازمند است. به‌ علاوه، وجود حیوان خانگی باعث می‌شود به‌خاطر او از خانه بیرون بروید و فعالیت جسمانی‌تان را بیشتر کنید.

عضو فعالی از جامعه‌ی خود باشید: مشارکت و فعالیت در گروه‌های اجتماعی سالم را جایگزینِ اعتیاد خود کنید. داوطلبانه در مساجد، انجمن‌های خیریه و هر جای دیگری که وجودتان می‌تواند برای دیگران مفید باشد، شرکت کنید.

اهداف معناداری را برای خودتان تعیین کنید: داشتن هدفی که به امید رسیدن به آن تلاش کنید مانند پادزهر قدرتمندی در برابر اعتیاد عمل می‌کند. مهم نیست این اهداف چه باشند بلکه مهم این است که شما اهدافی دارید و برای رسیدن به آنها مصمم هستید.

مراقب سلامتی‌تان باشید: ورزش منظم، خواب کافی و عادات غذایی سالم به بالا نگه‌داشتن سطح انرژی و پایین نگه‌داشتن سطح استرس شما کمک می‌کنند. هر چقدر بیشتر بتوانید سالم بمانید و احساس جسمانی خوبی داشته باشید، پاک ماندن‌تان آسان‌تر خواهد شد.

حتما بخوانید: راز سلامتی چیست؛ متخصصان در این باره چه می‌گویند؟

اجازه ندهید عود کردن اعتیاد بر شما مسلط شود

عود کردن اعتیاد، بخش رایجی از فرایند

ترک اعتیاد است. با اینکه عود کردن این بیماری اتفاق ناامیدکننده‌ای است، اما می‌تواند فرصتی برای مرور اشتباهات‌ گذشته، شناسایی محرک‌های بیشتر و اصلاح روند درمان باشد.

  اعتیاد به مواد مخدر چیست ؟

 اعتیاد به مواد مخدر یک بیماری اصلی، پیش رونده و کشنده است. این عارضه، نوعی ارتباط تسکین دهنده با یک مادۀ روان گردان یا تأثیر گزار بر ذهن و یا رفتاری که مارا در برابر میل بیش از حد، ناتوان می کند می باشد. اعتیاد به عنوان حالتی که در آن بدن انسان برای انجام فعالیت های عادی خود به یک ماده یا یک رفتار خاص وابسته می شود تعریف شده است. زمانی که که ماده مورد نیاز در اختیار بدن قرار نمی گیرد یا انجام رفتاری که شخص معتاد بدان وابسته شده است امکان پذیر نمی باشد، نتیجه کار بروز علائم خماری یا محرومیت است.

  برای درمان اعتیاد چقدر زمان لازم است؟

اعتیاد به مواد مخدر یک بیماری قابل درمان است، اما در درمان اعتیاد آگاهی و شناخت بیمار و خانواده نسبت به ویژگیهای و خصوصیات اعتیاد و درمانش لازم و ضروری است . لازم است هم بیمار و هم خانواده اش بدانند که اعتیاد بیماری مزمن است و بهبودی نیازمند صبر و بردباری آنها می باشد.

برای درمان اعتیاد یک زمان مشخص وجود ندارد .پیشینه اعتیاد ، میزان مصرف، ویژگیهای شخصیتی و خانوادگی، نوع ماده مصرفی، بیماریهای همراه با اعتیاد ، میزان حمایت، استفاده از درمانهای داروئی و غیر داروئی  و عوامل دیگری در طول مدت بهبودی و ترک اعتیاد تاثیر گذار هستند و البته گاهی حتی بیمار برای درمان روش مناسب را انتخاب نمی نماید که این موضوع نیز باعث به تاخیر افتادن درمان اعتیاد می شود.

  آیا ممکن است درمان اعتیاد با شکست مواجه شود؟

گاهی اوقات به دلیل عود مجدد مصرف مواد، این گونه استدلال می شود که درمان اعتیادیا ترک اعتیاد شکست خورده است. اما باید توجه کرد که عود مجدد به معنای شکست درمان نیست، بلکه ماهیت مزمن بیماری به معنای آن است که عود سوءمصرف مواد نه تنها اجتناب ناپذیر است، بلکه احتمالا، میزان عود، مشابه سایر بیماریهای پزشکی مزمن  مانند دیابت، فشارخون، و آسم است که هم مؤلفه های فیزیولوژیکی و هم رفتاری را دارند. درمان بیماریهای مزمن شامل تغییرعمیق رفتارهای پذیرفته شده است، و عود به معنای شکست درمان نیست. برای بیماران معتاد، بازگشت به سوءمصرف مواد نشان می دهد که لازم است درمان یا سازگاری دوباره برقرار شود، یا این که درمان جایگزین نیاز است.

  روشهای درمان و ترک اعتیاد به مواد مخدر

تاکنون روش های گوناگونی  برای ترک و درمان بیماران معتاد به کار گرفته شده است که به اختصار به ذکر چگونگی انجام روش ها پرداخته می شود.
•  روش اول درمان اعتیاد: کم کردن تدریجی ماده مخدر
یکی از روشهای درمان اعتیاد یا ترک اعتیاد کم کردن تدریجی ماده مخدر است .در این روش بیمار معتاد می تواند با یک برنامه ریزی منظم و دقیق و با اراده ای قوی و محکم ، روزانه از ماده مخدری که استفاده می نماید کم کند  تا آن را در مدت 2 تا 3 هفته به صفر برساند. در این روش بیمار نیاز دارد که زیر نظر روان پزشک معالج از داروهای تجویز شده استفاده نماید.

داروهای تجویز شده اغلب داروهایی است که در رشته روان پزشکی  به کار برده می شود و موجب می گردد که علایم وابستگی روانی و جسمی بیمار معتاد به آن میزان کاهش یابد که فرد معتاد احساس نیاز به ماده مخدر نداشته باشد. از خصوصیات این روش درمان اعتیاد ،این است که فرد می تواند به فعالیت های روزمره خود بپردازد .

•  روش دوم درمان اعتیاد : استفاده از داروهای  ترک اعتیاد به طور سرپایی
در این روش ترک اعتیاد فرد معتاد  توسط پزشک ، درمان خود را شروع می نماید و داروهایی برای وی تجویز می شود که شامل داروهای اعصاب و داروهایی است که ماده مخدر نیستند ، اما اثراتی شبیه ماده مخدر دارند . در این روش درمان اعتیاد به بیمار توصیه می شود که به هیچ عنوان از ماده مخدر استفاده ننماید. اثرات درمانی داروهای تجویز شده و این که به چه میزان باید تجویز گردد بستگی به نوع ماده مخدر مصرفی و مقدار آن دارد . در این روش اغلب توصیه می گردد که بیمار معتاد به مدت چند روز تا یک هفته در منزل استراحت نموده  و بعد به کارهای روزمره خود بپردازد.

•  روش سوم درمان اعتیاد : استفاده از داروهای ترک اعتیاد با بستری شدن در بیمارستان 
این روش درمان اعتیاد مانند روش دوم است. با این تفاوت که فرد معتاد در  بیمارستان بستری می گردد و کلیه امور درمانی با نظارت پزشک معالج انجام  می شود. از امتیازات این روش درمان اعتیاد این است که بیمار معتاد از نزدیک  مورد مراقبت های لازم پزشکی و پرستاری قراردارد و چون در بیمارستان بستری است دسترسی او به مواد مخدر  بسیار کم و یا غیر ممکن است و اگر گاهی بیمار نیاز به  داروهای خاص خوراکی و یا تزریقی داشته باشد، این داروها به راحتی  در بیمارستان به وی داده شده و یا تزریق می گردد و لذا هرگونه علایم ناشی از ترک ، خواه روانی و یا جسمی ، سریع تر درمان می گردد.

توضیحات لازم :
• متأسفانه در حال حاضر انواع و اقسام داروهای ترک اعتیاد در بازار وجود دارد که برای ترک اعتیاد به فروش می رسد. از محتویات و یا ترکیـبات چنین  داروهایی کمتر کسی اطلاع  دارد. در مورد این داروها می توان چنین اظهار نظر نمود که محتویات این داروها اکثراً ترکیبی از مواد مخدر است. دیده شده است که بسیاری از معتادین که از این ترکیبات استفاده می نمایند  به این داروها معتاد می گردند.

• بنابراین اگر بیماران معتاد از این داروها  استفاده نمایند نه تنها نباید انتظار ترک اعتیاد و درمان مورد اطمینان را داشته باشند بلکه ممکن است به این داروها معتاد گردند. به عنوان مثال اگر هر فرد عادی  بتواند یک عمل جراحی را انجام دهد می توان انتظار داشت  که هر فردی نیز در ترک و درمان اعتیاد همانند یک پزشک متخصص عمل نموده و موفق گردد.

•  روش چهارم درمان اعتیاد : روش سم زدایی یا U.R.O.D
آخرین ، پیشرفته ترین و سریع ترین روش ترک اعتیاد ، در حال حاضر روش  سم زدایی یاU.R.O.Dاست. در این روش بسته به نوع ماده مخدر ، طریقه استفاده از آن ، و مدت زمانی که سبب اعتیاد شده است ؛ فرد معتاد بین 4 تا 6 ساعت توسط متخصص بیهوش می شود. در مدت زمان بیهوشی داروهایی به بیمار تزریق می گردد که وی بعد از آن  که به هوش می آید بسیاری از علایم جسمی ترک ماده مخدر را ندارد، مگر عوارض معمولی بعد از بیهوشی . همان گونه که بارها اشاره  و تأکید گردید ادامه  درمان های ضروری به عهده روان پزشک معالج است که با بررسی علایم روانی ، برنامه ریزی درمانی را شروع می نماید.

داروهایی که اغلب مورد استفاده قرار می گیرند داروهای ضد ماده مخدر و داروهای ضروری برای درمان علائم روانی و برخی علائم جسمی باقی مانده می باشد که ممکن است ضعف ، سستی و . را در بر داشته باشد . روش سم زدایی بهتر است  در بیمارستان صورت پذیرد و لازم است که بیمار بعد از انجام سم زدایی چند روز در بیمارستان بستری باشد تا توسط پزشک  معالج علائم جسمی و روانی او به حالتی اطمینان بخش بهبود یافته و بقیه درمان ها به طور سرپایی ادامه یابد. تشخیص و تصمیم گیری در مورد زمان مرخص شدن بیمار معتاد برعهده پزشک معالج است.

مهم ترین نکته درمانی در ترک اعتیاد این است که بعد از ترخیص ، بیمار باید از داروهایی که توسط پزشک  تجویز می شود حتماً استفاده کرده و به توصیه های او عمل نماید و تا زمانی که لازم باشد به درمان خود  ادامه دهد. روش سم زداییU.R.O.D  هیچ گونه  خطری در پی نخواهد داشت. معهذا لازم است که بیمار مورد آزمایشات و معاینات لازم پزشکی  قرار گیرد.اگر به دلیل یک نوع بیماری ، استفاده از روش سم زدایی غیر ممکن باشد بدون شک  از روش های دیگر ترک و درمان اعتیاد می توان بهره گرفت.

برای درمان و ترک اعتیاد به شیشه داروی خاصی وجود ندارد

      اعتیاد به شیشه

شیشه ،نام اصلی این مواد آیس به معنای یخ می باشد. دلیل اصلی نام گذاری این مواد این است که چون در مجاورت حرارت قرار می گیرند همانند یخ بخار می شوند. شیشه در رده آمفتامین ها است و خاصیت محرکی دارد.

فردی که به مصرف شیشه روی می‌آورد درابتدا علایمی را تجربه می‌کند که به طور کاذب برای او جاذبه دارد، اما سپس دچار بی‌خوابی کابوس و کاهش اشتها می‌شود. با تداوم مصرف شیشه، تنفس و ضربان قلب افزایش می‌یابد و فشارخون و دمای بدن بالا می‌رود. فرد مصرف‌کننده  شیشه تحریک پذیر و پرخاشگر می‌شود و احتمال دارد به هر خشونتی دست بزند.اضطراب، گیجی، لرزش اندام‌ها، تشنج و در آخر ایست قلبی و مرگ از جمله عوارض مصرف شیشه است. مصرف مداوم و دراز مدت شیشه موجب سوء ظن و توهم، خشونت، کاهش شدید قوه حافظه، توهم‌های شنوایی و بینایی شده و افسردگی و جنون آنی و بسیاری از اختلالات عصبی را به دنبال دارد.

  درمان اعتیاد به شیشه

متخصصان درمانگر اعتیاد می‌گویند برای درمان کسی که به مواد محرک شیشه اعتیاد پیدا می‌کند، داروی خاصی در دنیا وجود ندارد و داروهایی که تجویز می‌شود تنها به کاهش علایم ناراحت‌کننده بیمار کمک می‌کند.
درمان اعتیاد به شیشه همچون سایر مواد مخدر مشکل‌ترین درمان هاست. نکته اساسی این است که برای درمان اعتیاد به مواد مخدری که مرفین دارند مثل تریاک، کراک وهرویین، داروهایی مثل "متادون" و"بوپره‌نورفین" را تجویز می‌شود امابرای درمان اعتیاد به شیشه داروی خاصی وجود ندارد. دارویی که خاص درمان اعتیاد به شیشه باشد در ایران و حتی خارج از کشور وجود ندارد، بلکه داروهایی که برای ترک اعتیاد به شیشه استفاده می‌شود داروهای کمکی از جمله ضداضطراب‌ها و ضدافسردگی هاست که این داروها در کاهش علایم بیمار موثر هستند.

برای درمان عوارض اعتیاد به شیشه براساس مدت و نوع و روش مصرف ممکن است که فرد نیاز به درمان دارویی به شکل بستری شدن یا سرپایی داشته باشد. بعد از درمان اختلالات روان پزشکی بیمار باید به وسیله روان پزشک خبره مورد بررسی و درمان قرار گیرد و به دنبال آن یا همزمان آموزش خانواده، آموزش مهارت‌های بهبود اولیه و پیشگیری از بازگشت و رفتار درمانی برنامه ریزی شود.

  علائم فرد پس از ترک شیشه

دراثر ترک اعتیاد به شیشه، فرد دچارافسردگی عصبی، خونسردی و بی‌علاقگی خواب طولانی، به‌هم ریختگی روحی، کمی انرژی و سراسیمگی می‌شود که این علایم به مرور زمان برطرف خواهند شد. پس از ترک شیشه فرد دچار نوعی ناتوانی و درماندگی و اختلال در الگوی خواب و کابوس‌های شبانه می‌شود، تا جایی که توانایی انجام وظایف و کارهای روزمره او مختل می‌گردد اما فرد با مراجعه به پزشک متخصص می‌تواند به مرور زمان بر این حالات غلبه کند.

  نکاتی ضروری برای موفقیت در درمان اعتیاد

بنابر آنچه که گفته شد و چنانچه می خواهید در ترک و درمان اعتیاد خود یا نزدیکان خود موفق باشید ، رعایت موارد زیر ضروری است؛ در غیر این صورت احتمال بازگشت  به اعتیاد حتمی است :
√  فرد معتاد از دیدگاه پزشکی خصوصاً روان پزشکی بیمار است.
√ فرد معتاد باید بخواهد و مصمم باشد که از بلای  خانمانسوز اعتیاد نجات یابد.
√  ارزیابی های روان پزشکی ، روان شناختی ، شخصیتی ، جسمی و . قبل از شروع ترک و درمان ضروری است.
√  بیمار و خانواده بیمار بهتر است  که در حد امکان نظریات و توصیه های روان پزشک  معالج را پذیرفته و به آن عمل نمایند.
√  بهتر است فرد معتاد با همراه  مورد اعتماد خانواده و روان پزشک معالج در بیمارستان  بستری گردد.

√ در صورتی که پزشک  معالج صلاح می داند ، بیمار معتاد در مدت زمان مشخصی ممنوع الملاقات باشد  و تمام اطرافیان و نزدیکان باید این نکته را رعایت نمایند.
√ نوع و روش ترک  یا سم زدایی با توافق بیمار معتاد یا خانواده  او و روان پزشک معالج تعیین و انتخاب شود.
√ مدت زمان بستری توسط پزشک معالج  تعیین و مشخص می گردد و بیمار و خانواده او نباید بر خلاف آن عمل نمایند.
√ بعد از انجام ترک اعتیاد بیمار باید حداقل به مدت یک سال تحت نظر روان پزشک  به درمان خود ادامه داده و از داروهایی که تجویز می شود استفاده و به توصیه های او عمل نماید.
√ درمان های غیر دارویی مانند روان درمانی انفرادی ،  گروه درمانی ، خانواده درمانی  و . اگر لازم باشد بهتر است انجام شود.

√ شروع به کار ، فراهم نمودن کاری مناسب ، و بازگشت سریع فرد به کار قبلی در درمان بسیار مؤثر است.
√  فعالیت های ورزشی روزانه و منظم یکی از ضروریات درمان اعتیاد است.
√ در حال حاضر پیشرفته ترین ، سریعترین و بهترین روش ترک اعتیاد ، روش سم زدایی  U.R.O.D می باشد که بهتر است با بستری شدن در بیمارستان صورت پذیرد .

مصرف متادون و مواد مخدر در زمان بارداری:

اگر باردار هستید و از 

متادون ، 

هروئین یا سایر مواد مخدر استفاده می‌کنید، باید بلافاصله توسط پزشک معاینه شوید چرا که استفاده از مواد مخدر در دوران بارداری به شدت به مادر و جنین آسیب می‌رساند بنابراین بهتر است قبل از شروع هر گونه برنامه ترک اعتیاد نسبت به 

تریاک هرویین، 

ترک تریاک،

 ترک متادون و سایر مخدر ها ، یک پزشک متخصص وضعیت سلامت مادر و جنین را ارزیابی کند.

مصرف متادون و مواد مخدر در زمان بارداری

عوارض مصرف مواد مخدر برای

جنین:

عوارض سوء مصرف مواد در طول بارداری برای جنین به دو دسته عوارض مادری و عوارض جنینی تقسیم میشود که هر کدام تاثیرات جدی و جبران ناپذیری بر روی جنین میگذارند که به برسی آنها میپردازیم:

عوارض مادری:

• کم خونی دوران بارداری
• مختل شدن تست تحمل گلوکز
• میومی شدن مایع

  آمنیون

• افزایش شیوع یبماریهای STD
• پاره شدن زودرس پرده‌ها

• سقط جنین

• پره اکلامپسی ، دکولمان و هموراژی قبل از زایمان
• افزایش بروز سرویکال دیس پلازی و کارسینوم سرویکس در بارداری

عوارض جنینی:

• زردی
• آنمی
• بیقراری
• تشنج
• کاهش وزن
• کاهش تنفس
• عفونت ادراری
• تومورهای شکمی

• اسیدوز متابولیک

• عفونت چشمی
• اختلالات رفتاری و شناختی

از عوارض مصرف مواد مخدر بر روی جنین در طول بارداری میباشند

عوارض مصرف مواد مخدر در دوران بارداری برای جنین

در حالی که عوامل متعددی بر رشد جنین و  کودک تاثیر می گذارد، مصرف مواد مخدر در بارداری باعث ایجاد اثرات مضر و گاه درازمدت می شود ، در ادامه به برخی از موارد اشاره می شود که عوارض احتمالی مصرف مواد مخدر بر روی جنین در دوران بارداری میباشد:

• افسردگی
• بیش فعالی
• اختلالات حافظه
• مشکلات رفتاری

• هیپرتیروئیدیسم

• اختلالات انعقادی خون
•  خونریزی داخل جمجمه‌ای
• مشکلات بینایی و شنوایی

درمان نگهدارنده برای ن باردار دارای شرایط خاصی میباشد:

درمان با 

متادون می‌تواند مانع از بروز علائم ترک در بسیاری از مصرف کنندگان مواد مخدر شود.
ترک اعتیاد برای ن باردار خطرناک است، زیرا باعث انقباض رحم شده که ممکن است منجر به سقط جنین یا زایمان زودرس شود بنابراین درمان نگهدارنده یا 

ترک با متادون با کاهش یا حذف علایم ترک می‌تواند زندگی کودک شما را نجات دهد ، با درمان نگهدارنده با متادون از مصرف مکرر مواد مخدر رهایی می‌یابید که یکی از راه‌های اصلی گسترش عفونت میان مصرف کنندگان مواد مخدر است ، البته موارد یاد شده به این معنا نیست که درمان نگهدارنده با متادون یک گزینه بدون ریسک برای شما و کودکتان است متأسفانه، در مواردی که ن باردار از 

هروئین و سایر 

مواد مخدر استفاده می‌کنند، تضمین چندانی وجود ندارد که مادر و کودک هیچ گونه آسیبی در فرایند ترک اعتیاد نبینند.

مصرف متادون در دوران بارداری:

مصرف متادون در دوران بارداری برای جنین خطرناک است و می تواند باعث زایمان زودرس شود . در دوره مصرف متادون از بارداری جلوگیری نمایید و در صورتی که در زمان مصرف متادون متوجه شدید که به صورت ناخواسته باردار شده اید سریعا به پزشک مراجعه کنید زیرا جنین به متادون وابسته شده است و بعد از زایمان ، نوزاد باید تحت درمان تخصصی پزشکی باشد .

مصرف متادون در دوران بارداری موجب بروز مشکلاتی برای جنین می‌شود ، برخی از این موارد به شرح زیر است:

• اختلالات در مورفولوژی اسپرم و کاهش سطح سرمی ، تستوسترون و تحرک اسپرم در نوزادان پسر و تغییراتی در عملکرد جنسی میشود که کاهش میزان باروری از شایع ترین آن‌ها میباشد
• نوزادانی که تحت تاثیر متادون بوده‌اند، در معرض خطر مرگ و میر، سندرم مرگ ناگهانی نوزاد، زردی و ترومبوسیتوز هستند.

مصرف متادون در دوران بارداری

مصرف متادون در دوران شیردهی:

مصرف متادون دردوران شیردهی ممنوع است ، این دارو از طریق شیرمادر به بدن نوزاد منتقل شده و می تواند باعث کاهش سطح تنفسی نوزاد و مرگ ناگهانی شود ، در صورتی که باید از متادون در دوران شیردهی استفاده کنید ،توصیه میشود از شیردادن به نوزاد پرهیز کنید چرا که متادون از شیر مادر عبور می‌کند و ممکن است که نوزاد به متادون وابسته شود

عوارض درمان اعتیاد با متادون در طول بارداری:

سوء مصرف مواد مخدر در دوران بارداری و بسیاری از عوامل محیطی مرتبط با آن (مانند عدم وجود مراقبت‌های بارداری) منجر به تولد نوزاد با وزن کم می‌شود ، این خود یک عامل خطرساز برای تاخیر در رشد کودک است . درمان با متادون همراه با مراقبت‌های بارداری و یک برنامه جامع دارو درمانی می‌تواند بسیاری از پیامد‌های مرتبط با سوء مصرف مواد مخدر در مادر و جنین را بهبود ببخشد

عوارض درمان اعتیاد با متادون در طول بارداری

سخن پایانی:

مصرف مواد مخدر در طول بارداری و شیردهی باعث اعتیاد جنین شده و عوارض جبران ناپذیری مانند نقص های حرکتی و رفتاری ، اختلالات حافطه ای و … برای جنین دارد به همین جهت توصیه میشود در زمان مصرف مواد مخدر از بارداری جلوگیری کنید ولی در صورت بارداری در طول دوران مصرف مواد مخدر بهتر است برای جلوگیری از عوارض ناشی از مصرف مواد مخدر بر روی جنین ، مادر تحت نظر پزشک متخصص باشد

منبع سایت

اعتیاد به مواد مخدر معضلی است که خانواده ها همواره از آن بیم دارند و سعی می کنند فرزندانشان از این بلای خانمانسوز محفوظ بمانند.

مطالعه های متعدد نشان داده اند برای کاهش تعداد افراد مبتلا به سوءمصرف، باید به ارتقای سلامت روانی اجتماعی همت گماشت.

گاهی علایم اعتیاد نشانه های بیماری هایی مانند اختلالات دوران بلوغ، افسردگی و. هستند. به عقیده دکتر

امیرهوشنگ باقری، هیچ کدام از سه دسته علایم احتمالی مصرف مواد به تنهایی نمی توانند تشخیص سوءمصرف و اعتیاد به موادمخدر را مسجل کنند. در این مورد با ایشان گفت وگو کرده ایم تا بیشتر با تفاوت مصرف، سوءمصرف و اعتیاد به موادمخدر آشنا شویم.

آقای دکتر! چه علایمی نشان دهنده ابتلای فرد به اعتیاد است؟

علایم ابتلا به اعتیاد به ۳ دسته تغییر های عمومی، علایم اختصاصی ماده مورد مصرف و موارد مصرف تقسیم بندی می شود. موارد مصرف، شامل دیدن فرد درحال مصرف، یافتن موادمخدر یا محرک و وسایل مصرف مثل زرورق، لوله خودکار، کبریت سوخته و فندک اتمی و. است. البته هیچ کدام از ۳ دسته علایم حتی دیدن فرد درحال مصرف ااما به معنی اعتیاد نیست.

در این مورد کمی بیشتر توضیح می دهید؟ مصرف با سوءمصرف چه تفاوتی دارد؟

ببینید مصرف مواد می تواند به ۲ حالت در بین افراد دیده شود. در حالت اول یا همان سوءمصرف مواد اعم از مخدر، محرک است که یک یا چند بار با تجویز پزشک به دلیل بیماری یا ناراحتی خاص صورت می گیرد. حالت دوم مصرف مداوم است که شامل یک ماه یا یک سال مصرف متناوب است و جزو مصارف خطرناک موادمخدر محسوب می شود در سوءمصرف، مصرف مواد به مدت کوتاهی است و به دنبال آن فرد پیامدهای مضر، منفی و عودکننده مانند ایجاد وابستگی جسمانی، مقاومت به مصرف مواد یا علایم محرومیت خماری (با قطع مصرف) را تجربه نمی کند.

در چه مواردی تشخیص

سوءمصرف داده می شود؟

در صورتی که یک یا چند مورد از موارد زیر به مدت یک سال در فرد دیده شود، تشخیص سوءمصرف داده می شود :

۱) مصرف مکرر مواد که باعث اختلال در فعالیت های اجتماعی، شغلی و تفریحی شود (مانند غیبت های مکرر، کاهش کارایی شغلی به علت مصرف مواد، مسامحه نسبت به فرزندان و افراد خانواده).

۲) مصرف مکرر مواد هنگام رانندگی، مستی یا خواب آلودگی.

۳) تخلفات قانونی که می تواند شامل دستگیری فرد به علت مصرف مواد باشد

۴) مصرف مداوم مواد با وجود مشکلات اجتماعی یا بین فردی مانند مشاجره و درگیری با همسر به دلیل مصرف مواد

آقای دکتر! با این اوصاف با چه علایمی می توان متوجه اعتیاد فرد شد؟

در اعتیاد لازم است که حداقل در طول یک سال، ۳ نشانه یا بیشتر، از ۷ نشانه زیر وجود داشته باشند :

۱) به وجودآمدن تحمل و مقاومت نسبت به ماده مورد مصرف: در این حالت فرد برای لذت بردن از ماده، مجبور است که مقدار آن را افزایش دهد زیرا در صورت عدم افزایش، به مرور آثار لذت بخش و نشئه آوری آن کم می شود.

۲) علایم محرومیت یا لمان: با قطع یا کاهش مصرف مواد، علایمی مانند بی قراری، درد در اندام های مختلف بدن، عصبی بودن و. یا ناراحتی های خاص ترک اعتیاد به آن ماده در فرد بروز می کند که برای رفع علایم نیاز به مصرف همان ماده یا ماده ای مشابه افزایش می یابد.

۳) افزایش مصرف مواد در یک وعده یا مصرف دوره طولانی تر از آنچه که در حد انتظار است.

۴) میل دایم برای مصرف مواد یا انجام تلا ش های ناموفق برای ترک اعتیاد یا کنترل مصرف.

۵) صرف وقت زیاد برای تهیه مواد مخدر، مصرف آن یا برای بهبود آثار مصرف.

۶) کاهش فعالیت اجتماعی، حرفه ای یا تفریحی یا کنارگذاشتن آن.

۷) ادامه مصرف مواد باوجود آگاهی از مشکلات روان شناختی یا جسمی مثلا باوجود زخم معده ای که به علت مصرف الکل به وجود آمده است فرد همچنان به مصرف مشروب الکلی ادامه می دهد.

توصیه شما به والدین یا یکی از اعضای خانواده، در صورت مشکوک شدن فرد به مصرف مواد چیست؟

والدین باید ابتدا از اعتیاد فرد مطمئن شوند و در صورت اطمینان، در اولین فرصت از متخصصان ترک اعتیاد، مشاوره و راهنمایی های لازم را دریافت کنند. اگر پزشک درمانگر اعتیاد قانع شد که احتمال مصرف مواد در شخص وجود دارد، لازم است گفت وگوی حضوری با وی انجام دهد تا در این مورد مطمئن شود. در صورت اطمینان از مصرف، اولین اقدام، حمایت عاطفی لازم از خانواده بیمار است زیرا اطلاع از اعتیاد نزدیکان، به میزان آگاهی از ابتلای یکی از افراد خانواده به سرطان باعث

شوک و فشار روانی می شود بنابراین لازم است که خانواده نیز مورد حمایت و همدلی قرار گیرد. اقدام بعدی، آموزش خانواده در مورد اعتیاد، نحوه ایجاد انگیزش در فرد برای مراجعه به مرکزدرمانی، ادامه درمان و آموزش درمورد نحوه ارتباط خانواده با فرد بیمار و. است. والدین گرامی هرگز نباید با مشاهده یکی از علایم به فرزندشان برچسب اعتیاد بزنند بلکه بهتر است بیشتر مراقب او باشند و پس از دیدن چند مورد از رفتار های گفته شده، موضوع را با روان پزشک در میان بگذارند.

منبع سایت

ارتوتیک اندام تحتانی شامل 

ارتزها، بریس ها و پشتیبانی های طراحی شده برای پا، لگن، زانو و مچ پا است و می تواند برای طیفی از نیازها از ثبات تا حرکت استفاده شوند. ارتوتیک های اندام تحتانی می توانند به طور مستقل و یا با همکاری با هم کار کنند تا بتوانند طیف وسیعی از گزینه ها شامل ارتوتیک های ساده ی پا تا ارتوپیک پیچیده حرکتی را با یک کفش ارتوپدی سفارشی فراهم کنند.

ارتوتیک پا (کفی کفش)

ارتوتیک های پا بطوری طراحی شده اند که توزیع فشار بر روی سطح کف پا را متوازن کنند و مناطقی که ممکن است حساس یا دردناک باشند را آرام کنند، ناهنجاری ها را اصلاح کرده یا پا را با آن وفق دهند، و بهبود کلی در تراز پا، پیچیدگی های مچ پا، ران و اندام تحتانی ایجاد کنند. دسته بندی ارتوتیک های پا شامل وفق دهنده، اصلاح کننده، سخت، نیمه سخت و نرم است.

پشتیبانی از مچ پا

این ارتزها در ابتدا برای کمک به پایداری مچ پا و برای پیچ خوردگی ها و کشیدگی ها مزمن مچ پا طراحی شده اند. انواع پشتیبانی شامل ارتز نیمه سخت، ارتز مچ پای سفت و محکم، ارتز ژل یا هوا و یا ارتوتیک های مچ پایی است که با توجه به پای بیمار به صورت سفارشی ساخته شده اند.

ارتزهای مچ پا ( AFOها)

 AFO ها برای پشتیبانی، تراز مناسب مفصل ها با پا و مچ پا، کمک به جایگزینی ضعف عضلانی و حفاظت از پا و اندام تحتانی طراحی شده اند. این نوع ارتز به طور معمول با ف یا پلاستیک ساخته شده و در دسته های سخت، نیمه سخت و مفصل دار قرار می گیرند.

بوت های واکر اندام تحتانیبوت های واکر برای کمک به پایداری پا و مچ پا و همچنین محدود کردن دامنه حرکت اندام تحتانی طراحی شده اند. بوت های واکر با یک مفصل مچ پا یکپارچه یا چند قسمتی طراحی شده اند تا بتوانند برای درمان جراحت ها، شکستگی ها، شرایط یا بیماری های مزمن استفاده شوند. هر ارتز دارای یک پوشش داخلی قابل جابجایی برای محافظت از پوست از آسیب، پدهای مچ پا برای ثبات و راحتی بیشتر و یک کفی محکم برای ارائه روش راه رفتن روان است.

پشتیبانی نرم اندام

تحتانی

اغلب به عنوان کالاهای نرم نامیده می شوند، این ارتزها عبارتند از بریس هایی که از نئوپرن، برزنت و پارچه ساخته شده اند و می توانند با استفاده از فی یا پلاستیکی برای پشتیبانی اضافی تقویت شوند.

ارتز عملکردی زانو

ارتزهای عملکردی زانو برای کمک به ثبات مفصل زانو در نتیجه آسیب رباط، بازسازی پس از عمل، آسیب منیسک و حفاظت پیشگیرانه طراحی شده است. این ارتزها برای ایجاد حداکثر پایداری در مفصل زانو طراحی شده اند. آسیب به رباط زانو باعث ایجاد حرکت ناخواسته بین استخوان ران و استخوان ساق پا می شود. اگر این مشکل بدون درمان باقی بماند، می تواند سستی مفصلی را ایجاد کند، منجر به تغییرات تحلیل مفصلی شده و بیمار را در معرض آسیب بیشتر قرار داده و موجب آسیب های بعدی به سازه های اطراف شود. ارتزهای کارکردی زانو می توانند توسط اندازه گیری های بیمار یا یک مدل سفارشی از پای بیمار انتخاب شوند.

متوقف کننده حرکت زانو

بریس میلواکی یک ارتز  فعال اصلاح کننده ستون فقرات است. بریس میلواکی شامل یک حلقه گردن با یک قالب گلو و دو پد برای جلوگیری از فشار زیاد به گردن است. عناصر دیگر یک کمربند لگن پلاستیکی، پایه های آلومینیومی، پدهای چرم L شکل در قفسه سینه و میله های فی در جلو و پشت هستند.

موارد استفاده بریس میلواکی

بریس میلواکی در درمان اختلالات وضعیتی مانند اسکولیوز ایدیوپاتیک (

کژپشتی با علت ناشناخته‌) یا بیماری شوئرمن استفاده می شود.

بریس به طور معمول برای کودکانی با اختلال وضعیتی، که به سن رشد نرسیده اند و یا در دوره رشد سریع خود هستند تجویز می شود. بریس میلواکی برای بزرگسالان و نوجوانانی که از مرحله رشد خود عبور کرده اند، استفاده نمی شود، زیرا این کار تاثیری نخواهد داشت.

بریس میلواکی به ویژه در مواردی که ترس از وقوع مشکل در رشد نوجوانان وجود دارد، توصیه می شود. اگر منحنی ستون فقرات دارای زاویه کاب بین 20 و 40 درجه باشد، بیانگر وم استفاده از بریس است.

کمتر از این میزان زاویه کاب، منحنی کمر بیمار تحت نظر باقی می ماند. بیشتر از این اندازه جراحان به جای پوشیدن بریس، مداخله می کنند.

اصول و تکنیک بریس

• پایه ای شامل یک شکم بند متصل به لگن، پد گردن، حلقه گردن و پد فشار دنده است.
• شکم بند به آرامی روی سِتیغ خاصِره‌ای یا

  ایلیاک کرست، در اطراف کمر قرار می گیرد و برای حمایت  از شکم، به سمت بالا انحنا پیدا می کند. برای جلوگیری از فشار در حاشیه های دنده، در طرفین کاهش می یابد. همچنین لگن را در شیب عقب تر نگه می دارد، و لوردوز کمری را کاهش می دهد ( لوردوز کمری بیش از حد اغلب در بیماران کژپشت دیده می شود).

• میله های فی به کمربند چرم متصل می شوند تا پایه ای ایجاد شود که از آن یک قوس فی در جلو و دوتا در عقب به سمت حلقه اطراف گردن عبور می کند. حلقه گردن در 20 درجه ی افقی است. پایه ها قابل تنظیم هستند.
• قالب گلو درست زیر چانه قرار می گیرد و اگر به خوبی اندازه شود، فک را لمس نمی کند. هدف قالب گلو این است که به بیمار یادآوری کرده که چانه را به عقب برده و سر را عقب نگه دارد. عملکرد کمربند لگن و قالب گلو با هم، سر در مرکز لگن نگه می دارد.
• چرخش دنده بوسیله یک پد فشار بر روی برجستگی های آن اصلاح می شود. پد فشار به یک بند چرمی ساده، سنگین و گسترده فیکس شده که توسط گیره به پایه ها در سطح مورد نظر متصل می شود. بند چرم از روی قسمت محدب کجی کمر قرار می گیرد به طوری که فشار به طور مستقیم از آن سمت اعمال می شود.

اهداف بریس

بریس میلواکی برای درمان محافظه کارانه اختلالات وضعیتی استفاده می شود.

هدف آن حفظ حالت صاف بدن و جلوگیری از پیشرفت منحنی در زمانی که بیمار در حال رشد بوده و در انتظار نیاز احتمالی برای مداخلات جراحی است، می باشد.

اهداف مدیریت محافظه کار اسکولیوز عبارتند از:

• جلوگیری از پیشرفت منحنی در دوران بلوغ
• جلوگیری یا درمان اختلال عملکرد تنفسی
• جلوگیری یا درمان درد ستون فقرات
• زیبایی بدن را بهبود بخشد

مهم است که توجه داشته باشید که همه به اصلاح دائمی نخواهند رسید. ممکن است که بریس در زمان استفاده موثر باشد، اما زمانی که بیمار دیگر از بریس استفاده نمی کند، منحنی کمر می تواند به شکل اصلی خود بازگردد.

برنامه بریس

آیا می دانید که؟

• حدود 9 نفر از 10 نفر خانم کفش هایی که خیلی کوچک هستند، می پوشند.
• حدود 8 نفر در 10 خانم کفش هایی می پوشند که دردناک هستند.
• ن به علت نامناسب بودن کفش، 9 برابر بیشتر از مردان احتمال ایجاد مشکلات پا را دارند.
• کفش های تنگ، علت 9 مورد از 10 مورد مشکلات پا در ن است.

در حالت ایده آل، هرگز کفش هایی را که بیش از حد کوچک، با پاشنه بیش از حد بلند و یا بیش از حد تنگ هستند، نمی پوشید. اما اگر شما باید چنین کفش هایی بپوشید، تا حد ممکن دفعات استفاده از آن ها را کاهش دهید. پوشیدن آنها خطر ابتلا به درد پا و مشکلات پا را افزایش می دهند (یا مشکلات حال حاضر را تشدید می کنند). هرچه کمتر کفش های تنگ و نامناسب بپوشید، بهتر است. اگر کفش های شما، شما را آزار می دهند و حرکت را دشوار می کنند به شما پوشیدن کفش های طبی را توصیه می کنیم. پا قلب دوم ماست و حفاظت از آن ضروری است.

کفش طبی مناسب و حمایت کننده، نقش مهمی در حرکت بدون ناراحتی و درد افراد دارند. با این حال پوشیدن کفش مناسب گاهی اوقات برای افراد با شرایط خاص پا و مدل متفاوت پا مناسب نیست. اگر شما بدشکلی پا یا انگشت پا داشته باشید، آسیب پیچیده و یا شدید پا، پینه گسترده، زخم باز، یا بیماری عصبی می تواند پای شما را تحت تاثیر قرار دهد و ممکن است به کفش طبی نیاز داشته باشید. کفش های طبی هم برای ن و هم مردان توصیه می شوند.

کفش های ارتوپدی یا طبی کفش هایی هستند که به طور خاص طراحی شده اند تا مکانیک و ساختار پا، مچ پا را پشتیبانی و یا

مکانیزه کنند و تعدادی از ویژگی ها و توابع مفید پزشکی دارند که آنها را از کفش های روزانه جدا می کند. هر چه ظاهر پای شما غیرمعمول تر باشد نیاز بیشتری به کفش طبی دارید.

کفش های طبی دارای تعدادی ویژگی هستند، از جمله:

• کفی میانی و رویی عالی و غیر قابل چرخش. این به این معنی است که کفی به راحتی پیچ نمی خورند و برای کمک به راه رفتن معمولی شما گرد است.
• آستر داخلی قابل جابجایی. بسیاری از افراد که نیاز به کفش طبی دارند همچنین به ارتز سفارشی نیاز دارند. آستر داخلی قابل جابجایی فضای مورد نیاز برای نصب ارتز را فراهم می کند.
• اشکال مختلف. در عرض ها و شکل های مختلف برای رفع نیاز همه نوع پا در دسترس هستند.
• پاشنه محکم.

همانطور که سنین بالا می رود، بخش هایی از بدن شروع به تحلیل می کنند، بنابراین اغلب افراد مسن نیاز به کفش های طبی دارند. با این حال، کفش های طبی فقط برای سالمندان نیست. مکانیک ضعیف پا افراد را در همه سنین تحت تاثیر قرار می دهد بنابراین کفش های طبی اغلب برای جوانان هم توصیه می شود. خوشبختانه، کفش های طبی از مدل های سیاه و سفید سال های گذشته فاصله گرفته اند. امروزه مدل های متفاوت و نسبتا شیک کفش های طبی برای افراد مختلف در سنین مختلف و سلیقه های مختلف وجود دارند.

اگر فکر می کنید که نیاز به کفش طبی دارید، از یک 

ارتوپد فنی کمک بخواهید. ارتوپد فنی ارزیابی کاملی از اندام های تحتانی بدن شما انجام خواهد داد و به شما می گوید که آیا کفش های طبی می توانند به شما کمک کنند. ارتوپد فنی همچنین پای شما را به درستی اندازه گیری می کند و به شما اطلاع می دهد که کدام ویژگی های ارتوپدی برای نوع و وضعیت پای شما مورد نیاز است. فقط به این دلیل که یک کفش به عنوان طبی” طبقه بندی می شود، آن را مناسب نمی کند. ارتوپد فنی شما تمام مشاوره هایی را که لازم دارید به شما ارائه می دهد، بنابراین شما می توانید کفشی را انتخاب کنید که بیشترین سود را برای شما به ارمغان می آورد، در نتیجه شما می توانید بدون درد و به راحتی حرکت کنید.

ساخت کفش طبی

بررسی گام به گام فرآیند تولید کفش طبی به شما ایده ای راجع به ساخت این کفش ها خواهد داد. در طی تمام مراحل، ارتوپد فنی نظارت خواهد داشت یا خود این کار را انجام می دهد.

اندازه گیری ها

در ابتدا اندازه گیری برای کفش جدید طبی انجام می گیرد. بیمار به طور دقیق مشکلات پای خود را عنوان می کند، تا ارتوپد در حین معاینه توجه بیشتری به آن ها داشته باشد.

قالب گیری کفش های طبی

در این مرحله طرحی از کفش مورد نظر شما ایجاد می شود، ممکن است از پای شما عکس گرفته شود و یا پا با گچ یا مواد دیگر قالب گیری شود.

لست

از اطلاعات بدست آمده یک لست که شبیه سازی شده ی پای شماست ایجاد می شود، لست ها در واقع نسخه هایی از پاهای شما هستند.

فویل

سپس یک لایه پلاستیکی روی لست کشیده می شود تا یک کفش شفاف را به نمایش بگذارد. هنگامی که فرد آن را امتحان می کند، می توان دید که آیا لست دقیقا مشخصات پای شما را نشان می دهد. هر نقطه تحت فشار به وضوح شناسایی خواهد شد، و تغییرات مورد نیاز روی لست اعمال می شود.

کفش آزمایشی

اگر لست مناسب باشد، کفش چرم یا لاستیک روی آن ساخته شده است. شما می توانید آن را امتحان کرده و اگر مشکلی با آن دارید عنوان کنید تا ارتوپد شما سعی در رفع آن داشته باشد.

رنگ و مدل

اگر همه چیز رضایت بخش باشد، می توانید مدل، نوع چرم و رنگ کفش خود را با م با متخصص خود انتخاب کنید. اینها به شرایط خاص شما (آرتریت / دیابت) و تجویز متخصص مربوط می شود. بسته به امکانات فنی مورد نیاز، متخصص می گوید که کدام مدل مناسب شماست.

منبع سایت

حکیم کلینیک

چه قدر با پای خود آشنایی دارید؟

هنگامی که بحث مراقبت از پا باشد، اکثر مردم تمایل به چشم پوشی از نشانه های هشدار دهنده زود هنگام درد داشته و در نهایت آسیب می بینند. پاهای شما بخش مهمی در عملکرد روزمره شما دارند. با این حال، تا زمانی که مشکلی برای پا ایجاد نشود، همه ما معمولا در فکر افزایش سطح سلامت و راحتی پای خود نیستیم. پای صاف یا عدم تعادل پا می تواند به درد پا، درد زانو، درد کمر، درد پشت و حتی درد شانه منجر شود. پس شما واقعا باید چه چیزهایی در مورد پاهای خود بدانید و درک کنید؟

اسکن پا چیست؟

اگر به فکر استفاده از ارتز سفارشی سازی شده شخصی هستید، یک مرکز ارتوپدی فنی می تواند برایتان اسکن پا انجام دهد تا متوجه عدم تعادل در پاهای شما که ممکن است منجر به مشکلات زانو، کمر، پشت و شانه گردد، شود. اسکن پا نشان می دهد که ارتز عملکردی چگونه ممکن است به شما کمک کند. پس از اسکن پا،

دستگاه اسکن یک گزارش حاوی شاخص پایداری/چرخش پا، ارزیابی پا و ارزیابی بدن ارائه می دهد. برای به دست آوردن اطلاعات بیشتر در مورد شکل، اندازه، فشار و حرکت پاهای خود، توصیه می کنیم که پای خود را حداقل یک بار در سال اسکن کنید. اسکن پا می تواند همه چیزهایی را که می خواهید راجع به پای خود بدانید از جمله نوع قوس، چرخش، نقاط فشار، اندازه گیری سایز پا و حتی آنالیز حرکت را بررسی کرده و نتایج را نشان دهد. شما باید ابتدا نه تنها در مورد پاهای خود، بلکه در مورد سایر قسمت های بدن نیز درک کنید که چرا احساس درد دارید. به یاد داشته باشید که پای شما پایه و اساس سلامت کلی بدن شما است.

تحلیل شاخص پایداری/چرخش پا

یک الگوریتم اختصاصی مبتنی بر 16 معیار اندازگیری مختلف پایه است. شاخصی که چه از یک فوم کست یا اسکن لیزر از پاها گرفته شده باشد، نشان دهنده مقدار صافی قوس پا است. هر چه این مقدار بیشتر شود، پا صاف تر است. از مشکلات صاف بودن کف پا می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• پاها به راحتی خسته می شوند
• پاهای دردناک، به ویژه در قسمت های قوس و پاشنه پا
• تورم کف پا
• حرکات پا، مانند ایستادن روی انگشتان پا، دشوار است
• درد کمر و پا

شاخص نشان دهنده شدت مشکل در قوس پا است، از بهینه تا شدید درجه بندی می شود. به عنوان مثال، شاخص 102 درجه متوسط است. عدم تعادل پا در هر سطحی که درمان نشده باشد ممکن است منجر به مشکلات مزمن در سراسر بدن شما شود.

• بهینه (0-34)
• خفیف (35-84)
• متوسط (85-124)
• شدید (بیشتر از 125)

مزایای اسکن سه بعدی پا

ارتوپدی فنی رشته ای در پزشکی  است که مربوط به طراحی و ساخت دستگاه های مصنوعی به نام ارتز است. یک ارتز برای تغییر یا اصلاح ویژگی های عملکردی و ساختاری سیستم عصبی، عضلانی و سیستم اسکلتی روی بدن قرار می گیرد. ارتوپدهای فنی پزشکانی هستند که تجویز، تولید و مدیریت ارتزها را انجام می دهند.

ارتزها ممکن است برای حمایت از اندام بیماران مجروح یا مبتلا به بیماری، از طریق کنترل، هدایت، محدود کردن و یا ثابت نگه داشتن مفصل، اندام یا بدن مورد استفاده قرار گیرند. آنها ممکن است برای محدود کردن حرکت، فعال کردن حرکت (

مکانیکی)، به عنوان یک دستگاه توانبخشی پس از باز کردن گچ، برای کاهش فشار تحمل وزن، اصلاح شکل یا عملکرد بخشی از بدن یا کاهش درد، مورد استفاده قرار گیرد.

ورزشکارانی که در ورزش های تعاملی یا فعالیت های خطرناک مشارکت می کنند، می توانند از بریس های پیشگیرانه استفاده کنند. بریس های عملکردی برای افراد دارای مفاصل ضعیف به علت آسیب قبلی یا به عنوان مثال برای افراد مبتلا به درد ورم مفاصل طراحی شده اند. بریس های توانبخشی برای محدود کردن حرکت، معمولا پس از جراحی، برای ثابت نگه داشتن مفصل استفاده می شود.

درمان ها چگونه انجام می شود؟

به عنوان یک ارتوپدی فنی، هدف ما این است که به بهبود حرکات بدن، اصلاحات فرم بد بدن، از بین بردن درد و جلوگیری از ایجاد ناهنجاری های ارتوپدی در طول درمان کمک کنیم. این کار با قرار دادن یک ارتز در قسمتی از بدن به عنوان مثال، با استفاده از بریس، کولیس، محافظ گردن یا آتل انجام می پذیرد. این دستگاه ها معمولا از انواع مختلفی از مواد مثل ترموپلاستیک، فیبر کربن، الاستیک، فات، اتیلن-وینیل استات و پارچه ساخته شده اند.

در شرایط جدی یا درازمدت، ارتزها به طور خاص برای یک فرد ساخته می شود، اما برای آسیب های در سطح کمتر از قبیل مچ پای پیچ خورده، بریس های از پیش ساخته شده که در اندازه های مختلف در داروخانه ها در دسترس هستند استفاده می شوند. اینها به سادگی روی ناحیه آسیب دیده را پوشش می دهند و توسط ولکرو سفت می شوند. عملکرد ما به عنوان یک ارتوپدی فنی می تواند کیفیت زندگی بیمار را در طول دوره توانبخشی و یا حتی بقیه زندگی تغییر دهد. با توجه به استفاده طولانی مدت از ارترزها، لازم است که آنها به درستی نصب شوند و به نقطه و یا مناطق آزار دهنده بدن بیمار فشار نیاورند.

پدروتیکس شاخه ای از ارتوپدی است که به طور خاص برای پاها و اندام های پایینی بدن به کار می رود. پدوتزیست برای ارزیابی اندام تحتانی و بیومکانیک آن آموزش دیده است. آنها می توانند اختلال عملکرد را شناسایی کنند و با ساخت یک کفی کفش، کفش کامل و یا تغییرات در طراحی کفش برای اصلاح مسائل مربوط به راه رفتن یا درد پای بیمار به علت بیماری، آسیب و یا پوشیدن طولانی مدت کفش های نامناسب کمک کنند.

چه چیزی در آن دخیل است؟

در ابتدا یک ارتوپد فنی در طول یک جلسه مشاوره، نیازهای بیمار را بررسی و ارزیابی می کند. اامات بیمار مورد بحث قرار می گیرد و با ارتباط با دیگر متخصص ها مانند فیزیوتراپیست ها، بهترین برنامه درمانی برای جراحت انتخاب می شود. به طور سنتی، ارتزها وسیله ای ساخته شده توسط اندازگیری اندام تحت تأثیر بودند که دو سوی آن را باهم نگه می داشت. در حال حاضر، برنامه های مدل سازی کامپیوتری مانند CAD و CAM می توانند مورد استفاده قرار گیرند، اولا اندازه گیری های منطقه آسیب دیده را انجام می دهند و سپس این اطلاعات را به چاپگر سه بعدی برای ایجاد طرح اولیه می دهند. در طی مرحله تولید بعدی، ارتوپد فنی و ارتوپد برای تولید محصول نهایی با هم کار می کنند. این دستگاه در طول جلسه مشاوره بعدی نصب می شود و بیمار به طور کامل در زمینه استفاده، نصب و برداشتن آن آموزش می بیند. در طی جلسات بعدی، ارتوپد فنی اطمینان حاصل خواهد کرد که بیمار طرز استفاده ارتوز را به درستی فرا گرفته است و دستگاه به درستی کار کرده و راحت است. در صورت نیاز در طول دوره توانبخشی تنظیمات و یا تعمیرات انجام خواهد شد.

یک ارتوپد فنی به چه تجربیاتی نیاز دارد؟

برای تبدیل شدن به یک ارتوپد فنی، شما باید به یادگیری چگونگی حرکت و کار بدن انسان علاقمند بوده، مهارت های فنی و عملی خوب و مهارت حل مسئله خوب و خلاقیت برای طراحی و تولید وسایل مورد نیاز، داشته باشید. مهارت های بین فردی نیز لازم است چرا که شما با بیماران و دیگر همکاران تعامل دارید. مهارت های بین فردی عبارتند از ارتباط خوب، حساسیت و درک نیازهای بیماران، و همچنین توانایی استفاده از ابتکار عمل و کار تیمی. مهارت های IT قوی در اینکار در حال پر رنگ تر شدن است، زیرا فناوری کامپیوتری تبدیل به بخش قابل توجهی از فرایند تولید ابزارهای مربوط به ارتوپدی فنی می شود.

بسیاری از افراد به این حرفه وارد می شوند، زیرا عضوی از خانواده یا دوستان آنها از پروتز یا ارتز استفاده می کنند. دیگران ممکن است از حوزه هایی مانند مهندسی، مهندسی زیست شناسی یا زیست شناسی به این رشته گرایش پیدا کنند. یک انگیزه معمول در تمام  ارتوپدهای فنی این است که آنها می خواهند به مردم کمک کنند و تاثیر شخصی موثرتری در جهان داشته باشند.

منبع سایت

حکیم کلینیک

شروع یک 

رژیم لاغری برای از دست دادن وزن و بهبود سلامت بدن، یک هدف بسیار ارزشمند است. اما ممکن است شروع و ادامه دادن آن کمی سخت باشد. هر زمانی که شما قرار است کار جدیدی را شروع کنید، ممکن است با چالش های زیادی روبرو شوید. به خصوص زمانی که این کار مستم این است که هر روز چندین بار آن را انجام داده و قوانین آن را اجرا کنید. مانند 

رژیم لاغری که نیاز به خوردن و آشامیدن مدام در طول روز دارد.

با این حال، تا زمانی که شما سعی کنید همه چیز را فورا تغییر دهید، نمی توانید اهداف کاهش وزن خود را برآورده کنید. شما برای کاهش وزن خود نیاز به زمان دارید. 

رژیم لاغری شما باید تحت نظر متخصص تغذیه، تنظیم شود.

شما می توانید برای آشنا شدن با راهکارهای علمی برای شروع یک 

رژیم لاغری اصولی، مقاله زیر را که تحت نظر ،

متخصص تغذیه نوشته شده است را مطالعه کنید.

گام اول: از برنامه غذایی سالم پیروی کنید!

یک 

رژیم لاغری سالم باید شامل غذاهای سالم مانند میوه ها، سبزیجات، غلات سبوس دار، گوشت بدون چربی، غذاهای دریایی و حبوبات باشد. این مواد غذایی علاوه بر سالم بودن آن ها، به علت داشتن کالری کم، به شما کمک می کند تا سریع تر به نتیجه دلخواه از رژیم لاغری خود برسید.

گام دوم: گام های کودکانه بردارید!

تغییر یکباره سخت است. ایجاد تغییرات کوچک و تدریجی در الگوهای غذایی شما، بهترین راه برای کاهش وزن شما است. منظور از گام های کودکانه، شروع همین تغییرات کوچک است. شما به یکباره نمی توانید رژیم غذایی خود را تغییر دهید و یخچال خود را از سبزیجات و مواد غذایی سالم پر کنید. خانم دکتر کابلی، 

متخصص تغذیه پیشنهاد می کنند تا هر هفته، تنها یک تغییر کوچک در رژیم غذایی همیشگی خود ایجاد کنید. این کار به شما فرصت می دهد تا به رفتاد جدید غذایی خود عادت کنید. هدف نهایی شما ایجاد عادات غذایی سالم است، با این روش شما می توانید برای یک عمر از تغذیه سالم پیروی کنید.

گام سوم: اهداف واقع گرایانه داشته باشید!

بیشتر افرادی که نیاز به کاهش وزن دارند و به دنبال 

رژیم لاغری هستند، در پی یافتن

رژیم لاغری سریع و یا گاها یک هفته ای و یا یک ماهه هستند. این افراد، اهداف بلند پروازانه ای را در سر دارند که با واقعیت فاصله زیادی دارد.

لازم است تکرار کنیم که گام های خود را برای رسیدن به هدف مورد نظرتان به آرامی بردارید و سلامت بدن خود را در اولویت قرار دهید. رژیم های لاغری سریع، آسیب شدیدی به سلامتی بدن شما وارد می کند. این در حالی است که کاهش وزن اصولی و 

رژیم لاغری اصولی، می تواند منجر به کاهش فشار خون، کاهش قند خون و کنترل کلسترول در بدن شود. 

برای مقاله های بیشتر به سایت رسمی

دکتر کابلی مراجعه فرمایید

در این مطلب سعی شده است تا لیستی از مواد غذایی مفید برای تقویت حافظه و افزایش تمرکز طبق نظر ،

متخصص تغذیه، در اختیار شما قرار داده شود.

شاید تا بحال این جمله را شنیده باشید که که غذاهایی که می خورید بر روی نحوه عملکرد مغز شما تاثیر می گذارد. بله درست است! دانشمندان همواره در پی اثبات تاثیر مواد غذایی بر روی مغز انسان هستند، طبق تحقیقات انجام شده ثابت شده است که مواد غذایی تاثیر بسزایی بر روی سلول های خاکستری مغز دارند.

بهترین مواد غذایی برای

تقویت حافظه

آواکادو

بی شک آواکادو یکی از بهترین و سالم ترین مواد غذایی محسوب می شود. از بزرگترین مزایای این میوه می توان به ثابت نگهداشتن قند خون اشاره کرد. آواکادو سرشار از ویتامین k و فولات است که از ه شدن خون در مغز جلوگیری می کند. ( پیشگیری از سکته مغزی ). همچنین به بهبود عملکرد شناختی، به خصوص بهبود حافظه و تمرکز کمک می کند.

همچنین آواکادو دارای مقادیر زیادی از ویتامین B، ویتامین C و بالاترین حد پروتئین و کم ترین مقدار قند در بین تمام میوه ها است.

بلوبری

بلوبری یکی از مواد غذایی است که بالاترین حد از آنتی اکسیدان را دارا است. ویتامین C، ویتامین K و فیبر از دیگر مواد مغذی موجود در این میوه است. بلوبری به دلیل داشتن سطح بالایی از اسیدگالیک، از مغز در برابر استرس محافظت می کند.

کلم بروکلی

کلم بروکلی به علت داشتن میزان بالایی از ویتامین K و کولین، به حفظ و تقویت حافظه شما کمک می کند.

کرفس

کرفس با دارا بودن سطح بالایی از آنتی اکسیدان ها و پلی ساکاریدها به عنوان ضد التهاب طبیعی عمل می کند و می تواند به کاهش علائم مربوط به التهاب مانند درد مفاصل و سندروم روده تحریک پذیر، کمک کند. بنا به گفته 

متخصص تغذیه، کرفس یکی از بهترین مواد غذایی برای تقویت حافظه محسوب می شود.

روغن نارگیل

روغن نارگیل، یک ماده همه کاره به حساب می آید. مصرف خوراکی و مصرف موضعی آن تاثیرات بسزایی بر روی سلامت بدن، پوست و مو دارد. زمانی که روغن نارگیل مصرف می کنید، این ماده می تواند به عنوان یک ماده ضد التهاب به سرکوب سلول هایی که باعث التهاب می شوند می پردازد.

روغن نارگیل برای افرادی که در پی یک حادثه، حافظه خود را از دست داده اند بسیار مفید است.

برای مقاله های بیشتر به سایت رسمی

دکتر کابلی مراجعه کنید.

هنگامی که پا و اعضای تحتانی بدن قطع شده و یا از بین می رود، یک دستگاه 

پروتز، می تواند نقش مهمی در توانبخشی بازی کند. برای بسیاری از افراد، یک عضو مصنوعی می تواند تحرک و توانایی مدیریت فعالیت های روزمره را بهبود بخشد و همچنین ابزارهایی برای مستقل بودن فرد را فراهم آورد.

در کشورهای توسعه یافته علت اصلی قطع عضو اندام تحتانی، اختلال در گردش خون است. دلیل اصلی این اختلالات تصلب شریان است، اگر چه تا یک سوم از بیماران همچنین دچار دیابت نیز هستند. این افراد معمولا در دهه ششم زندگی خود بوده و یا مسن تر هستند و اکثرا مشکلات پزشکی دیگری نیز دارند که توانایی راه رفتن آنها را محدود می کند. در انگلستان در سال حدود

5000 قطع عضو عمده وجود دارد.

و در مقایسه، در کشورهای در حال توسعه، اکثریت قطع عضوها به علت آسیب های مربوط به حادثه در زمان درگیری یا آسیب های صنعتی یا ترافیکی ایجاد می شوند.

قطع عضو یک تغییر دائمی است. برای بعضی از بیمارها، درد یا بیماری در اندام آسیب دیده ممکن است پذیرفتنی باشد، اما برای بعضی دیگر از دست دادن یک عضو، ناراحتی غیرقابل فهمیدن و سازگاری است. علیرغم پروتزهای مدرن، برخی از سازگاری ها مورد نیاز است، و افراد در توانایی خود برای تنظیم و قبول تغییر تصویر بدنشان و گاهی اوقات شیوه زندگی خود متفاوت هستند.

تکنولوژی های مرتبط با پروتز در دو دهه گذشته به میزان قابل توجهی پیشرفت کرده است که عمدتا به دلیل تقاضای قطع عضو شده ها است. امروزه افراد سالم با قطع عضو پا تا وسط ساق پا باید بتوانند در طیف گسترده ای از مسئولیت های عادی شرکت کنند. آنها می توانند بدون هیچ لنگ زدن قابل تشخیص در فعالیت های تفریحی و ورزشی شرکت کنند.

قطعات پروتز و انواع

طیف وسیعی از پروتزهای طراحی شده اند تا کارکرد و در بسیاری موارد ظاهری مانند یک پای طبیعی را ارائه دهند. اگر چه طرح های مختلفی وجود دارد،اما اکثرا قطعات مشابهی دارند. این قطعات شامل:

• یک سوکت که در آن انتهای عضو قطع شده اندازه و فیت می شود.
• تعلیق، که پروتز را روی عضو قطع شده نگه می دارد.

• شفت

• پا

• پوشش برای بهبود بخشیدن ظاهر

سوکت اغلب با فوم یا سیلی به منظور حفاظت از انتهای عضو قطع شده پوشانده می شود. جوراب های خاصی نیز روی انتهای عضو قطع شده پوشیده می شوند تا بتوانند اندازه مناسب و راحتی را تضمین کنند.

در طول دهه گذشته، تکنولوژی و تحقیقات به طور قابل توجه

ی قابلیت و ظاهر پاهای مصنوعی را گسترش داده اند. امروزه افراد دارای عضو قطع شده می توانند از میان مجموعه گسترده ای از پاها انتخاب کنند. مدل های مختلف برای فعالیت هایی از راه رفتن، رقصیدن و دویدن تا دوچرخه سواری، گلف، شنا و حتی اسکی روی برف طراحی شده اند. مواد سنگین چوبی و استیل در طول سال ها توسط پلاستیک های سبک وزن، آلیاژهای فی و کامپوزیت های کربنی جایگزین شده اند. بسیاری از پاهای مصنوعی امروزه، مانند بسیاری از پاهای واقعی، می توانند مقداری از انرژی تولید شده در طی راه رفتن را ذخیره کرده و بازگردانند. سایر ویژگی های کلیدی شامل حالت ارتجاعی پا و پاشنه است که اجازه حرکت طبیعی تر در مچ پا، جذب شوک، چرخش چند محوری، ارتفاع پاشنه قابل تنظیم و مواد ضد آب را می دهد.

در هنگام انتخاب پا مناسب برای شیوه زندگی خود باید چند عامل را در نظر بگیرید. این عوامل عبارتند از: درجه و میزان قطع عضو، سن، وزن، اندازه پا، سطح فعالیت، اهداف و نیازهای شغلی.

از نظر ساختاری پروتزها می تواند به دو دسته تقسیم شود: پروتزهایی با اتصال سفت و سخت به مفصل ساق پا (بدون مفصل) و پروتزهای که دارای مکانسیم مفصل پای لولادار هستند (مفصل). از لحاظ عملکرد، پای مصنوعی از مچ را می توان به گروه های زیر تقسیم کرد:

• مچ پای ثابت با پاشنه نرم (SACH)
• پای الاستیک (انعطاف پذیر) (Elastic Keel Foot)
• پای تک محور (Single-Axis Foot)
• پای چند محور (Multi-Axis Foot)
• پای پاسخ-پویا (Dynamic-Response Foot)
• پای میکروپروسسور (Microprocessor Foot)

SACH و پای الاستیک

اساسی ترین نوع پای پروتزی به دو نوع تقسیم می شود: مچ پای ثابت با پاشنه نرم (SACH) و پای الاستیک. این طرح ها از نئوپرن کورپ و یا فوم اورهانی تشکیل شده اند که بر روی یک حلقه درونی ساخته شده اند و ظاهری شبیه پای انسان دارند. از آنجا که این نوع پای مصنوعی لولا و هیچ قطعه جانبی ای ندارند، نسبتا ارزان، با دوام بوده و عملا نیازمند تعمیر و نگهداری نیستند.

این پاها به احساس نرمی و جذب انرژی کمک می کنند، اما به به اندازه پاهای پاسخ-پویا انرژی را ذخیره نمی کنند و بازنمی گردانند. SACH و پاهای الاستیک معمولا برای افراد قطع عضو شده ای تجویز می شوند که فعالیت هایشان به مقدار کمی پیاده روی با تغییرات سرعت کم محدود می شود.

پای :SACH

sach ساده ترین نوع پای مصنوعی بدون مفصل است. این نام به یک وسیله پاشنه لاستیکی تا حدی نرم اشاره می کند که با فشرده شدن در اثر فشار مرحله اولیه راه رفتن کار مچ را تقلید می کند. پای SACH در ارتفاع پاشنه های مختلف در دسترس است تا با کفش های متفاوت با ارتفاع پاشنه های مختلف هماهنگ باشند.

پای انعطاف پذیر: این پای مصنوعی اجازه حرکات مشابه با پای SACH را می دهد. علاوه بر این، قسمت جلوی پا می تواند روی سطوح ناهموار هم از راه رفتن و دویدن حمایت کند.

پای یک محوره و چند محوره

پای مصنوعی مفصل دار ممکن است در طراحی خود یک محور یا چند محور داشته باشد. محور” اشاره به حرکت در یک یا بیش از سه جهت مختلف، شبیه به حرکت پای طبیعی دارد. پاهای مصنوعی که در دو یا سه محور حرکت می کنند، باعث افزایش تحرک در مچ پا می شود، که در حین حرکت روی سطوح ناهموار باعث ایجاد ثبات کاربر می شود.

پای یک محوره:

پای مفصل دار یک محوره شامل یک مفصل مچ پا است که اجازه می دهد تا پا به سمت بالا و پایین حرکت کند و پایداری زانو را افزایش می دهد. هرچه سریعتر کف پا به طور کامل با زمین ارتباط برقرار کند، پروتز پایدارتر می شود. این موضوع برای کاربران با سطوح بالاتر آمپوتاسیون (قطع عضو در بین زانو و لگن) مفید است. استفاده کننده پروتز باید پروتز را به طور فعال کنترل کرده تا از لرزش زانوی خود جلوگیری کند و مکانیسم پای تک محوره باعث کاهش نیاز به این کنترل کردن مداوم می شود. متاسفانه، مچ پا تک محوره، وزن پروتز را افزایش می دهد، نیاز به خدمات دوره ای دارد و کمی گران تر از پای SACH  است. پای تک محوره ممکن است برای افرادی مناسب تر باشد که پایداری برایشان حائز اهمیت است.

پای چند محوره:

اگر چه از لحاظ وزن، دوام و هزینه شبیه پای تک محوره است اما پای چند محوره روی سطوح ناهموار عملکرد بهتری دارد. علاوه بر حرکت بالا و پایین پای تک محوره، یک پای چند محوره می تواند به چپ و راست نیز حرکت کند. از آنجا که مفصل مچ پای اضافه شده می تواند مقداری از فشارهای پیاده روی را جذب کند، می تواند به محافظت از پوست و پروتز کمک می کند.

پای پاسخ-پویا:

افراد با شیوه زندگی فعال تر به طور معمول یک پای پاسخگو را ترجیح می دهند. پای پاسخ-پویا برای افرادی ایده آل است که می خواهند سرعت پیاده روی را تغییر دهند، مسیرها را سریع  تغییر داده و یا فاصله های زیادی را طی کنند. پاهای پاسخ-پویا، انرژی را در طول چرخه راه رفتن ذخیره کرده و سپس آزاد می کند. علاوه بر این، این پاها یک محدوده نرمال تر حرکت و یک مدل راه رفتن متقارن را ارائه می دهند. برخی از پاهای پاسخ-پویا شامل یک طرح تقسیم انگشت هستند که باعث افزایش ثبات پا می شوند.

پای میکروپروسسوری (MPC):

یک دسته نسبتا جدید از اجزای پروتزی هستند. این اجزای پاها / مچ پا دارای سنسورهای کوچک کنترل کامپیوتری هستند که اطلاعات را هم از اندام فرد و هم محیط اطراف خود پردازش می کنند تا با نیازهای مختلف سازگار شوند. بر اساس اطلاعاتی بدست آمده از سیگنال های ورودی، این پردازنده ها یک الگوریتم یا مجموعه ای از قوانین را برای تصمیم گیری در مورد اینکه چگونه مچ پا یا پا باید در هر شرایطی پاسخ دهد، اعمال می کنند. ریزپردازنده دستورالعمل هایی را برای قسمت های مختلف پروتز فراهم می کند تا عملکرد مطلوب پا را تولید کند. مچ های پا  با MPC در حال حاضر از سنسورهای مختلف از جمله سنسورهای زاویه مچ پا، شتاب سنج، ژیروسکوپ ها و سنسورهای گشتاور استفاده می کنند. سپس ریزپردازنده ها در این سیستم ها سیگنال های ورودی را دریافت می کنند و تصمیم می گیرند که چگونه موقعیت مچ پا را تعیین کنند، چگونه می توان پایداری مچ پا را افزایش داده و چگونه موتور مچ پا را در فاز ایستاده تنظیم کنند.

بزرگترین مزیت بالقوه یک سیستم مچ پا/ پا با MPC نسبت به دیگر پروتزهای پا، توانایی افزایش واکنش نسبت به شرایط مختلف محیطی با ارائه خواص مکانیکی متفاوت یا تراز بندی برای بهبود تعادل و تحرک کاربر است. به عنوان مثال، پای مصنوعی غیر MPC به راحتی روی زمین صاف کار می کند؛ با این حال، این پاها در سطوح ناهموار یا سراشیبی توانایی محدودتری برای تغییر خواص مکانیکی و یا تراز دارند. پاهای قدرتی نیروی محرکه برای افزایش قابلیت پیاده روی در زمان واقعی فراهم می کنند. برخی از مدل های خاص شامل نرم افزار و همچنین گزینه های اتصال به دستگاه های تلفن همراه از طریق تلفن های هوشمند و یا برنامه های کامپیوتری هستند. اینکار اجازه می دهد تا متخصص پروتز و کاربر بتوانند عملکرد مچ پا و پا را با فعالیت های مختلف مطابقت دهند واجازه تنظیمات به دست آوردن ورودی و زمان بندی، و روشن یا خاموش کردن برخی از ویژگی های خاص را می دهند. تمام این توابع یک تجربه منحصر به فردتر به کاربر ارائه می دهند.

هدف نهایی این کلاس پای پروتزی، این است که توابع پای انسان را تقلید کند. با این حال، دستگاه ها در توانایی خود برای برای هماهنگی با محیط ها متفاوت هستند. اگر چه این نوع پاها می توانند به طور خودکار حرکت پاها و مچ پا را هماهنگ کنند، به طور مستقیم با بدن ارتباط ندارند. میکروپروسسور یا پایه پروتزهای متحرک نیاز به باتری دارند تا تراشه ها، سنسورها، موتورها و محرک ها را به قدرت برسانند. علاوه بر این، قطعات الکترونیکی همراه با سیستم های ریزپردازنده، آنها را حساس تر از همتایان غیر فعال خود می سازند. بسیاری از آنها نباید در آب و یا در محیط های پر گرد و غبار یا کثیف استفاده شوند. با توجه به قطعات اضافی مورد نیاز با افزودن ریزپردازنده، آنها اغلب وزن بیشتری نسبت به دیگر پروتزهای بدن دارند. کاربران ممکن است در زمانی که ریز پردازنده اطلاعات را استخراج می کند و جنبه های مختلف مچ پا یا پا را تنظیم می کند، متوجه صداهایی از پروتز شوند. در نهایت، سطح بالاتری از تکنولوژی و طراحی پیچیده تر این طبقه از پروتزهای پا به این معنی است که هزینه ی آنها نیز بیشتر است.

بهترین پای پروتزی برای شما

همانطور که هیچ ابزار مناسبی برای هر شغل مناسب نیست، هیچ پای مصنوعی وجود ندارد که برای هر فرد دارای عضو قطع شده مناسب باشد. آشنایی با گزینه های در دسترس شما را قادر می سازد تا به وضوح با 

ارتوپد فنی خود صحبت کنید. جوانب مثبت و منفی پاهای مختلف را ارزیابی کنید تا بتوانید بهترین گزینه برای خواسته ها و توانایی های فردی را انتخاب کنید. در مقایسه با مزایای بالقوه سیستم های تحت کنترل ریزپردازنده بر سیستم های دیگر، 

پزشکان و متخصصان پروتز باید بر جنبه های عملکرد پا و سطح مناسب آن با توجه به نیازهای فردی و اهداف کاربر تمرکز کنند.

حکیم کیلینیک مراجعه کنید.

کیفوز یا قوز کمر، کمری بیش از حد گرد و جلو آمده است. کیفوز می تواند در هر سنی رخ دهد اما در ن مسن بیشتر اتفاق می افتد.

کیفوز مرتبط با سن اغلب به علت ضعف استخوان های ستون فقرات است که باعث می شود آنها فشرده یا شکسته شوند. سایر انواع کیفوز ممکن است در نوزادان یا نوجوانان به علت ناهنجاری ستون فقرات یا از هم جدا شدن استخوان های ستون فقرات در طول زمان ظاهر شوند.

کیفوز خفیف سبب مشکلات کمی می شود. کیفوز شدید می تواند موجب درد و بد شکلی شود. درمان کیفوز بستگی به سن شما، علت و اثرات انحنای آن دارد.

علائم

کیفوز خفیف ممکن است علائم یا نشانه های قابل توجهی ایجاد نکند. اما برخی افراد احساس درد و سفتی در کنار انحنای ستون فقرات غیر طبیعی دارند.

چه زمان باید به پزشک مراجعه کرد؟

اگر متوجه افزایش انحنا در قسمت بالای کمر خود و یا در ستون فقرات کودک خود شدید، به کلینیک ارتوپدی مراجعه کنید.

علل

استخوان های مجزا (مهره ها) که ستون فقرات سالم را تشکیل می دهند، مانند سیلندرها در یک ستون انباشته می شوند. کیفوز زمانی اتفاق می افتد که مهره های بالای کمر شکل گَوه مانند می گیرند.

مهره های غیر طبیعی می تواند ناشی از:

شکستگی ها. مهره های شکسته یا خرد شده (شکستگی فشاری) می توانند باعث انحنای ستون فقرات شوند. شکستگی فشاری خفیف اغلب علایم و نشانه های قابل توجهی را ایجاد نمی کند.

پوکی استخوان. این اختلال که استخوان را باریک می کند می تواند انحنای ستون فقرات را ایجاد کند، به خصوص اگر مهره های ضعیف باعث شکستگی های فشاری شوند. پوکی استخوان در ن مسن و افرادی که کورتیکواستروئیدها را طولانی مدت مصرف کرده اند، شایع است.

انحطاط دیسک. دیسک های نرم و دایره ای به عنوان بالشتک بین مهره های ستون فقرات عمل می کنند. با گذشت سن، این دیسک ها خشک و کوچک می شوند، که اغلب باعث شدید شدن کیفوز می شوند.

بیماری شویرمان. این بیماری معمولا در قبل از سن بلوغ به واسطه رشد ناگهانی اتفاق می افتد. پسران بیشتر از دختران در معرض این بیماری هستند.

نقایص مادرزادی. استخوان های ستون فقرات که قبل از تولد به درستی رشد نمی کنند ممکن است سبب بروز کیفوز شوند.

سندرم ها. کیفوز در کودکان همچنین می تواند با سندرم های خاصی مانند سندرم Ehlers-Danlos و سندرم Marfan همراه باشد.

سرطان و درمان هایش. سرطان در ستون فقرات می تواند مهره ها را تضعیف کند و آنها را بیشتر در معرض شکستگی های فشاری قرار دهد، همانطور که شیمی درمانی و درمان رادیویی می توانند تاثیر بگذارند.

عوارض جانبی

علاوه بر ایجاد درد پشت، کیفوز ممکن است باعث موارد زیر شود:

• مشکلات تنفسی. کیفوز شدید می تواند به ریه ها فشار آورد.
• عملکرد فیزیکی محدود. کیفوز با تضعیف عضلات کمر و دشواری انجام وظایفی مانند راه رفتن و بلند شدن از صندلی همراه است. انحنای ستون فقرات همچنین می تواند نگاه کردن به سمت بالا و یا رانندگی را دشوار کند و می تواند زمانی که شما دراز می کشید باعث درد شود.
• مشکلات گوارشی. کیفوز شدید می تواند دستگاه گوارش را فشرده کند و باعث مشکلات مانند رفلکس اسید و بلعیدن مشکل شود.
• مشکلات تصویر بدن. افراد مبتلا به کیفوز ، به ویژه نوجوانان، ممکن است یک تصویر ضعیف بدن از خود با داشتن یک کمر قوزدار گرد و یا پوشیدن بریس برای اصلاح وضعیت داشته باشند و این موضوع اعتماد به نفس آنها را پایین آورد. برای افراد مسن، تصویر بد بدن ممکن است منجر به انزوای اجتماعی شود.

تشخیص

پزشک شما معمولا یک معاینه فیزیکی کامل انجام می دهد، از جمله چک کردن قد شما. ممکن است از شما خواسته شود از کمر به جلو خم شوید در حالی که دکتر شما ستون فقراتتان را می بیند. پزشک شما همچنین می توانید امتحان عصبی را برای بررسی رفلکس و قدرت عضلانی شما انجام دهد.

پس از ارزیابی نشانه ها و علائم، پزشک شما ممکن است درخواست موارد زیر را داشته باشد:

اشعه ایکس یا سی تی اسکن. اشعه ایکس می تواند میزان انحنای شما را تعیین کرده و ناهنجاری های مهره ها را تشخیص دهد. در صورتی که پزشک شما تصاویر دقیق تری بخواهد، ممکن است یک اسکن سی تی بخواهد.

MRI. این تصاویر می تواند عفونت و یا تومور در ستون فقرات شما را تشخیص دهد.

آزمایش عصب. اگر شما بی حسی یا ضعف عضلانی را تجربه می کنید، پزشک ممکن است آزمایش هایی را برای تعیین اینکه با چه کیفیتی پیام های عصبی بین نخاع و اندام های شما سفر می کنند، بخواهد.

آزمایش تراکم استخوان. استخوان با تراکم پایین می تواند کیفوز را بدتر کند.

درمان قطعی قوز پشت

درمان کایفوز بستگی به علت و شدت وضعیت شما دارد. پزشک شما ممکن است داروهایی را تجویز کند، از جمله:

مسکن ها. اگر داروهای بدون نسخه مانند استامینوفن (Tylenol، غیره)، ایبوپروفن (Advil، Motrin IB، غیره) یا ناپروکسن سدیم (Aleve) – کافی نباشند، داروهای قوی تر به صورت نسخه تجویز می شوند.

داروهای پوکی استخوان. داروهای تقویت استخوان ممکن است به جلوگیری از شکستگی های بیشتر ستون فقرات که سبب بروز کایفوز می شود، کمک کند.

درمان می تواند به برخی از انواع کایفوز کمک کند. پزشک شما ممکن است موارد زیر را توصیه کند:

تمرینات. تمرینات کششی ممکن است به بهبود انعطاف پذیری ستون فقرات و کاهش درد کمک کند.

بریس. کودکان مبتلا به بیماری شویرمان ممکن است قادر به جلوگیری از پیشرفت کیفوز با پوشیدن بریس بدن در حالی که استخوان ها هنوز در حال رشد است، باشند.

جراحی. ممکن است برای کیفوز شدید که تنگی نخاعی یا فشار روی ریشه های عصبی را ایجاد می کنند جراحی توصیه شود. همجوشی ستون فقرات شایع ترین روش برای کاهش درجه انحنا است. جراح، قطعات استخوان را بین مهره ها قرار می دهد و سپس مهره ها را همراه با میله ها و پیچ های فی می بندد تا ستون فقرات در موقعیت اصلاح شده با هم درمان شوند.

برای کمک به حفظ تراکم استخوان خوب، پزشک ممکن است موارد زیر را توصیه کند:

• خوردن یک رژیم غذایی غنی از کلسیم و ویتامین D
• اجتناب از تنباکو
• محدود کردن مصرف الکل

جوراب دیابتی چیست، ساخت و موارد کاربرد

جوراب های دیابتی، جوراب هایی با طراحی خاص هستند که سبب:

• کاهش فشار در پا و ساق پا شده
• از ایجاد

  تاول در سطوح پوست جلوگیری کرده

• تجمع رطوبت را به حداقل می رسانند

در نهایت، وظیفه ی آنها محافظت از پاهای افراد دیابتی و ارائه حداکثر راحتی برای آنهاست. این جوراب ها معمولا غیر الاستیک و یکپارچه هستند. ویژگی غیر الاستیکی برای این است که از انقباض به علت تم ایلات تعریق معمولی پاها جلوگیری شود. طراحی یکپارچه نیز بدین منظور است که حداقل اصطکاک را به اعصاب رسانده و ناراحتی و درد عصبی را به حداقل برساند. این جوراب ها برای جلوگیری از مشکل خط جوراب تنگ روی ماهیچه پا که می تواند گردش خون را محدود کند، به راحتی فیت می شوند. هنگامی که گردش خون کاهش می یابد، بهبود بدن دشوارتر می شود. قند خون بالا که با دیابت مرتبط است باعث می شود که عملکرد سیستم ایمنی بدن نیز کاهش یابد. جوراب های تخصصی یکی از راه های مبارزه با این دو مسئله برای جلوگیری از نیاز به قطع عضو در آینده و یا حتی مرگ به علت آسیب پا است.

به غیر از دو ساختار ویژه، این جوراب ها برای جلوگیری از آسیب دارای محیطی بالشتک مانند هستند. در عین حال، توانایی جذب رطوبت قوی وجود دارد، به طوری که عرق و رطوبت از کفش های شما بین جوراب و پا گیر نمیوفتد. با خشک نگه داشتن پا، پاها در معرض خطر کمتری برای ابتلا به تاول و عفونت های قارچی قرار می گیرند.

چه افرادی باید از جوراب های دیابتی استفاده کنند؟

همه افراد مبتلا به دیابت نیازی به پوشیدن جوراب های دیابتی ندارند. دیابتی ها با کاهش ضربان پدال (اندازه گیری شده در بالای پاها و پشت مچ پا)، تغییرات رنگ و درجه حرارت پاها، آسیب عصبی و یا سایر تغییرات حسی و یا در افرادی که مدام پایشان دچار آسیب مانند سایش از اصطکاک می شود باید استفاده از جوراب های دیابتی را مد نظر قرار دهند. اگر پاهای شما به تغییرات دما حساس هستند و در معرض لکه های قرمز و تحریک پذیر و یا تورم هستند، نیز شدیدا توصیه می شود که این جوراب ها را بپوشید. اگر هیچ کدام از این علائم وجود نداشته باشد، شما می توانید هر نوع جورابی بپوشید. با این حال، شما باید از پوشیدن جورابهای تنگ، جورابهای شل و موج دار و یا جوراب هایی که درزهای ناراحت کننده داشته یا ایجاد کننده اصطکاک هستند، اجتناب کنید.

اگر شما در حال حاضر باردار هستید و از دیابت بارداری رنج می برید، این جوراب ها بیشتر به پاهای متورم شما کمک می کند. این جوراب ها سبک وزن و با تنفس بالا بوده، پای شما را گرم نگه می دارند و احتمال ایجاد ه خون و ترومبوز سیاهرگی عمقی

(DVT) را کاهش می دهند.

اگرچه ممکن است شما به طور منظم به جوراب دیابتی نیاز نداشته باشید، ممکن است در مورد خریدن یک جفت برای مواقعی که در سفر هستید فکر کنید. ساعات طولانی نشستن، پاهای شما را مستعد به ایجاد تورم می کند. برای گرم نگه داشتن پاهای خود بدون اینکه باندهای الاستیک به پوست شما بچسبد، این جوراب های دیابتی یک همراه مناسب در سفر برای شما هستند.

انواع جوراب های دیابتی

جوراب های دیابتی را می توان در انواع متفاوت با مواد و طول های مختلف پیدا کرد. حتی یک طراحی جدید به نام جوراب دیابتی هوشمند” وجود دارد.

مواد سازنده

جوراب دیابتی اغلب از ترکیبی از مواد مانند اکریلیک، پشم مروینو، بامبو، زغال چوب با اسپندکس برای کشش ساخته می شوند. این مواد توانایی جذب رطوبت بیشتری نسبت به جوراب پنبه سنتی دارند، در حالی که اسپندکس کمتر از الاستیک سبب تنگی جوراب می شود. علاوه بر این، این مواد مقاوم در برابر چین و چروک بوده و برای کاهش احتمال سایش جوراب روی پوست عالی است.

هنگامی که آسیب با باکتری ها و رطوبت ترکیب می شود، این ترکیب می تواند به یک خطر بزرگ برای افراد مبتلا به دیابت تبدیل شود. بنابراین آنتی باکتریال بودن یک ویژگی مهم برای جوراب های دیابتی است تا از رشد باکتری و قارچ در منطقه مرطوب پا جلوگیری کنند. مورد جالب دیگر راجع به این جوراب ها این است که مواد غیر پنبه ای مانند پشم، بامبو و زغال چوب دارای خواص آنتی باکتریال طبیعی هستند. علاوه بر این، برخی از جورابهای دیابتی سطح بالا حاوی نقره یا مس هستند که به طور فعال در برابر باکتری ها و قارچ ها مبارزه می کنند و از بوی پا و عفونت جلوگیری می کنند.

پد کف پا

بسته به نیازهای خاص فعالیتی شما، شما می توانید جوراب های تخصصی دیابتی با پد اضافی و سطح ضخامت متفاوت خریداری کنید. اگر شما نیاز دارید روزانه برای مدت زمان طولانی روی پای خود بایستید، جوراب هایی را که دارای پد پاشنه ی اضافی برای حمایت بیشتر هستند به شما کمک خواهند کرد. اگر اغلب می دوید یا تمرینات ورزشی انجام می دهید، ممکن است به جوراب با پد اضافی در قسمت توپ پا نیاز داشته تا از زخم ناشی از اصطکاک جلوگیری کنید. از سوی دیگر، ورزش های دیگر مانند تنیس و فوتبال نیازمند پد انگشتان پا برای جلوگیری از آسیب های احتمالی می باشند.

می توان پد ها را از الیاف خود جوراب با افزایش تعداد و ضخامت حلقه های نخ ساخت. پد ژل نیز یک گزینه عالی است. برخی از فرمول های ژل اختصاصی هستند؛ بقیه از موادی مانند سیلی ساخته شده اند. صرف نظر از نوع پد، تحقیقات نشان داده است که پد بیشتر، رسیدن به اهداف جوراب در جذب رطوبت، به حداقل رساندن حساسیت و تحریک، تسکین درد و محافظت از آسیب را قوت می بخشد.

انواع جوراب دیابتی

جوراب دیابتی را بر اساس هدف خود می توانید خریداری کنید. به طور کلی، بالاتر از ساق پا و بالاتر از زانو مدل هایی اند که برای افراد با مسائل مربوط به گردش خون مفید هستند. اگر شما یک شیوه زندگی فعال داشته باشید، جوراب ورزشی دیابتی در هر دو سایز مچ پا و نصف ساق در دسترس است و همچنان همه مزایا و معیارهای یک جوراب دیابتی کلاسیک را ارائه می دهد. از زمان اختراع جوراب های اصلی دیابتی، مارک های مختلف طرح ها و رنگ های مختلفی را به مجموعه اضافه کرده اند.

جوراب دیابتی هوشمند

یکی از جدیدترین تحولات در جوراب های دیابتی، جوراب هوشمند” بوده است. این جوراب ها از سنسورهای فیبر نوری برای نظارت بر فشار، رطوبت و زوایای مفصل پا استفاده می کنند تا احتمال ایجاد زخم های بالقوه در کسانی که دچار آسیب عصبی هستند را هشدار دهند. چنین انتظار می رود که آنها بتوانند به شدت میزان قطع عضو و مرگ ناشی از زخم های پا و عفونت را کاهش دهند، زیرا آسیب عصبی فرد را تحت تاثیر قرار می دهد بدون اینکه بتواند احساس درد کند.

پروتز چیست، انواع پروتز و نحوه ساخت

پروتز یک دستگاه مصنوعی است که قسمتی از بدن که از دست رفته را جایگزین می کند. اندام ممکن است به علت اختلال رگهای خونی (مانند تصلب شریان یا آسیب ناشی از دیابت)، سرطان، جراحت (به عنوان مثال در یک تصادف با موتور یا در مسابقات موتور سواری) و یا به صورت مادرزادی، قطع شود. در ایالات متحده، اندکی کمتر از 0.5٪ افراد قطع عضو داشته اند. با این حال، در سال های آینده به دلیل افزایش میزان چاقی، که این امر خطر ابتلا به بیماری های قلبی و دیابت را افزایش داده، این میزان افزایش می یابد.

اندام های مصنوعی، که همچنین به عنوان پروتز شناخته می شوند، دستگاه هایی هستند که برای جایگزینی یک عضو یا بخش از دست رفته بدن تعریف می شوند. پروتزها بخش مهمی از پروسه توانبخشی پس از قطع عضو و کمک به بازگرداندن تحرک به بیماران هستند. مطالعات نشان داده اند که قطع عضوهایی که بعد از عمل از پروتز استفاده کرده اند، در آینده حوادث کمتری که نیاز به بستری شدن داشته باشد تجربه کرده اند و پروتز هزینه های کلی پزشکی را پایین می آورد.

یک عضو کامل یا فقط بخشی از آن ممکن است قطع شود. قطع عضو اندام تحتانی ممکن است شامل انگشت پا، پا، بخشی از ساق پا و یا بالای زانوی یا یک پای کامل (در مفصل ران) باشد. قطع عضو ممکن است حتی به بالای ران نیز گسترش یابد. قطع عضو اندام فوقانی ممکن است شامل یک یا چند انگشت، یک دست، بخشی از ساعد یا بازو یا به طور کلی (در شانه) باشد.

اگر بخشی از بدن از دست رفته باشد، اغلب توصیه می شود که با یک دستگاه مصنوعی (پروتز) این قسمت را جایگزین کنید. حداقل عملکرد یک پروتز این است که کاربر به طور مستقل و راحت فعالیت های روزانه (مانند راه رفتن، خوردن، و پانسمان) را انجام دهد. با این حال، یک پروتز ممکن است کاربر را قادر به عملکرد تقریبا مشابه و یا به همان خوبی قبل از قطع عضو کند.

از آنجاییکه تکنولوژی در دهه گذشته پیشرفت شایانی داشته، پروتزهای بسیار کاربردی و راحت در دسترس هستند که در مرکز ارتوپدی فنی ساخته می شوند. افراد با انگیزه و دارای سلامت کلی بجز قطع عضو که از پروتز استفاده می کنند می توانند بسیاری از کارهای فوق العاده را انجام دهند. به عنوان مثال، برخی از این افراد به اسکی، کوهنوردی، ماراتن، مسابقات سه گانه کامل، شرکت در ورزش به طور کامل و یا فعالیت های شغلی و یا فعالیت در ارتش باز می گردند. آنها بدون محدودیت زندگی می کنند. خواه شخصی از پروتز فقط برای ورزش در خانه خواه در ماراتن استفاده کند، پروتز می تواند مزایای روانشناختی فراوانی را به وجود آورد.

اینکه پروتز چقدر خوب عملکرد کاربر را فراهم می آورد به آناتومی بدن وی و چندین عامل دیگر بستگی دارد از جمله:

• اندازه بودن،

  پایداری و

  راحتی پروتز

• نوع سوکت و اجزای انتخاب شده
• اهداف کاربر، سلامت کلی، سن و فرایند ذهن

موفقیت معمولا زمانی که یک تیم بالینی (پزشک، ارتوپد فنی، متخصص فیزیوتراپیست، مشاور توانبخشی) باهم برای قطع عضو کار می کنند تا بهترین و مناسب ترین نوع پروتز را تعیین کنند بیشتر است. ارتوپد فنی متخصصی است که طراحی، اندازگیری، ساخت و تنظیم پروتز و مشاوره در مورد نحوه استفاده از آنها را ارائه می دهد. انگیزه و روحیه خوب کاربر، احتمال موفقیت طولانی مدت را افزایش می دهد.

پروتز اندام سه بخش اصلی دارد:

• رابط
• اجزاء
• پوشش

رابط بین اندام باقی مانده و پروتز

پروتز به بدن در قسمت رابط متصل است. رابط کاربری شامل یک سوکت و یک قاب سفت و سخت است. سوکت، که از مواد پلاستیکی یا لمینت ساخته شده است، جایی است که قطعات کار پروتز (اجزاء) به فرد متصل می شود. قاب، که از گرافیت و یا مواد مشابه ساخته شده است، پشتیبانی ساختاری برای سوکت و اجزای سازنده را فراهم می کند.

یک لاینر یا درزگیر بین اندام باقی مانده و سوکت به منظور احساس نرمی بیشتر و فیت شدن استفاده می شود. درزگیر از پلی یورتان یا سیلی نرم ساخته شده است که بدون ایجاد اصطکاک به پوست می چسبد. در حالت ایده آل، هر فرد باید برای هر پروتز دو درزگیر داشته باشد. جایگزین کردن روزانه ی درزگیرها می تواند طول عمرشان را زیاد کند. آنها زمانی که در روزهای متوالی پوشیده نمی شوند، الاستیسیته و شکل خود را بهتر حفظ می کنند.

جوراب پروتز ممکن است به جای یا به همراه یک درزگیر پوشیده شود. جوراب های ساخته شده از پشم، نایلون، یا پارچه های مصنوعی هستند و گاهی اوقات بین لایه های پارچه ای ژل قرار می گیرد. جوراب در ضخامت های مختلف موجود است. با پوشیدن چندین جوراب یا جوراب با ضخامت های مختلف و یا با در آوردن جوراب، فرد می تواند پروتز را با تغییر اندازه اندام باقی مانده،که به طور معمول در طول روز با فعالیت ها، آب و هوا و سایر عوامل رخ می دهد، مناسب تر کند.

این رابط ممکن است شامل دستگاه هایی باشد که پروتز را به طور ایمن نگه دارند (به نام سیستم تعلیق). سیستم های تعلیق زیر معمولا استفاده می شود:

سوپاپ مکش: هنگامی که انتهای اندام باقی مانده در سوکت قرار می گیرد، هوا از طریق باز کردن در انتهای سوکت خارج می شود. سوپاپ مکش یک طرفه در سوکت ایجاد کرده و پروتز را در محل خود مهر و موم می کند.

درزگیر با یک پین قفل: اکثر درزگیرها در انتهای سوکت توسط یک پین مهره ای قفل می شوند. از آنجا که پین ​​به شدت در برابر اندام باقی مانده فشرده می شود، می توانند باعث تحریک و التهاب قسمت هایی از اندام باقی مانده در نزدیکی آن شوند، مایع ممکن است انباشته شود و زخم های پوستی ممکن است ایجاد شود.

کمربند و مهار: گاهی اوقات پروتز به کمربند یا مهار متصل می شود. این دستگاه ها ممکن است توسط افرادی که با استفاده سوپاپ مکش یا قفل کردن پین مشکل دارند یا نمی توانند پین را تحمل کنند، استفاده می شود. با این حال، مهار می تواند نسبتا سفت و سخت باشد و بنابراین می تواند ناراحت کننده و ناخوشایند باشد. همچنین ممکن است تحرک را محدود کند.

قطعات پروتز

قطعات اجزای کار پروتز هستند. آنها عبارتند از دستگاه های ترمینال (انگشتان مصنوعی، دست ها، پاها و انگشتان پا) و مفاصل (مچ دست، آرنج ها، باسن و زانو) و همچنین شفت های فی یا کربنی که به عنوان استخوان عمل می کنند.

قطعاتی که توسط ریزپردازنده ها و مایوالکتریک ها کنترل می شوند جایگزین مدل های هیدرولیکی قدیمی و بر پایه قدرت بدن می شوند. پروتز مایو الکتریک با استفاده از شارژ الکتریکی که به طور طبیعی توسط عضله تولید می شود حرکت را ایجاد می نماید. این شارژ الکتریکی به یک موتور الکتریکی منتقل می شود که اندام را حرکت می دهد. این اجزای جدید کارآمدتر هستند و باعث ایجاد استرس کمتر کاربران می شوند.

اجزای بیونیک که در حال حاضر در دسترس هستند، ممکن است عملکرد افراد را حتی بهتر کند. به نظر می رسد اجزای بیونیک چنان چه گویی اندام های طبیعی هستند حرکت می کنند. چنین حرکتی با شبیه سازی مجدد اعصابی که قطع شده اند  و اتصالشان به اندام باقی مانده و عضلات سالم در بدن (به عنوان مثال، به عضله سینه برای بازوی انتشاری) امکان پذیر است. این اعصاب به طور مستقیم به ضربات ناگهانی به وسیله الکترودها بر روی سطح پوست به ریزپردازنده ها در اندام منتقل می شود و به این ترتیب کاربر را قادر به حرکت اندام می کند.

پوشش

برخی از افرادی که پروتز را می پوشند، انتخاب می کنند که اجزا توسط پوشش محصور شوند. پوشش پروتز شامل فوم انعطاف پذیری است که به پروتز ظاهری شبیه اندام از دست رفته می دهند. فوم اغلب توسط پوشش حفاظتی واقعی محصور می شود. میزان واقعی به نظر رسیدن پوشش، بستگی به این دارد که آیا آنها حاضری بوده و یا سفارشی شده اند، مثلا رنگ آن دقیقا همرنگ با الگوی پوست کاربر شده باشد. بعضی از افراد، به خصوص ورزشکاران در طول رقابت، ترجیح می دهند پوشش را بردارند.

انواع پروتز

بسته به نیازهای بالینی فردی بیمارن، پروتزهای متفاوتی وجود دارند. پروتزهای عموما با توجه به بخشی از بدن که از آنها برای جایگزینی استفاده می شوند، طبقه بندی می شوند. در داخل این طبقه بندی های کلی، زیر طبقه بندی های زیادی وجود دارد که ویژگی های خاص پروتز را مشخص می کنند که برای کنترل دستگاه، چه توسط بدن و یا توسط  ریز پردازنده ها و یا از طریق دیگر وسایل الکترونیکی، مورد استفاده قرار می گیرند. با پیشرفت تکنولوژی، دستگاههای پروتز توانمندتر و کارآمدتر  می شوند و به تقلید از عملکرد قسمت های بدن آناتومیکی که آنها جایگزینش می شوند، نزدیک تر می شوند.

پروتزهای جزئی پا (Partial Foot)

یک پروتز جزئی پا جایگزین عملکرد طبیعی پایی می شود که قسمتی از آن قطع شده است. این پروتز می تواند شامل چند انگشت از پا یا بخش حداکثری پا باشد. پروتز به منظور بازیابی درستی از قسمت از دست رفته پا، باید بازوی اهرمی مناسب را در اختیار داشته باشد تا بتواند الگوی راه رفتن مناسب را حفظ کند و از افتادن غیر ضروری جلوگیری شود. این معمولا از یک ماده جامد ساخته شده که به عنوان یک پرکننده ی انگشتی(toe filler) شناخته می شود، که جایگزین هر بخش قطع شده پا همراه با پشتیبانی قوس پای سفت و سخت است و عملکرد بازوی اهرم طبیعی پای طبیعی را فراهم می آورد.

پروتز زیر زانو (Trans-tibial)

یک پروتز زیر زانو، عملکرد پا، مچ پا و قسمت پایین پا را تا زانو جایگزین می کند. پروتز زیر زانو باید  مفصل مچ پای از دست رفته و عملکرد آن را از طریق طراحی و ساخت پروتز جایگزین کند. پروتز زیر زانو معمولا شامل سوکت پروتز سفارشی ساخته شده، یک پیلون و مچ پا و یا پا است. پا و مفصل مصنوعی، بسته به نیازهای بالینی، ویژگی های مختلفی را ارائه می دهند. انواع پروتز مچ پا شامل طرح های تک محور و چند محوره هستند. نمونه هایی از پروتز پا شامل یک طراحی بسیار ساده که شامل یک مچ پا و ن پاشنه بوده، پایه های انعطاف پذیر که اجازه می دهد در زمانی که به آن فشار اعمال می شود پا منعطف شود، ذخیره سازی انرژی پا که ذخیره و بازگشت انرژی در طی راه رفتن انجام می دهد و پایی که از ریزپردازنده ها برای کنترل حرکت پا در طول راه رفتن استفاده می کند.

پروتزهای بالای ران  (Trans-Femoral)

یک پروتز بالای ران جایگزین عملکرد طبیعی پا، مچ پا، بین مچ تا زانو، زانو و از زانو تا ران است. پروتزهای بالای ران باید تمام مسائل مربوط به پروتزهای زیر زانو را در نظر بگیرند و همچنین باید عملکرد زانوی طبیعی را نیز جایگزین کنند. پروتزهای بالای ران معمولا شامل یک سوکت پروتز سفارشی ساخته شده، یک بخش زانویی پروتزی، یک پیلون و یک مچ پا و پا می باشد. زانوهای پروتزی از مکانیزم های مختلفی برای جایگزینی زانو بر اساس نیازهای بالینی و توانایی های عملکردی بیمار استفاده می کنند. نمونه هایی از زانو های پروتزی شامل طرح های تک محوره، طرح های چند محوره زانو هایی هستند که از اصطکاک یا از سیلندر های هیدرولیک یا پنوماتیک و یا از ریزپردازنده برای کنترل حرکت خود استفاده می کنند.

پروتزهای جزئی دست (Partial Hand)

پروتز جزئی دست، عملکرد دست و انگشت طبیعی را هنگامی که بخشی از دست قطع شده است، جایگزین می کند. پروتزهای سنتی دست با استفاده از یک وضعیت ساده باز یا بسته دستگاه ترمینال پروتز، به منظور فراهم آوردن توانایی در دست گرفتن اجسام، جایگزین عملکرد اساسی دست می شدند. پیشرفت های اخیر در تکنولوژی منجر به توسعه پروتزهای جزئی دست شده است که شامل انگشتان دستی که مستقیما کنترل می شوند و تقلید بیشتر حرکات دست می باشد.

پروتزهای زیر آرنج (Trans-Radial)

یک پروتز زیر آرنج جایگزین عملکرد طبیعی دست، مچ دست و ساعد آناتومیک تا آرنج می شود. پروتزهای زیر آرنج یا از قدرت بدن که شامل یک مهار شانه، یک سری از کابل های کنترل و یک دستگاه ترمینال می باشد و یا از یک سیستم عضلانی-الکتریکی که مبتنی بر توانایی عضو قطع شده برای فعال کردن عضلات خاصی در بازوی است که توسط الکترودها فعال شده و باعث می شود که عضله، عصب و عملکرد مغز موقعیت و عمل پروتز را هدایت کنند.

پروتزهای بالای بازو (Trans-Humeral)

یک پروتز بالای بازو جایگزین عمل طبیعی دست، مچ دست، ساعد، آرنج و بازو به سمت شانه می شود. پروتزهای بالای بازو از مکانیزم کنترل مشابه پروتزهای زیر آرنج استفاده می کنند، اما ممکن است از چندین سیستم برای کنترل حرکات آرنج و همچنین دستگاه ترمینال، چه  قلاب، دست یا مکانیسم دیگری باشد، استفاده کنند.

پروتزهای سینه خارجی (External Breast)

پروتز های سینه به عنوان جایگزین سینه طبیعی پس از جراحی برداشتن سینه استفاده می شود. آنها به طور معمول با یک سینه بند مخصوص حاوی کیسه ای که موقعیت آناتومی مناسب پروتز سینه را حفظ می کند، پوشیده می شوند.

انتخاب پروتز مناسب

سبک و نوع پروتز مناسب بیمار تصمیم گیری است که توسط بیمار، ارتوپد فنی، پزشک و دیگر متخصصانی که بخشی از تیم توانبخشی هستند، انجام می شود.

مواردی که باید مورد توجه قرار گیرند عبارتند از: شکل و وضعیت اندام باقی مانده بیمار، تاریخچه پزشکی بیمار، هر شرایطی که ممکن است بر توانایی بیمار برای استفاده از پروتز و توانایی های عملکردی بیمار تاثیر گذارد که معمولا به عنوان سطح عملکردی” شناخته شود.

ارزیابی سطح عملکرد فقط به پروتز های اندام تحتانی محدود است، به ویژه برای اجزایی که عملکرد آناتومیک کمر، زانو، مچ پا و پا را جایگزین می کند . ارزیابی سطح عملکردی میزانی از توانایی و توان بالقوه بیمار است، نه توانایی عملکرد دستگاهی خاص. هنگام تعیین سطح عملکردی بیمار، مواردی که باید مورد توجه قرار گیرند شامل سن بیمار، حرفه، سطح فعالیت قبل از قطع عضو، شرایط زندگی فعلی و هر معیار دیگری است که از طریق ارزیابی توسط پزشک، ارتوپدفنی و سایر اعضای توانبخشی شناسایی شده است.

ساخت کفش دیابتی

کفش مناسب بخشی مهم از برنامه درمان کلی برای افراد مبتلا به دیابت، حتی برای کسانی که در مراحل اولیه بیماری هستند، است. اگر شواهدی از نوروپاتی یا کمبود احساس وجود داشته باشد، پوشیدن کفش مناسب ضروری است. با مراجعه به یک پزشک و یک متخصص در زمینه کفش، مانند یک

ارتوپد فنی، بسیاری از بیماران می توانند از عوارض جدی مشکلات پای دیابتی جلوگیری کنند.

اهداف

هدف از استفاده کفش دیابتی عبارت است از:

مناطق را از فشار بیش از حد آزاد کند. هر منطقه ای از پا که فشار بیش از حد بر روی آن وجود دارد می تواند منجر به شکستگی پوست یا زخم شود. کفش ها باید به از بین بردن فشار در این  مناطق دارای فشار بالا کمک کنند و به همین دلیل باعث کاهش مشکلات مربوط به آنها شوند.

کاهش شوک و برش. رسیدن به کاهش حجم کلی فشار عمودی یا شوک در انتهای پا همچنین کاهش حرکت افقی پا درون کفش و یا برش مطلوب است.

اصلاح، تثبیت و پشتیبانی از ناهنجاری ها. ناهنجاری های ناشی از شرایطی مانند درگیری های چارکوت، از دست دادن بافت چربی، پای چکشی و قطع عضو باید اصلاح شوند. بسیاری از ناهنجاری ها باید برای تسکین درد و جلوگیری از تخریب بیشتر تثبیت شوند. علاوه بر این، ممکن است برخی ناهنجاری ها نیاز به کنترل و یا حمایت داشته باشد تا روند پیشرفت ناهنجاری کاهش پیدا کند.

محدود کردن حرکت مفاصل. محدود کردن حرکت مفاصل خاص در پا می تواند اغلب التهاب را کاهش دهد، درد را کاهش می دهد و در نتیجه پای بیمار پایدارتر و دارای عملکرد بالاتر می شود.

سفارش و ساخت کفش دیابتی

اگر در مراحل ابتدایی دیابت هستید و هیچ سابقه ای از مشکلات پا و یا هر گونه از بین رفتن حس نداشته اید، یک کفش مناسب ساخته شده با مواد نرم با یک کفی مهارکننده فشار ممکن است همه ی چیزی باشد که شما به آن نیاز دارید. همچنین برای بیماران مهم است که نحوه انتخاب نوع مناسب کفش و اندازه مناسب را یاد بگیرند تا بتوان از مشکلات بعدی پیشگیری کرد. فشار و اصطکاک بیش از حد از نوع اشتباه کفش و یا کفش هایی که بدرستی اندازه نیستند نه تنها در پای حساس و بلکه در پای بدون علائم نوروپاتی می تواند منجر به تاول و زخم شوند.

توصیه می شود که اندازگیری کفش مناسب برای بیمارانی که احساس خود را از دست داده اند، توسط یک متخصص ارتوپد فنی انجام شود. افرادی که دارای پاهای حساس هستند، تمایل دارند که کفشی خریداری کنند که بیش از حد تنگ است، زیرا اندازه ای که احساس می کند درست است، خیلی کوچکتر است.

برای رسیدن به سایز مناسب کفش، هر دو شکل و اندازه کفش باید در نظر گرفته شود. شما باید سعی کنید که شکل کفش را با شکل پای خود مطابقت دهید. این بدان معنی است که شما باید اطمینان حاصل کنید که کفش های شما در ناحیه شست پا، در بالای پا و در سراسر توپ پا فضای  کافی داشته باشید و در اطراف پاشنه بطور مناسب اندازه باشد.

با توجه به اندازه کفش مناسب خود، به یاد داشته باشید که عرض به همان اندازه طول مهم است. اندازه مناسب کفش، جایی است که وسیع ترین قسمت پا که در قسمت انگشتان پا قرار دارد، در وسیعترین بخش از کفش قرار دارد. همچنین باید بین 8/3 تا 1/2 اینچ بین انتهای کفش و طولانی ترین انگشت پا فضا موجود باشد. علاوه بر این، یک کفش با لیس توصیه می شود که تنظیمات لازم برای هر نوع تورم یا سایر ناهنجاری ها را ارائه دهد و اجازه دهد که کفش بدون هیچ گونه خطر لغزشی مناسب باشد.

چه چیزی کفش های دیابتی را منحصر به فرد می کند؟

در حالی که راه رفتن یک فعالیت مفید برای سلامتی ماست و برای کنترل قند خون بسیار مفید است، ممکن است برای افراد مبتلا به دیابت و نوروپاتی خطر آسیب دیدگی داشته باشد.

خوشبختانه، می توان با مراقبت از پا و با پوشیدن کفش های دیابتی از بیشتر این آسیب های پا جلوگیری کرد.

ویژگی های خاص کفش های دیابتی چیست؟

کفش های دیابتی کفش های مخصوص طراحی شده برای محافظت از پاهای دیابتی و کاهش خطر شکستگی پوست، در درجه اول در صورت داشتن گردش خون ضعیف،

نوروپاتی و ناهنجاری های پا است.

محافظت داخلی – داخل کفش های دیابتی با مواد نرم و بدون دوخت ساخته شده است، گاهی حتی کوچکترین برجستگی می تواند باعث تحریک و ایجاد شکستگی در پای دیابتی شود.

رویی بدون فشار – روی کفش در بخش جلو باید نرم و در سراسر مفصل انگشتان پا برای از بین بردن نقاط فشار بدون پوشش باشد.

رویی منعطف – در مواردی که نیاز به محفاظت بیشتر است توصیه می شود که کفش های با رویی های منعطف که به پاهای دفرمه برای کاهش نقطه فشار کمک می کند، استفاده شود.

پشتیبانی ارتوتیک – کفش های دیابتی شامل کفی های ویژه ای است که از قوس پشتیبانی می کنند، و باعث کاهش فشار در کف پا می شوند.

طراحی با عمق اضافه – کفش ها با عمق اضافی ساخته شده اند تا مناسب کفی های دیابتی یا ارتوتیک باشند و کفشی آزاد و بدون فشار ارائه دهند.

جای انگشتان پای عمیق – نوک کفش بالاتر است، و جای اضافی برای انگشتان پا فراهم می آورد، بخصوص برای انگشتان دفرمه.

عرض های متعدد – کفش های دیابتی در عرض های مختلف (حداقل عرض – متوسط، گسترده، فوق العاده گسترده) برای اندازگیری مناسب و حفاظت بیشتر در دسترس هستند.

کفی های کارکردی – کفش های دیابتی دارای کفی های سبک وزن با طراحی خاص هستند که تحرک را آسانتر می کنند.

کفش تجویز شده

بسیاری از بیماران دیابتی نیاز به کفش های ویژه ای دارند که پزشک آنرا تجویز می کند. کفش تجویز شده شامل:

کفش بهبود دهنده. بلافاصله پس از عمل جراحی یا درمان زخم، قبل از اینکه بتوان یک کفش معمولی پوشید، ممکن است برخی از انواع کفش لازم باشد. این ها عبارتند از صندل های سفارشی (جلوی انگشتان بصورت باز)، کفش های گرمایی (جلوی پا بسته) و کفش های پس از عمل.

کفش عمیق. کفش عمیق پایه بسیاری از نسخه های کفش است. به طور کلی یک کفش اکسفورد یا ورزشی با عمق بیشتر 1/4 تا 1/2 اینچ در طول کفش است و اجازه می دهد حجم اضافی هر قسمت مورد نیاز و یا ارتزها و همچنین ناهنجاری هایی که معمولا با پای دیابتی همراه است جا به جا شوند. کفش های عمیق تمایل به داشتن وزن کم دارند، دارای کفی جذب کننده شوک هستند و در طیف گسترده ای از شکل ها و اندازه های مختلف موجود هستند تا تقریبا هر پا را جای دهند.

تغییرات خارجی کفش. این امر به نوعی درگیر اصلاح خارج از کفش  است مانند اصلاح شکل یکنواخت و یا اضافه کردن مواد جذب شوک یا مواد تثبیت کننده است.

ارتز یا اینسرت. ارتز یک کفی قابل جابجایی است که باعث کاهش فشار و جذب شوک می شود. هر دو نسخه از پیش ساخته شده و سفارشی ارتز یا اینسرت معمولا برای بیماران مبتلا به دیابت تجویز می شوند، از جمله ارتز خاص تماس کلی، که از یک مدل پای شما ساخته شده و دارای سطح بالایی از آسایش و کاهش فشار است.

کفش های سفارشی. هنگامی که نقایص و ناهنجاری های بسیار شدید وجود دارد، یک کفش سفارشی می تواند از گچ یا مدل پای بیمار ساخته شود. این موارد نادر هستند با اصلاحات گسترده ای روی کفش های عمیق، حتی سخت ترین شکل ها می توانند اصلاح شوند.

مراقبت خوب از پاهای شما به این معنی است که اطمینان داشته باشید که پوشش پای مناسبی داشته باشید. چه به تازگی دیابت شما تشخیص داده شده  است یا سالهاست که دیابت دارید، کفش مناسب می تواند به جلوگیری از مشکلات جدی پا کمک کند. حتما با پزشک خود در مورد نوع کفش، تغییرات و ارتزها که برای شما مناسب است صحبت کنید.

سوالات متداول

کفش های سفارشی به طور معمول چقدر عمر می کنند؟

این کفش ها می توانند از شش ماه تا یک سال، بسته به سطح فعالیت، عمر کنند. اگر متوجه تغییرات در شکل پا یا زخم های جدید یا قسمت های قرمز شوید، کفش هایتان ممکن است دیگر مناسب نباشد. این نشانه ای است که تغییرات جزئی، کفش جدید و یا سایر روش ها مورد نیاز است.

چه زمان کفش های سفارشی را بپوشم؟

کفش ها باید زمانی که بیماران روی پای خود قرار می گیرند، مانند هنگام راه رفتن و انجام فعالیت های روزانه استفاده می شود.

آیا کفش سفارشی سنگین تر از کفش های معمولی است؟

سبک های بسیاری از کفش سفارشی وجود دارد. کفش ها ممکن است متفاوت از کفش های معمولی و کفش ورزشی باشند اما معمولا سنگین تر نیستند.

چیزی در مورد کفش های سفارشی من درست نیست. باید چکار کنم؟

اگر کفش ها احساس راحتی ندهند، شما باید با متخصصی که آن را ساخته و یا ارتوپد متخصص پاها و مفصل خود صحبت کنید، ممکن است تغییرات در کفش نیاز باشد.

اختلالات اسکلتی-عضلانی

اختلالات اسکلتی-عضلانی یکی از شایع ترین بیماری های طولانی مدت است و بیشتر از سایر بیماری ها، درد آن سبب می شود فرد نتواند در محل کار خود حاضر شود و مسئولیت هایش را انجام دهد. شایع ترین بیماری اسکلتی عضلانی، کمردرد

(LBP) است. درد در ناحیه گردن و شانه نیز تقریبا به همان اندازه شایع است. اختلالات اندام های فوقانی شایع در مطالعات اپیدمیولوژیک مبتنی بر جمعیت، تنها توجه محدودی را دریافت کرده است. درد و حرکات محدود مفصل شانه علائم شایع هستند، اما تعاریف پزشکی و معیارهای تشخیصی هنوز متفاوت هستند.

شایعترین علائم اختلالات اسکلتی عضلانی درد، محدودیت عملکرد فیزیکی، تخریب ساختارهای بافت، غیبت در کار و بازنشستگی پیش از موعد است. این علائم تا حدی مرتبط هستند، اما تا حدودی علل مختلفی دارند.

مهم است بدانیم که کدام علت ها می تواند علائم را ایجاد کنند. از لحاظ بهداشت عمومی و اقتصاد ملی، اهمیت زیاد اختلالات اسکلتی عضلانی در درجه اول نه به دلیل درد، ضعف فیزیکی، نقص عملکردی یا انحطاط بافت، بلکه به دلیل زیان های از دست دادن زمان کار است. هزینه های درمان این بیماری در مقایسه با هزینه های مربوط به عدم حضور بیمار در محل کار و بازنشستگی زودرس، کم رنگ می باشد.

علائم اختلالات اسکلتی عضلانی

• درد
• نقص عملکردی
• آسیب و تخریب بافت ساختاری
• غیبت در کار و ناتوانی دائمی

طبقه بندی اختلالات اسکلتی عضلانی دشوار است، همانطور که از استفاده گسترده از اصطلاحات نامناسب مانند درد پشت” و ناحیه گردن و شانه” مشهود است. اغلب فرض می شود که اکثر بیماران مبتلا به مشکلات کمر و گردن از درد فیزیکی رنج می برند. بدین معنی که در حالتی که بیماری های عمومی یا غیر اسکلتی- عضلانی (مانند سرطان یا عفونت) درگیر نیستند، درد آنها با

تنش های مکانیکی (فیزیکی) که ستون فقرات و اندام فوقانی تحت تاثیر آن قرار گرفته است، متفاوت می شوند. در برخی شرایط شدید کمر و همچنین ناحیه گردن و شانه، پاتوژنیس نسبتا شناخته شده است. این تشخیص شامل فشردگی ریشه عصب ستون فقرات و مشکلات خاص مفصل شانه و اندام فوقانی (مانند در رفتگی شانه) است. در این موارد، اتولوژی، پاتوفیزیولوژی، پیش آگهی و درمان ویژه برای شناسایی علت استفاده می شوند. با این حال، بسیاری از این روش های تشخیص” اطلاعات مفیدی در اختیار ما نخواهد گذاشت.

مهم است که درک کنیم که به ندرت می توان دقیقا بافت یا قطعه ای را که درد کمر یا گردن را ایجاد می کند، مشخص کرد. اغلب اوقات، حتی نمی تواند اتولوژی مشکل را پیدا کرد. در بسیاری از موارد،  زمانی که علت دقیق آن معلوم نیست درد در اندام فوقانی مشابه است و فقط با علائم توصیف شده آن تشخیص داده می شود. مثلا در اختلالات شانه، اغلب علائم همپوشانی از مشکلات مختلف (بی ثباتی، سندرم گیرافتادگی شانه، شانه چرخان) را می توان تشخیص داد. این مشکل اساسی در پیشگیری و درمان بسیاری از بیماری های مزمن پشت و همچنین ناحیه گردن و شانه است. با این حال، این مشکل نباید مانع موفقیت درمان علائم شود.

توانبخشی فعال یا DBC چیست؟

در سال 1993 یک گروه از کارشناسان فنلاندی برای توسعه روش های جدید و موثرتر فیزیوتراپی و توانبخشی درد و گردن تلاش کردند. نتیجه کار آن ها توانبخشی فعال یا DBC بود. امروزه DBC یک داستان موفقیت جهانی است که زندگی هزاران نفر را از کارکنان اداری تا ورزشکاران حرفه ای بهبود داده است.

بیش از 20 سال پیش، گروهی از دانشمندان و متخصصین معتبر فنلاند دور هم جمع شدند تا روش های جدید و موثرتر فیزیوتراپی و توانبخشی را توسعه دهند. آنها تحقیق در مورد روش های دقیق ارزیابی آسیب های فیزیکی شروع کردند. آنها یک دسته بندی برای هر آسیب ایجاد کردند و سپس درمان هایی را که مخصوصا برای هر آسیب خاص است، توسعه دادند. برای این منظور مجموعه ای از وسایل پزشکی تخصصی برای کمک به فرایند ارزیابی و درمان ایجاد شده است. DBC ایرلند علاوه بر استفاده از فرآیند DBC برای توانبخشی ستون فقرات، در درمان آسیب هایی که برای ورزشکاران نیز به وجود می آید تخصص دارد.

DBC در حال حاضر یک شبکه بین المللی فیزیوتراپی با بیش از 140 شیوه در 23 کشور جهان است. DBC ایرلند 12 سال پیش تاسیس شد و از آن زمان به 3 درمانگاه گسترش یافته است.

DBC مخفف (Documentation Based Care) به معنی مراقبت بر اساس مستند سازی است- به عبارت دیگر، درمان ها شواهدی برای اثبات اثربخشی خود داشته، و تنها از درمان مبتنی بر شواهد استفاده شده است.

اطلاعات جمع آوری  شده از پرونده های 200 هزار مورد برای ایجاد پروتکل درمانی DBC استفاده شده است. تحقیقات تیم DBC پیوسته در حال انجام است و به پزشکان اجازه می دهد تا درمان ها را دائما تدوین و اصلاح کنند.

رویکرد اصولی منحصر به فرد

رویکرد DBC به فیزیوتراپی مبتنی بر مستندات دقیق و تجهیزات و متدهای درمانی اصولی منحصر به فرد برای درد کمر و گردن است. در حالی که فیزیوتراپی معمولی اغلب بر کاهش علائم تمرکز می کند، DBC قصد دارد که با ناتوانی های عملکردی ایجاد کننده علائم مواجه شود. هر پرونده بیمار به دقت مستندسازی شده است تا به DBC کمک کند برنامه های درمانی مؤثرتری را گسترش دهد.

درمان های با DBC متعهد به ارائه درمان و توانبخشی است که در تحقیقات علمی مستقر هستند. پس، همانطور که با تحقیقات علمی پشتیبانی می شود، یک روش فعال و بر پایه ورزش برای توانبخشی ناحیه آسیب دیده بکار می رود. برنامه های توانبخشی فعال ثابت کرده اند که امکان آرام شدن درد و بهبودی طولانی مدت را فراهم می کند.

همه بیماران ابتدا به طور جامع توسط فیزیوتراپیست مجرب ارزیابی می شوند. در ارزیابی اولیه ، اندازه گیری های عینی جنبش و قدرت بیمار با استفاده از دستگاه های DBC  انجام می شود تا یک خط پایه از وضعیت بیمار فراهم کند. این اندازه گیری های عینی می تواند به صورت آماری برای تحلیل پیشرفت بیمار مورد استفاده قرار گیرد.

توانایی مانیتورینگ پیشرفت بیمار با شواهد، یکی از روش هایی است که DBC به شما ارائه می دهد که در سایر روش ها تکرار نمی شود.

فیزیوتراپیست پس از آن یک برنامه توانبخشی را با توجه به شرایط/ آسیب بیمار آماده می کند. با استفاده از ابزارهای توانبخشی طراحی شده DBC می توان بخشی خاصی از بدن را در شیوه ای کنترل شده و بدون درد بصورت مجزا درمان کرد.

DBC چگونه درمان مبتنی بر شواهد را ارائه می دهد؟

توانبخشی عملکردی DBC در حالت پایه شامل اندازه گیری سیستماتیک عملکرد فیزیکی و عوامل روانشناختی است که فرایند درمان را هدایت می کنند. ارزیابی های اولیه مشخصات فیزیکی،روانی- اجتماعی بیمار را مشخص کرده و سطح پارامترهای اولیه را تعیین می کند که این پارامترها بعدها به عنوان شاخص پیشرفت نظارت می شوند. این مشخصات در طراحی برنامه درمان فردی و جزئی از عوامل پیش بینی روند درمان محسوب می شوند. آزمایشاتی برای اندازه گیری محدوده حرکت، استقامت، پرسش هایی راجع به میزان درد، عملکرد بدنی و حالت روانی مناسب بیمار به طور دوره ای در طول درمان توانبخشی تکرار می شوند. اینکار امکان ایجاد و طراحی یک روش درمانی منحصر به فرد برای بیمار و ثبت بازخورد بیمار برای بهبود ظرفیت فیزیکی و روانی او ایجاد می کند.

برنامه های توانبخشی عملی DBC با هدف:

• بازگردانی محدوده حرکت
• بازیابی هماهنگی عضلات و کنترل حرکت
• بهبود استقامت عضلانی
• بهبود شرایط عمومی
• بازآموزی تفاوت بین بارگذاری فیزیکی طبیعی و درد به بیمار
• کاهش ترس و رفتارهای اجتناب ناپذیر
• مقابله با موانع روانی / اجتماعی / شغلی برای بازگشت به کار

برنامه درمان فردی شامل تمرینات خاص بهمراه حمایت شناختی-رفتاری است. تمرینات به تدریج پیشرفت می کنند و تحت نظارت دقیق کارکنان آموزش دیده انجام می شوند.

پشتیبانی شناختی-رفتاری شامل آموزش فردی و یادگیری با انجام” است. در انتهای برنامه، یک برنامه تمرین خانگی برای حفظ نتایج ارائه می شود.

معمولا هر جلسه درمانی DBC به طور میانگین 60 دقیقه بوده و درمان دو بار در هفته انجام می شود.

در طی برنامه درمان، جلسات ارزیابی 90 دقیقه ای برای ارزیابی وضعیت اولیه بیمار، پیشرفت و یا نتایج صورت می پذیرد. نظارت بر نتایج، اطلاعات مربوط به پیشرفت و نتیجه درمان را فراهم کرده و اجازه پیگیری طولانی مدت را می دهد.

سیستم تضمین کیفیت بالینی ویژه DBC شامل پشتیبانی بالینی مداوم، کارگاه آموزشی و تجزیه و تحلیل اطلاعات بیمار می باشد. گزارش اطمینان کیفیت دو بار در سال بر اساس اطلاعات بیمار تولید می شود. این گزارش ها به تایید اثربخشی درمان در سطح محلی کمک می کنند. همه این نتایج به یک برنامه درمانی منجر می شود که به شدت بر اساس اصول EBM است:

مفهوم درمان DBC بر اساس دانش حاصل از تحقیقات علمی است. اعتبار سنجش و اثربخشی درمان ها در مطالعات مختلف مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج آزمایش و درمان بر روی ده ها هزار بیمار درمان شده، در بانک اطلاعات DBC برای توسعه برنامه های درمانی نگه داری می شود. نتایج درمان هنگامی که روش درمان به درستی اعمال می شود، خوب است.

امکان بازسازی روش های درمانی در شرایط متفاوت در نتیجه آموزش پرسنل و مستند سازی دقیق درمان های انجام شده روی بیماران فراهم شده است.

برنامه های درمان فردی براساس اندازه گیری های اولیه برنامه ریزی شده و تنظیمات و نیازهای فردی بیماران را مورد توجه قرار می دهند.

فرآیند QA نظارت بر نتایج بالینی درمان که در سطح محلی بدست می آید را امکان پذیر می سازد.

مفهوم درمان DBC – اصول کلی

مفهوم درمان DBC شامل ترکیبی از پروتکل های ارزیابی DBC، درمان و نظارت بر نتایج می باشد. پروتکل ها تمامی مراحل اصلی فرآیند درمان را پوشش می دهند و شامل روش های یکسان برای ارزیابی اولیه بیمار، روش های برای طراحی برنامه ی فردی، روش های نظارت بر پیشرفت و نتایج درمان هستند و  همچنین دستورالعمل هایی که به بیماران برای حفظ نتایج در فاز توانبخشی کمک می کند را ارائه می دهند.

ارزیابی اولیه

معاینه بالینی استاندارد شده

معاینه بالینی اساس برنامه ریزی برنامه های درمانی فردی را شکل داده و دارای یک مرحله غربالگری مهم برای تشخیص شرایط احتمالی مشکل ساز برای درمان فعال است. معاینه بالینی استاندارد DBC، شامل مواردی است که ثابت شده برای کمر، گردن و شانه ی بیماران اهمیت اساسی دارند.

پرسشنامه ها

ارزیابی شامل پرسشنامه هایی است که سابقه کامل بیمار و وضعیت فعلی کمر، گردن یا شانه را مشخص می کند. پرسشنامه ها همچنین توصیف جامعی از وضعیت عملکردی و روانی-اجتماعی، سلامت عمومی و شرایط کاری فرد را فراهم می آورند.

سابقه پزشکی

این ماژول پرسشنامه اطلاعاتی در مورد تکرار و مدت زمان درد، شروع درد و طول مدت غیبت از کار را جمع آوری می کند. اطلاعات پس زمینه پزشکی برای پیش بینی مدت زمان برنامه درمان استفاده می شود.

شدت درد، طول درد و امتداد درد و شدت درد با استفاده از یک ابزار 100 میلیمتری مقیاس بصری آنالوگ (VAS) اندازه گیری می شود. شدت امتداد و تکرار درد نشان دهنده شدت بیماری است.

این ماژول های پرسشنامه روی پیش بینی مدت زمان درمان، سطح اولیه تمرینات ورزشی DBC و پیشرفت بار تأثیر می گذارد.

پرسشنامه روانشناسی

پرسشنامه رفتاری اجتناب از ترس”، اعتقادات بیمار نسبت به رابطه بین فعالیت بدنی (از جمله کار) و درد را ارزیابی می کند. مقیاس افسردگی مختصر ریمون” برای نمایش علائم افسردگی و ” بهبود کنترل لوکاس” نگرش بیمار نسبت به درمان را می سنجد. معمولا، نتایج حاصل از ماژول های روانی مطلوب هستند، و درمانگر می تواند بر حمایت شناختی و رفتاری تمرکز کند. در صورت نیاز بیمار، یک واحد روانشناسی می تواند به برنامه ی درمان فرد اضافه شود.

شاخص اختلال فیزیکی

شاخص های اختلال فیزیکی برای ارزیابی سطح تجربه ی شخصی آسیب های فیزیکی و ناتوانی استفاده می شوند. شاخص اختلال شانه بر اساس مقیاس درونی شانه ی جراحان آرنج آمریکایی (ASES) بررسی می شود.

شرح شغل، وضعیت کار

میزان بار فیزیکی و عوامل روانی در محل کار ثبت می شوند. شرایط مرتبط با کار می توانند در برنامه ریزی برنامه درمان فردی و همچنین در انتخاب روشی که بیمار را برای ادامه کار حمایت کند، مورد توجه قرار گیرند.

فعالیت بدنی

فعالیت بدنی با امتیاز متابولیک مکمل وظیفه (MET) اندازه گیری می شود.

میزان فشار با مقیاس بصری آنالوگ (VAS)

فشار درونی با ابزار مقیاس 100 میلیمتری آنالوگ بصری اندازه گیری می شود.

اهداف شخصی

اهداف شخصی بیمار و انتظارات وی از بهبود با درمان DBC نیز مشخص می شود. تشخیص سطح انتظارات واقع گرایانه ی بیمار حائز اهمیت است. اگر انتظارات غیر واقعی باشد، مشکلی که ایجاد می شود این است که علی رغم رسیدن به نتایج مطلوب با توجه به شرایط اولیه بیمار، بیمار راضی نخواهد شد.

الگوی اختلال

بر اساس سابقه پزشکی و معاینه بالینی بیمار، پزشک طب فیزیکی الگوی اختلال فردی را شناسایی می کند.

نتایج تصویربرداری و آزمایشگاهی نیز گاهی اوقات می توانند اطلاعات مکمل مفیدی ارائه دهند. با استفاده از نتایج به دست آمده از DBC می توان بهترین روش درمانی در دسترس را برای هر نوع اختلال انتخاب کرد.

دامنه حرکت

محدوده حرکت (ROM) را می توان در هر دستگاه توانبخشی DBC اندازه گیری کرد. اندازه گیری های ROM نشان دهنده شدت وضعیت بیماری بوده و در برنامه ریزی درمان مهم هستند.

خستگی و فعالیت EMG در عضلات پایین کمر

مانیتور عضله DBC می تواند برای اندازه گیری خستگی عضلانی” در طول تمرین با دستگاه DBC کمر انجام شود. وجود فلکشن ریلکسیشن (که اغلب در بیماران مبتلا به کمردرد وجود دارد) را نیز می توان تشخیص داد. مانیتور عضلانی DBC اطلاعات قابل اطمینانی در مورد پیشرفت حاصل شده در طول درمان و پس از درمان فراهم کرده و بازخورد ارزشمندی برای برنامه ریزی برنامه های درمان فردی است.

استحکام ایزومتریک

آزمایش سیستم ایزومتریک مناسب روش های درمانی کمر و شانه است.

برای مقالات بیشتر به سایت

آسود کلینیک مراجعه کنید.

منبع سایت

ارزیابی بیومکانیکال بر اساس رابطه علت و

معلول بین پاها و بالاتنه شما است. حرکت یک مفصل بر حرکات مفاصل دیگر اثر می گذارد، و هر بار که پای شما به زمین می رسد تا گامی بردارید، هر گونه عدم تعادل در پاها می تواند بر سایر قسمت های بدن نیز تأثیر بگذارد.

ارزیابی بیومکانیکال چیست؟

ارزیابی بیومکانیکال شامل تجزیه و تحلیل بدن، تراز و نحوه عملکرد آن است. اگر در پاها، اندام های تحتانی یا کمر خود دردی احساس می کنید، ارزیابی بیومکانیکال می تواند برای شما مفید باشد. ارزیابی بیومکانیکال را به عنوان نقطه شروع کلیدی برای ارزیابی و درک علت مشکل شما می توان در نظر گرفت. با توجه به نتیجه ارزیابی بیومکانیکال مشخص می شود چه نوع درمانی لازم است و آیا آزمایشات بیشتری لازم است یا خیر.

در حالی که ممکن است در پاهای خود احساس درد کنید، علت درد شما ممکن است در واقع در زنجیره بیومکانیکال بدن شما باشد. متخصص طب فیزیکی، ستون فقرات کمری، هیپ، زانو، مچ پا و پاها را در صورت نیاز از جهت اندازه و قدرت عضلات ارزیابی خواهد کرد.

هنگامی که پا با تراز مناسبی کار نکند نمی تواند به درستی ضربات را جذب نماید. این موضوع ممکن است فشارهای غیر طبیعی را بر ستون فقرات وارد کند. با ارزیابی بیومکانیکال متخصص قادر به شناسایی عضلات ضعیف شما و اینکه آیا این عضلات ضعیف می توانند باعث ایجاد بار بیش از حد روی مفاصل های خاصی برای مثال زانو شوند، است. عضلات ضعیف در خارج از هیپ شما می تواند بار بیش از حدی به داخل زانوی شما وارد کند.

آیا ارزیابی بیومکانیکال برای من مناسب است؟

ارزیابی بیومکانیکال، تنها برای ورزشکاران طراحی نشده است و می تواند به همه مردم در تمام سنین کمک کند. ارزیابی بیومکانیکال یک روش بسیار مفید برای هر فردی است که در پا یا اندام تحتانی درد دارد، اما هیچ علتی برای این درد مشخص نشده است. بسیاری از افرادی که در معرض انحراف شست پا یا کف پای صاف قرار دارند، می توانند در ساق پا، زانو، لگن و یا کمر، درد داشته باشند و اصلاح تراز پاها می تواند باعث بهبود وضعیت آنها شود و بنابراین می تواند تاثیر قابل توجهی بر درد آنها داشته باشد.

انواع مختلفی از درمان های به دنبال ارزیابی بیومکانیکال، بسته به نتایج توصیه می شوند.

ارزیابی بیومکانیکال چگونه انجام می شود؟

ارزیابی بیومکانیکال که معمولا بین یک تا دو ساعت طول می کشد، اغلب در یک کلینیک تخصصی انجام می شود که در آن متخصص طب فیزیکی می تواند نحوه راه رفتن و دویدن بیمار را نظارت و ضبط کند. از بیماران خواسته می شود مخصوصی بپوشند تا حرکات پاها قابل مشاهده بوده و به راحتی ثبت شوند. قبل از ارزیابی واقعی، از بیماران درباره سابقه پزشکی و علائمی که تجربه کرده اند، سوال خواهد شد.

ارزیابی های بیومکانیکال به دو قسمت اصلی تقسیم می شود. قسمت اول بخش استاتیک است که در آن متخصص در حالیکه بیمار ایستاده و یا خوابیده، حالت اندام تحتانی را بررسی می کند. این قسمت از این روش همچنین شامل بررسی استخوان پا، الگوهای کولوس، عملکردهای انگشت بزرگ پا و یکپارچگی مفاصل است.

قسمت دوم از سوی دیگر، به عنوان بخش داینامیک در نظر گرفته می شود، که از بیماران خواسته می شود تا در حالی که دوربین ها حرکات آنها را ثبت می کنند، چندین فعالیت را انجام دهند. این قسمت می تواند شامل تجزیه و تحلیل راه رفتن باشد که در آن الگوی راه رفتن بیمار مورد ارزیابی قرار می گیرد. تجزیه و تحلیل دویدن و حرکت نیز انجام می شود. از بیمار خواسته می شود که در حالی که داده ها توسط رایانه ثبت و ضبط می شوند روی یک تردمیل راه رفته و بدود.

نمونه هایی از ابزارهایی که در طول ارزیابی بیومکانیکال مورد استفاده قرار می گیرند شامل بیومتر است که مقدار دی اکسید کربن بازدم را اندازه گیری می کند، یک تراشه که در معاینه پا زوایا را اندازگیری می کند و یک سنسور اندازه گیری که محدوده حرکتی مفاصل را اندازه گیری می نماید.

ورزشکاران ممکن است در محلی که ورزش می کنند، مانند زمین ورزشی ارزیابی و بررسی شوند. در برخی موارد، روی ورزشکار زمانی که در حال بازی یا شرکت در مسابقات است برای دریافت نتایج مربوطه ارزیابی انجام می شود. این روش معمولا شامل سنسورها و سینماتیک های سه بعدی است.

سه دلیل اصلی برای انجام ارزیابی بیومکانیکال

حتی کمبود یا ناکارآمدی کم در یک ناحیه از بدن شما می تواند تاثیر زیادی در منطقه دیگری نشان دهد. به عنوان مثال، تنگی در مچ پا می تواند باعث شود که بدن تحمل وزن را خیلی خوب انجام ندهد. در وهله ی اول، تنگی مچ پا مسئله زیاد مهمی نیست – تا زمانی که باعث ایجاد فشار بیش از حد روی لگن می شود، که منجر به استفاده بیش از حد و آسیب هیپ می شود. در ادامه مسیر، بیمار دچار پارگی عضلات و یا آرتریت در هیپ می شود.

پیشگیری بهتر و کم هزینه تر از درمان است. صرف 3-4 جلسه برای موضوع کوچکی که باعث درد نمی شود بسیار آسان تر و ارزان تر از انتظار برای پاره شدن بافت و نیاز به پرداخت هزینه های معاینه، جراحی، داروها، و توانبخشی طولانی مدت است.

وقتی درد و تورم وجود ندارد، بررسی مسائل مربوط به بدن ساده تر می شود. هم به عنوان درمانگر و هم به عنوان بیمار می دانیم که در صورتی که آسیب در معرض درد و تورم قرار نگیرد، مدیریت آن بسیار ساده تر می گردد. این امر به درمانگر اجازه می دهد تا هر آنچه نیاز است بدون در نظر گرفتن سطح درد بیمار انجام دهد. چه یک آسیب ناخوشایند داشته باشید یا فقط می خواهید بدانید که بدن شما چگونه به عنوان یک واحد کلی برای دستیابی به تحرک کار می کند، انجام یک ارزیابی بیومکانیکال کامل بدن یک گزینه عالی است. اکثر برنامه های فیزیوتراپی با ارزیابی بیومکانیکال برای ردیابی پیشرفت بیمار شروع و پایان می یابند. ارزیابی بیومکانیکال تاثیر درمان را تضمین می کند و در نهایت به بیماران برای رسیدن به حداکثر تحرک کمک می کند.

 برای مقالات بیشتر به سایت

آسود کلینیک مراجعه فرمایید.

منبع سایت

ورزش درمانی اشاره به طیف وسیعی از فعالیت های جسمانی دارد که به بازسازی و ساخت نیروی فیزیکی، استقامت، انعطاف پذیری، تعادل و ثبات کمک می کند. هدف از ورزش های درمانی، بازگشت فرد آسیب دیده به یک حالت بدون درد و کاملا کارآمد است. ورزش های درمانی توسط یک متخصص 

طب فیزیکی (PT) کنترل می شوند.

متخصص طب فیزیکی تمرین های درمانی را با در نظر گرفتن سابقه پزشکی و ارزیابی وضعیت و توانایی های فیزیکی بیمار آغاز می کند. بر اساس یک ارزیابی اولیه، پزشک یک برنامه درمانی را که شامل یک برنامه ورزشی مناسب با نیازهای بیمار است تعیین می کند. برنامه های ورزشی درمانی با دقت مورد نظارت قرار می گیرند و بر پیشرفت آهسته تأکید دارند. متخصص ممکن است در صورت وم به بیمار در انجام برخی حرکات فیزیکی کمک کند، و به طور مداوم برنامه درمان با توجه به پیشرفت بیمار را تغییر می دهد.

روانشناختی می تواند در مهار یا پیشرفت برنامه ورزشی-درمانی تاثیر بگذارد. به همین دلیل، آگاهی از عوامل

فیزیکی،

روانی،

عاطفی، اجتماعی و عملکردی که ممکن است در طی توانبخشی بیمار را تحت تأثیر قرار دهد ضروری است. و در یک برنامه ورزشی-درمانی به جوانب روحی،روانی بیمار نیز توجه خاصی می شود.

هدف اول هر برنامه ورزشی درمانی کاهش درد و التهاب است. بعدا، هدف ممکن است به بازگشت طیف وسیعی از حرکات، بازسازی قدرت عضلانی و افزایش استقامت تبدیل شود.

رویکرد:

• برنامه ورزشی-درمانی باید نه تنها نیازهای فیزیکی بیمار، بلکه نیازهای عاطفی و روانی را نیز در بر داشته باشد.
• عوامل متعددی می توانند تاثیرپذیری فردی از توانبخشی واکنش نشان می دهد، از جمله:
  • اضطراب عملکردی
  • اعتماد به نفس/ انگیزه
  • برون گرایی/درونگرایی
  • سرمایه گذاری روانشناختی در ورزش
  • انجام دقیق دستورالعمل ها
  • تاریخچه عوامل استرس زا (آسیب های قبلی، خانواده، حوادث زندگی)
• تأثیرات روانشناختی که ممکن است بر موفقیت فرد در روند توانبخشی تأثیر بگذارد شامل اعتماد، انگیزه، اضطراب، تمرکز و مدیریت درد است.
• به عنوان یک قاعده کلی، هر گونه مشکل روانی که بیش از چند روز باقی بماند و پیشرفت توانبخشی را مختل نماید باید با مراجعه به یک روانشناس بالینی مجاز یا یک مرکز مشاوره مناسب درمان شود.
• توانبخشی بلافاصله پس از ارزیابی آسیب آغاز می شود.

مزایای ورزش درمانی

ورزش درمانی در نظر دارد مزایای متفاوت به ورزشکاران، افرادی که اخیرا عمل جراحی انجام داده اند، افرادی هستند که تصادفی داشته اند که حرکات آنان را محدود می کنند و هر کسی که با عملکرد عضلانی-اسکلتی مشکل دارد، ارائه دهد. این مزایا عبارتند از:

ریکاوری بعد از سکته مغزی – یکی از عوارض شایع سکته مغزی، کاهش حرکت در اندام هاست. این نوع تمرینات می تواند به شما کمک کند تا قدرت خود را به دست آورید و انعطاف پذیری را در قسمت های آسیب دیده بهبود بخشید.

بازیابی از آسیب های مرتبط با ورزش – آسیب های ناشی از ورزش و دیگر فعالیت های فیزیکی سنگین را می توان با استفاده از تمرینات درمان کرد. طب فیزیکی همچنین می تواند برای پیشگیری از آسیب در ورزشکاران استفاده شود.

کاهش یا از بین بردن درد – ورزش درمانی همچنین می تواند برای کمک به درمان مفاصل و عضلات دردناک استفاده شود. تکنیک های درمانی مانند حرکت بافت نرم و مفصل می تواند به کاهش سختی و درد کمک کند و مانع بازگشت درد شود.

مدیریت بیماری ریه و قلب – ورزش درمانی همچنین می تواند به افراد مبتلا به مشکلات قلب و ریه کمک کند. با تمرکز بر تقویت و تنفس، این تمرینها به بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به بیماری ریه و قلب کمک می کند.

چرا ورزش درمانی؟

بسیاری از خدمات توانبخشی برای ارتقای تحرک و قدرت عضلانی ضروری است. بسیاری از پزشکان طب فیزیکی از ورزش درمانی برای درمان آسیب و اختلال ناشی از بیماری ها استفاده می کنند.

اغلب اوقات یک پزشک فیزیکی یک تحلیل کامل از هر فرد و توانایی های فیزیکی او انجام می دهد. و سپس این معلومات را برای ایجاد یک برنامه ورزش درمانی خاص بیمار بکار می برد.

برنامه های ورزشی درمانی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• تمرینات قدرتی: برای افزایش قدرت، تاکید بر مقاومت سنگین و تعداد محدودی از تکرارها است.
• تمرینات استقامتی: برای افزایش استقامت، گروههای عضلانی بزرگ برای مدت طولانی درگیر می شوند.
• تمرینات انعطاف پذیری: برای افزایش انعطاف پذیری،بر روی کشش و حرکات تاکید می شود.
• تمرینات تعادل و هماهنگی: برای افزایش تعادل و هماهنگی، تاکید بر مرکز ثقل است.
• ارزیابی عملکرد حرکتی: ارزیابی عملکرد حرکتی انتخابی (SFMA) یک سیستم تشخیصی مبتنی بر حرکت است که هفت مدل حرکت را ارزیابی می کند. این سیستم به سرعت علت اصلی علایم درد اسکلتی-عضلانی را شناسایی می کند و به متخصصان اجازه می دهد تا تمرینات درمانی را انتخاب کنند که به مشکل اصلی مربوط می شود.

برنامه پزشکی درمانی

دستورالعمل پزشک شما در انجام درمان ورزشی-درمانی به شرح زیر است:

مرحله اول: کنترل التهاب

• کنترل مرحله التهابی و به حداقل رساندن بافت اسکار با کریوتراپی با استفاده از اصول PRICE (حفاظت، محدود کردن فعالیت، یخ، فشار و ارتفاع).
• آموزش بیمار برای حفظ آرامش و انجام تکنیک ها.
• حفظ محدوده حرکت، انعطاف پذیری مفصل، استقامت، و قدرت در قسمت های آسیب ندیده .
• حفظ استقامت قلبی-عروقی.

مرحله دوم: بازگرداندن حرکت

• بازگردانی محدوده حرکات در حدود 80 درصد حالت عادی در عضو آسیب ندیده.
• مشاهده انعطاف پذیری مفصل در قسمت اندام بدون آسیب.
• آغاز تحریک حرکتی از طریق تمرینات زنجیره ایزوتونیک بسته (دست یا پا ثابت است).
• شروع تمرینات تقویتی بدون درد بر روی اندام آسیب دیده.
• شروع تمرینات بدون درد در حرکات خاص ورزشی برای ورزشکاران.
• حفظ قدرت عضلانی، استقامت، و قدرت در عضلات عضوهای آسیب ندیده .
• حفظ استقامت قلبی و عروقی.

مرحله سوم: توسعه قدرت و استقامت عضلانی

• دامنه حرکات کامل و بازسازی کامل حرکات در اندام آسیب دیده.
• بازسازی استقامت و قدرت عضلانی، با استفاده از تمرینات تصاعدی مقاومتی.
• حفظ استقامت قلبی و عروقی
• شروع به مقاومت حداقل تا متوسط ​​در الگوهای عملکردی خاص ورزشی برای ورزشکاران.

مرحله چهارم: بازگشت به فعالیت ورزشی

• تجزیه و تحلیل عملکرد مهارت و اصلاح ناکارآمدی بیومکانیک در حرکت
• بهبود توانایی، استقامت و قدرت عضلانی.
• بازیابی هماهنگی و تعادل.
• بهبود استقامت قلبی-عروقی.
• افزایش الگوهای خاص ورزشی خاص و بازگشت به فعالیت حفاظت شده برای ورزشکاران.

فلج بل چیست؟

فلج بل (Bell’s palsy) یا نوریت فاشیال در واقع فلج عصب هفتم مغزی (یا عصب فاشیال یا عصب صورتی) است که در صورت بروز این فلج، یک طرف صورت فرد، دچار فلج موقت می‎گردد. بیماری فلج بل توسط بل انگلیسی در سال 1812 شناخته شد. به زبان ساده‎تر، زمانی فردی دچار فلج بل می‎شود که یکی از اعصاب صورت دچار اختلال شده و درست کار نکند. غالبا علت این اختلال یک ویروس است. فلج بل در افراد 15 تا 40 ساله شایع‎تر است. در ادامه با علل، علایم و درمان فلج بل آشنا خواهید شد.

علل فلج بل

وظیفه اصلی عصب صورت، انتقال پیغام‎های دریافتی از مغز به صورت است. در حالت عادی و در صورت سلامت شخص این پیغام‎ها که عبارتند از: لبخند، پلک زدن، اخم کردن، حرکت دادن ابروها و …، به درستی به صورت منتقل می‎شود. اما زمانی که این عصب دچار اختلال می‌‎شود، در حقیقت وقتی شخص به فلج بل دچار شده، این پیغام‎ها به درستی رد و بدل نمی‎شوند و به همین دلیل است که یک سمت صورت فرد مبتلا فلج می‎گردد.
قبلا گفته شد که عامل بروز فلج بل یک ویروس است.
غالبا بروز این فلج به عفونت‎های ویروسی

HSV-1 (ویروس تبخال)، ویروس Epstein-Barr (عامل بیماری مونونوکلئوز عفونی) مربوط است. از دیگر علل بروز این بیماری، می‎توان به عفونت‎های گوش، سرماخوردگی، دیابت، اوریون، فشار خون بالا، ادم و … را نام برد.

علائم فلج بل

نشانه‎ها و علائم فلج بل به طور ناگهانی بروز می‎کند و شاید اصلا متوجه آن نشوید و فقط صبح که جلوی آینه می‎روید ببینید، نیمی از صورت‎تان فلج شده است. اما اغلب افرادی که دچار فلج بل شده‌اند، دارای علائم زیر بودند:

• احساس درد در پشت گوش
• اختلال در عملکرد حس چشایی
• آبریزش از دهان
• سردرد
• اختلال در غدد بزاقی
• بیشتر بودن صداها در یک گوش نسبت به گوش دیگر
• اختلال در هنگام بستن پلک
• پرش بی‎اراده عضلات صورت
• اختلال در جویدن
• اشک ریزی چشم
• تیر کشیدن چشم
• لبخند کج
• خشکی چشم و احساس ناراحتی

دقت داشته باشید که در فلج بل، تنها نیمی از صورت به طور موقت فلج می‎شود. اگر همراه با این علائم در سایر قسمت‌های بدن خود نیز احساس ناراحتی می‎کنید، فورا به پزشک مراجعه نمایید.
معمولا به دلیل شباهت زیاد علائم فلج بل به سکته مغزی، با آن اشتباه گرفته می‎شود، درحالی که فلج بل با سکته مغزی فرق دارد.

پیشگیری از فلج بل

در حال حاضر، روشی برای پیشگیری از ابتلا به فلج بل وجود ندارد.

تشخیص فلج بل

پزشک با معاینه صورت شما و بررسی ناحیه فلج شده و نیز با پرسیدن سوالاتی مثل این که اولین بار چطور متوجه فلج صورت شدید؟ یا چه علائمی را در روزهای اخیر داشته‎اید؟ همچنین برای تشخیص دقیق ممکن است آزمایش خون، تست نوار عصب و عضله، اسکن ام آر آی یا سی تی اسکن تجویز کند تا وجود یک عفونت باکتریایی یا ویروسی در خون را تشخیص دهد و نیز میزان التهاب اعصاب را بررسی کند.

درمان فلج بل

پس از تشخیص فلج بل، بسته به تصمیم پزشک یکی از روش‎های درمانی زیر انتخاب می‎شود:

دارو درمانی فلج بل

ممکن است پزشک برای کاهش التهاب عصب صورتی داروهای استروئیدی و یا داروهای ضد ویروس، مانند آسیکلوویر تجویز نماید.

درمان فلج بل با ماساژ

ماساژ صورت برای درمان سستی عضلات و حفظ قابلیت ارتجاعی عضلات موثر است. همچنین با ماساژ، جریان خون در بخش‌های مختلف صورت حفظ می‎شود و عضلات دچار انقباض نخواهند شد.

درمان فلج بل با تحریک الکتریکی

تحریک الکتریکی ارتباط میان عصب و عضلات را برقرار می‎کند و منجر به بهبود وضعیت فلج صورت می‌شود. در این شیوه، جریان الکتریکی ضعیفی برای تحریک عضلات صورت بر روی بدن بیمار اعمال می‌شود. برای انتقال جریان الکتریکی به بدن بیمار از الکترود استفاده می‎شود.

برای مطالب بیشتر در مورد اورتوپدی به سایت

دکتر اسکویی مراجعه کنید.

منبع سایت

گودی کمر یا لوردوز، علل، علائم و درمان

ستون فقرات در گردن، بالا و پایین کمر کمی انحنا دارد. این منحنی ها که به ستون فقرات شکلی S مانند می دهند،

لوردوز (گردن و پایین کمر) و

کایفوز (بالای کمر) نامیده می شود. لوردوز و کایفوز در موارد زیر به بدن شما کمک می کنند:

• جذب شوک
• حمایت از وزن سر
• تنظیم و تراز کردن سر روی لگن
• تثبیت و حفظ ساختار ستون فقرات
• حرکت و انعطاف پذیری برای خم شدن

لوردوز به منحنی عادی و طبیعی ستون فقرات شما اشاره می کند. اما اگر منحنی کمر بیش از حد به سمت داخل خمیده شده باشد، در واقع تعقر بیش از حدی در پایین کمر ایجاد شده باشد، لوردوز یا گودی کمر نامیده می شود. لوردوز می تواند بر پایین کمر و گردن شما تأثیر بگذارد. لوردوز می تواند فشار بیش از حد بر ستون فقرات ایجاد کند که باعث درد و ناراحتی می شود. اگر لوردوز شدید باشد و بدون درمان رها شود می تواند توانایی راه رفتن فرد را تحت تاثیر قرار دهد.

درمان لوردوز به این که انحراف منحنی تا چه حد جدی است و همچنین دلیل ایجاد لوردوز بستگی دارد. اگر در زمان خم شدن به جلو منحنی کمر شما خود به خود در حالت عادی قرار می گیرد این مسئله مشکل پزشکی خاصی تلقی نمی شود و شما احتمالا می توانید وضعیت خود را با فیزیوتراپی و تمرینات روزانه مدیریت کنید.

اما اگر انحنا در زمان خم شدن هم در همان وضعیت باقی بماند، باید به پزشک مراجعه کنید.

علل شایع لوردوز

لوردوز می تواند در تمام سنین رخ دهد. شرایط و عوامل خاصی می تواند خطر ابتلا به لوردوز را افزایش دهد. این عوامل شامل:

سرخوردگی مهره ها (Spondylolisthesis): سرخوردگی مهره ها یک وضعیت ستون فقرات است که در آن یکی از مهره های قسمت پایینی ستون فقرات روی مهره ی زیرینش لیز می خورد. سرخوردگی مهره ها معمولا با روش های درمانی یا جراحی درمان می شود.

آکندروپلازی (Achondroplasia): آکندروپلازی یکی از رایج ترین انواع کوتاه قامتی است.

پوکی استخوان (Osteoporosis): پوکی استخوان یک بیماری استخوانی است که باعث کاهش تراکم استخوان می شود که خطر شکستگی را افزایش می دهد.

استئوسارکوما (Osteosarcoma): استئوسارکوما یک سرطان استخوانی است که به طور معمول در استخوان ران یا درشت نی در نزدیکی زانو یا استخوان بازو در نزدیکی شانه رشد می کند.

چاقی (Obesity): چاقی یک بیماری همه گیر در جهان است. چاقی باعث می شود افراد در معرض خطر بیشتری برای بیماری های جدی مانند دیابت نوع 2، بیماری های قلبی و سرطان قرار گیرند.

انواع لوردوز چیست؟

لوردوز در پایین کمر

لوردوز در قسمت پایین ستون فقرات کمری، شایع ترین نوع لوردوز است. ساده ترین راه برای بررسی این شرایط این است که روی یک سطح صاف به پشت دراز بکشید. شما باید بتوانید دست خود از قسمت پایین خود عبور دهید و تقریبا کل فضای خالی در این حرکت پر می شود.

شخصی که دچار لوردوز است در این حالت فاصله ای بین کمر خود و سطح دارد. اگر فرد دچار انحنای زیاد باشد در زمان ایستادن یک قوس C مانند در پایین کمرش دیده می شود. و از دیدگاه کناری، شکم و باسن این افراد حالت بیرون زدگی داند.

لوردوز گردن

در ستون فقرات سالم، گردن شما باید مانند C بسیار عریض باشد، در حالی که انحنا به سمت پشت گردن است. لوردوز گردن زمانی رخ می دهد که ستون فقرات شما در ناحیه گردن انحنای غیرطبیعی داشته باشد.

انحنای غیرطبیعی می تواند به این معنی باشد که:

• انحنای بیش از حد وجود دارد.
• جهت انحنا در جهت اشتباه قرار دارد، به این حالت لوردوز گردن برعکس گفته می شود.
• منحنی به سمت راست حرکت کرده است.
• منحنی به سمت چپ حرکت کرده است.

علائم لوردوز چیست؟

شایع ترین علامت لوردوز درد عضلانی است. هنگامی که انحنای ستون فقرات شما غیر طبیعی باشد، عضلات شما در جهات مختلف کشیده می شوند و سبب می شود که دچار گرفتگی یا اسپاسم شوند. اگر دچار لوردوز گردن هستنید ممکن است این درد به گردن، شانه ها و قسمت بالای کمر شما گسترش یابد. شما همچنین ممکن است در گردن یا کمر خود محدودیت حرکت احساس کنید.

همانطور که در بالا هم مطرح شد، شما می توانید لوردوز را با خوابیدن روی یک سطح صاف و عبور دست خود از زیر کمر یا گردن بررسی کنید. اگر فضای زیادی وجود دارد و یا اگر به راحتی دست خود را عبور می دهید احتمالا دچار لوردوز هستید.

در صورتی که علائم دیگری را تجربه می کنید، به پزشک مراجعه کنید، مثلا:

• بی حسی
• مور مور
• درد شک الکتریکی
• کنترل ضعیف مثانه
• ضعف
• مشکل در حفظ کنترل عضلانی

این ها ممکن است علائم یک وضعیت جدی تر مانند گیرافتادگی عصبی باشند.

لوردوز در کودکان

اغلب لوردوز در دوران کودکی بدون علت به وجود می آید. این حالت لوردوز نوجوان خوش خیم نامیده می شود. لوردوز نوجوانان زمانی اتفاق می افتد که عضلات اطراف لگن فرزند شما ضعیف و یا کشیده می شوند. لوردوز نوجوانان معمولا در طی رشد فرد تصحیح می شود.

لوردوز همچنین می تواند نشانه ای از دررفتگی لگن باشد، به خصوص اگر فرزند شما دچار تصادف با اتومبیل شده و یا از جایی افتاده باشد.

سایر شرایطی که می تواند در کودکان لوردوز ایجاد کند معمولا به سیستم عصبی و مشکلات عضلانی ارتباط دارد. این شرایط نادر هستند و عبارتند از:

• فلج مغزی
• مهره شکاف (myelomeningocele)، یک بیماری ارثی است که در آن طناب نخاعی در یک شکاف در بین استخوان های کمر گیر می افتد.
• دیستروفی عضلانی، یک گروه از اختلالات ارثی است که باعث ضعف عضلانی می شوند.
• آتروفی عضلانی ستون فقرات، یک بیماری ارثی است که سبب حرکت غیر ارادی می شود.
• آرتروگریپوزیسarthrogryposis))، یک مشکل مادزادی است که در آن که مفاصل نمی توانند به اندازه طبیعی حرکت کنند.

لوردوز در ن باردار

بسیاری از ن باردار دردکمر را تجربه می کنند و نشانه هایی از لوردوز، بیرون زدگی شکم و باسن را نشان می دهند. اما تحقیقات نشان می دهد که لوردوز در دوران بارداری، در واقع تغییرات ستون فقرات شماست چرا که ستون فقرات مجبور است مرکز ثقل خود را تنظیم کند.

به طور کلی درد کمر ممکن است به علت تغییر جریان خون در بدن شما باشد، و درد به احتمال زیاد پس از زایمان از بین می رود.

لوردوز چگونه تشخیص داده می شود؟

پزشک به سابقه پزشکی شما نگاهی می اندازد، معاینه فیزیکی انجام می دهد، و در مورد علائم دیگر برای کمک به تعیین اینکه آیا شما لوردوز دارید، سوالاتی می پرسد. در طول معاینه فیزیکی، پزشک از شما می خواهد که به جلو و بغل خم شوید. پزشک بررسی می کنند که:

• آیا منحنی انعطاف پذیر است یا خیر
• محدوده حرکت شما
• آیا ستون فقرات شما تنظیم شود
• آیا اختلالاتی وجود دارد

پزشک همچنین ممکن است سوالاتی از قبیل:

• چه زمان متوجه انحنای بیش از حد در کمر خود شدید؟
• آیا انحنا بدتر شده است؟
• آیا منحنی تغییر شکل می دهد؟
• کجا احساس درد میکنید؟

پس از تشخیص علل احتمالی، پزشک آزمایش هایی از جمله اشعه X ستون فقرات را انجام خواهد داد تا زاویه منحنی لوردوتیک شما را چک کند. پزشک شما بر اساس زاویه انحنا و سایر عوامل مانند قد، سن و وزن بدن شما وجود لوردوز را تشخیص خواهد داد.

نحوه 

درمان گودی کمر

اکثر افراد مبتلا به لوردوز نیاز به درمان پزشکی ندارند، مگر اینکه مورد شدید باشد. درمان لوردوز بستگی به شدت انحنا و وجود علائم دیگر دارد.

گزینه های درمان عبارتند از:

• دارو، برای کاهش درد و تورم
• ورزشهای تقویتی روزانه برای تقویت عضلات و دامنه حرکات
• کاهش وزن، برای کمک به وضعیت بدن
• بریس ها، در کودکان و نوجوانان
• جراحی، در موارد شدید با نگرانی های دستگاه عصبی
• مکمل های غذایی مانند ویتامین D

چشم انداز لوردوز چیست؟

در اکثر افراد، لوردوز باعث مشکلات قابل توجهی در سلامت انسان نمی شود. اما حفظ سلامت ستون فقرات سالم مهم است زیرا ستون فقرات مسئولیت زیادی در تحرک و انعطاف پذیری ما را بر عهده دارد. عدم درمان لوردوز می تواند منجر به ناراحتی در دراز مدت و افزایش خطر مشکلاتی شود در:

• ستون فقرات
• کمربند لگن
• پاها
• اعضای داخلی

استفاده از

سلول های بنیادی برای درمان بیماری ها قسمتی از پزشکی نوین و‌ پیشرو تحت عنوان پزشکی بازساختی (regenerative medicine) است. سلول های بنیادی، سلول هایی پایه ای در بدن انسان هستند که تحت شرایطی قابلیت تبدیل به سلول های اختصاصی مثل سلول غضروف، سلول ماهیچه قلب و غیره دارند. در این نوع درمان با بکارگیری این سلول های بنیادی قسمت های آسیب دیده ارگان های بدن ترمیم می شوند. سال های نه چندان پیش از این، رسیدن به این نقطه از توانایی درمان به منزله آرزو در علم پزشکی بوده است. بعنوان مثال در درمان آرتروز با سلول بنیادی ، با استفاده از سلول های مزانشیمال (نوعی از سلول های بنیادی با قابلیت غضروف سازی) غضروف آسیب دیده مفصل دچار تخریب در اثر آرتروز ترمیم و‌ بازسازی خواهد شد. این سلول ها در برخی قسمت های بدن یافت می شوند که مغز استخوان سرشار از این سلول ها می باشد. این روش کاملا با

PRP که از پلاکت های خون جهت تحریک روند بازسازی استفاده می شود متفاوت است و درمانی پیشروتر و با تکنولوژی بالاتر است.

سن مناسب جهت سلول درمانی بین ۱۸ تا ۶۵ سال است که فرایند استخوان سازی فعال می باشد و هرچه سن کمتر باشد پاسخدهی بهتر خواهد بود زیرا سلول ها جوانتر بوده و قدرت تکثیر و بازسازی بیشتری دارند.
روش کار در درمان آرتروز با سلول بنیادی به این صورت است که مقداری سلول بنیادی غضروف ساز از مغز استخوان فرد دچار آرتروز استخراج می شود و سپس تحویل لابراتوار کشت سلول که ازمایشگاهی بسیار مجهز و‌ تحت شرایط کنترل شده و‌ استریل است، داده می شود. در آزمایشگاه سلول ها کشت داده می شوند و بعد از چند هفته تکثیر و‌ رسیدن به تعداد مشخصی از طریق یک تزریق داخل مفصلی وارد مفصل می شوند. سلول های وارد شده شروع به

ترمیم قسمت های آسیب دیده غضروف می کنند و‌پس از مدتی، ترمیم غضروف اتفاق می افتد که این باعث بهبود وضعیت غضروف به لحاظ قوام و ضخامت شده و‌ نهایتا باعث کاهش درد و افزایش عملکرد بیمار می شود. معمولا بهبودی بعد از حدود شش ماه حاصل می شود.
لازم به ذکر است این روش در موارد آرتروز خفیف یا متوسط موثر بوده و اثرات مثبت آن برای سال ها باقی می ماند ولی در موارد شدید آرتروز تاثیر چندانی ندارد. شایان ذکر است که اصلاح سبک زندگی همچون کاهش وزن، اجتناب از حرکات فیزیکی سنگین و انجام ورزش های تقویتی عضلات چهار سر ران همچنان جزو ارکان مهم درمان آرتروز بوده و رعایت مسایل فوق کمک شایانی در دوام سلامت غضروف بازسازی شده خواهد داشت.

برای مقالات بیشتر در زمینه اورتوپدی به سایت

دکتر اسکویی مراجعه کنید.

منبع سایت

درست همانگونه که احتمالا همیشه مادرتان به شما گوشزد کرده، باید صاف بایستید. حالت اشتباه بدنی، علت مشکلات متعدد عضلانی اسکلتی است. در اینجا نحوه ی ایجاد حالت بدنی صحیح در هنگام ایستادن را بررسی می نماییم.

با چشمان خود شروع کنید. به اطراف خود نگاه کنید. توجه کنید که چه تعداد از اطرافیان شما به سمت پایین نگاه می کنند. سپس به شانه ها و کمر این افراد نگاه کنید. این افراد به سمت جلو خم شده اند و حالتی شبیه پیری زودرس گرفته اند. بنابراین، با نگاه به مقابل، تصویر جدید بدن خود را شروع کنید: به طور مستقیم به چشمان مردم، به افق، به جهان اطراف و بالاتر از خود نگاه کنید. همه ما زمان زیادی را صرف زل زدن به گوشی یا کفش های خود کرده ایم. حال زمان آن رسیده است که واقعا دنیای اطراف خود را بشناسیم و به مقابل به طور مستقیم نگاه کنیم.

سپس چانه خود را بالا بیاورید. بالا بردن چشم ها به تنهایی کافی نیست. چانه ی خود را به سمت بالا بیاورید و دقت کنید که چه اتفاقی برای گردن شما می افتد. انحنای گردن تغییر می کند؛ وزن جمجمه شما، که مغز عظیم شما را نگه داری می کند، در حال حاضر روی ستون فقرات شما متمرکز است. جریان خون و مایع مغزی نخاعی شما مسیرهای نرم و صحیح را در رایانه ذهنی شما طی می کنند. اینکار باعث می شود از مصرف انرژی بیش از حد جلوگیری شود و به سلول های عصبی بدن که اطلاعات زیادی را انتقال می دهند اکسیژن کافی برسد.

مطلب مرتبط: 

درمان گردن درد

شانه های خود را عقب تر از لگن قرار دهید. با چرخش شانه به جلو در زمانی که با انگشتانتان روی گوشی و یا صفحه کلید کامپیوتر ضربه می زنید، شانه هایتان در یک حالت بسته گیر می کنند. اسکاپولارهای موجود در کمر شما به سمت جلو و خارج حرکت می کنند و عضلاتی که آنها را هدایت می کنند، به دلیل موقعیت بیومکانیکی نامناسب تضعیف می شوند. با چرخش به جلو، شانه های چرخان شما (چهار تاندون که حرکت شانه شما را هدایت می کنند( به استخوان آکرومیون فشار می آورند. این موضوع زمانی که سعی می کنید دست خود را بر روی سر خود ببرید، باعث ایجاد احساس درد می شود.

همانطور که شانه های شما به سمت عقب می چرخند، شکم خود را به داخل بکشید و منقبض کنید. هر آنچه که در قسمت بالای کمربند قرار گرفته شامل ماهیچه های شکم شما و چربی هایی که ماهیچه را پوشانده اند وزن زیادی را بر ستون فقرات شما تحمیل می کنند. سعی کنید در این حالت یک لیوان آب را در مقابل خود نگه دارید و متوجه شوید که انجام اینکار حتی برای چند دقیقه چقدر دشوار است. بدون استفاده از انقباض عضله و قدرت شکمی، کمر شما باید شکم را به همین صورت در تمام طول روز نگه دارد.

در حالیکه شکم خود را به داخل منقبض کرده اید، نفس عمیقی بکشید. تصور کنید که ریه های شما دارای سه بخش برای پر کردن هر نفس است. ابتدا فضای پایین را پر کنید که در قسمت ناف شما احساس می شود. بعد، قسمت سینه خود را پر کنید و در نهایت، قسمت بالای قفسه سینه خود را پر کنید. توجه داشته باشید که شانه های شما به عقب رانده می شوند، ریه های شما بلند می شوند، و شکم شما به سمت داخل جمع شده است. در این حالت جهان را ببینید.

در حالیکه شانه های خود را صاف نگه داشته اید باسن خود را کمی به سمت جلو بیاورید. این فقط سربازان نیستند که می توانند صاف و با غرور بایستند. حال به همین صورت صاف به جهان قدم بگذارید. با حفظ حالت صاف پشت میز بنشینید و موقعیت بدنی صاف خود را به همین حالت نگه دارید. مادرتان به شما افتخار خواهد کرد، و مفاصل شما دیگر آسیب نمی بینند و دچار درد نمی شوند.

بدن به طور کلی به طوری طراحی شده است که در هنگام ایستادن صحیح، انرژی مصرفی کمینه است. عضلات اصلی آرام هستند و تنها واکنش های موضعی برای حفظ تعادل در فعالیت ها نیاز هستند. حالت بدنی صحیح زمانی صورت می گیرد که لاله گوش، سر شانه، استخوان اتصال دهنده لگن و ران، زانو در خطی کاملا عمود بر کف قرار دارند.

همه ی این کارها به تمرین و نظم و انضباط نیاز دارند. تلفن، رایانه، الکسا و سیری خود را برای یادآوری انجام این تمرینات ساده به طور منظم تنظیم کنید. شما با افزایش سن به طور طبیعی دچار خمیدگی پشت می شوید، با حالت بدنی ضعیف و نادرستی که به دیسک و مفاصل ستون فقرات خود اضافه می کنید می توانید احتمال ابتلا به آرتروز را بالا برید. و همچنین تضعیف عضلات شکمی باعث می شود که شما دچار کمردرد شوید. تصویر بدنی خمیده و سالخورده هیچ سودی برای شما نخواهد داشت.

برای مقالات بیشتر به سایت

آسود کلینیک مراجعه کنید.

منبع: 

 نحوه ی 

درست ایستادن

کشیدگی رباط (sprain) کشش یا پاره شدن رباط ها (باند های سختی از بافت فیبروزی که دو استخوان را در مفاصل شما متصل می کند) می باشد. رایچ ترین محل برای کشیدگی رباط در مچ پا شما است.

درمان اولیه شامل استراحت، یخ گذاری،کمپرسیون محل آسیب (بانداژفشاری) و بالا نگه داشتن مچ پا (مثلا گذاشتن یک بالش زیر پا) است. کشیدگی رباط خفیف می تواند در خانه درمان شود. کشیدگی رباط شدید گاهی اوقات نیاز به جراحی برای ترمیم رباط های پاره شده دارند.

تفاوت بین کشیدگی رباط  (sprain) و کشیدگی عضله (strain) این است که کشیدگی رباط موجب آسیب رسیدن به بافت هایی می شود که دو استخوان را به هم متصل می کنند، در حالی که کشیدگی عضله شامل آسیب به عضله یا بافتی است که عضله را به استخوان متصل می کند.

علائم

علائم و نشانه ها بسته به شدت آسیب، متفاوت است و ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• درد
• ورم
• کبودی
• توانایی محدود برای حرکت مفصل آسیب دیده
• شنیدن یا احساس صدای”پاپ” در مفصل در زمان آسیب دیدگی

چه زمان نیاز به مراجعه به پزشک است؟

کشیدگی رباط خفیف را می توان در خانه درمان کرد. اما آسیب های که باعث کشیدگی رباط  می شوند می توانند همچنین باعث آسیب های جدی مانند شکستگی شوند. شما باید به پزشک مراجعه کنید اگر:

• نمی توانید حرکت کنید یا مفصل آسیب دیده تحمل وزن نداشته باشد.
• درد به طور مستقیم بر روی استخوان مفصل آسیب دیده کشیده می شود.
• در هر بخش از ناحیه آسیب دیده بی حسی داشته باشید.
• ورم و یا کبودی قابل ملاحظه داشته باشید.

علل

کشیدگی رباط هنگام کشیدگی بیش از حد و یا پاره شدن رباط رخ می دهد در حالی که به شدت بر مفصل فشار وارد می آورد. کشیدگی رباط اغلب در شرایط زیر رخ می دهند:

مچ پا – پیاده روی یا ورزش روی یک سطح ناهموار، فرود نامناسب پس از یک پرش

زانو – چرخیدن در طول فعالیت ورزشی

مچ دست – فرود روی یک دست کش آمده در طول سقوط

شست – آسیب های ناشی اسکی و یا کشش بیش از حد طولانی در هنگام بازی ورزشی با راکت، مانند تنیس

کودکان دارای نواحی از بافت نرم تر هستند که صفحات رشد نام دارند و در انتهای استخوان های آنها هستند. رباط ها در اطراف مفصل اغلب قوی تر از این صفحات رشد هستند، به طوری که کودکان بیشتر احتمال شکستگی دارند تا کشیدگی رباط .

عوامل خطر

عواملی که در به وجود آمدن کشیدگی رباط  نقش دارند، عبارتند از:

شرایط محیطی. سطوح لغزنده یا ناهموار می تواند باعث احتمال بیشتر بروز آسیب شود.

خستگی. عضلات خسته احتمالا نمی توانند به خوبی از مفاصل شما حمایت کنند. هنگامی که شما خسته هستید، به احتمال بیشتری تسلیم نیروهایی می شوید که می توانند به مفصل فشار وارد کنند.

تجهیزات ضعیف. کفش و سایر تجهیزات ورزشی ضعیف و یا نامناسب می تواند به خطر ایجاد کشیدگی رباط کمک کند.

تشخیص

در طول معاینه فیزیکی پزشک تورم و نقاط حساس به لمس در اندام تحت تاثیر شما را بررسی می کند. موقعیت و شدت درد شما می تواند به تعیین میزان و ماهیت آسیب کمک کند.

اشعه ایکس می تواند به تشخیص عدم وجود شکستگی و یا آسیب استخوان به عنوان منبع مشکل کمک کند. تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) نیز ممکن است برای تشخیص میزان آسیب استفاده شود.

درمان کشیدگی رباط

برای مراقبت فوری از کشیدگی رباط  از روش  R.I.C.Eاستفاده کنید. روش – استراحت، یخ، فشرده سازی، ارتفاع:

استراحت. اجتناب از انجام فعالیت هایی که موجب درد، تورم یا ناراحتی می شوند. اما تمام فعالیت های بدنی را قطع نکنید.

یخ. حتی اگر به دنبال کمک پزشکی هستید، بلافاصله روی ناحیه آسیب دیده یخ بگذارید. از یخ یا کمپرس سرد هر باز به مدت 15 تا 20 دقیقه استفاده کنید و در چند روز بعد از مصدومیت، هر دو تا سه ساعت در زمانی که بیدار هستید، این کار را تکرار کنید.

فشرده سازی. برای متوقف کردن تورم، منطقه را با یک باند کشی فشرده کنید تا تورم متوقف شود. ناحیه را بیش از حد فشرده نکنید چرا که ممکن است باعث گردش خون شود. از انتهای دورترین ناحیه نسبت به قلب فشرده سازی را شروع کنید. اگر درد افزایش یابد، محل آسیب دیده بی حس شود و یا زیر ناحیه باندپیچی شده تورم دیده شود، باند کشی را آزادتر کنید.

بالا نگه داشتن عضو. سطح محل آسیب دیده را به خصوص در شب بالاتر از سطح قلب خود قرار دهید چرا که به گرانش امکان می دهد تا تورم را کاهش دهد.

همچنین داروهای ضد درد مانند ایبوپروفن و استامینوفن می توانند مفید باشند.

پس از دو روز اول، به آرامی شروع به استفاده از منطقه آسیب دیده کنید. شما باید بهبود تدریجی را در عملکرد مفصل برای تحمل وزن یا حرکت بدون درد مشاهده کنید. ریکاوری از کشیدگی رباط می تواند چند ماه طول بکشد.

متخصص طب فیزیکی می تواند برای به حداکثر رساندن ثبات و قدرت مفصل یا اندام آسیب دیده به شما کمک کند. پزشک شما ممکن است پیشنهاد دهد که منطقه را با بریس یا اسپلیت ثابت کنید. برای برخی از صدمات مانند پارگی رباط ممکن است جراحی در نظر گرفته شود.

یکی از نکات بسیار مهم در توانبخشی این موارد تقویت حس درک وضعیت (proprioception) است که با تمرینات خاصی حاصل می گردد. حس درک وضعیت فضایی مفصل در جلوگیری از پیچ خوردگی بسیار حایز اهمیت است و  در اثر بی حرکتی مدام اسیب می بیند.

برای مقالات بیشتر به سایت

دکتر اسکویی مراجعه فرمایید.

منبع: 

کشیدگی رباط

بافت عضلانی اسکلتی بزرگترین توده بدن را تشکیل می دهد، که 45 درصد کل وزن آن را تشکیل می دهد. آسیب های عضلانی می تواند ناشی از کبودی، کشش یا شکستگی باشد. طبقه بندی فعلی این صدمات را به صورتی ملایم، متوسط ​​و شدید تقسیم می کند. علائم و نشانه های ضایعات درجه I ادم و ناراحتی هستند. درجه دوم، از دست دادن عملکرد، شکاف و اکیموز ممکن است؛ و درجه III، پارگی کامل، درد شدید و هماتوم گسترده. تشخیص می تواند توسط: اولتراسوند، که پویا و ارزان است، اما وابسته به امتحان، تایید می شود. و توموگرافی یا رزونانس مغناطیسی، که تعریف آناتومیک بهتر را فراهم می کند، اما استاتیک است. فاز اولیه درمان می تواند به عنوان پروتکل "PRICE" خلاصه شود. NSAIDs، اولتراسوند درمان، تقویت و کشش پس از فاز اولیه و محدوده حرکت بدون درد در درمان بالینی استفاده می شود. از سوی دیگر، جراحی دارای علائم دقیق است: زهکشی هماتوم و بازسازی و تقویت عضله تاندون.

آسیب دیدگی عضلات بیشترین علت ناتوانی در عملکرد ورزشی است. برآورد شده است که 30 تا 50 درصد از تمام آسیب های مربوط به ورزش به علت ضایعات نرم بافت ناشی می شود) 1 (.

اگرچه درمان غیر جراحی پیش آگهی خوبی برای بسیاری از ورزشکاران با صدمات عضلانی است، اما عواقب نارسایی درمان ممکن است چشمگیر باشد و بازدهی فعالیت بدنی را به مدت چند هفته یا چند ماه (2) به تعویق انداخته است. شناخت اصول اساسی خاصی از مکانیسم های بازسازی و تعمیرات ماهیچه های اسکلت ممکن است به اجتناب از خطرات ناخواسته و تسریع بازگشت به ورزش کمک کند.

آناتومی و بیومکانیک

الیاف عضلانی به طور کلی از استخوان یا بافت همبند متراکم می آیند و در استخوان دیگری بوسیله تاندون قرار می گیرند.

عضلات وجود دارد که یک یا چند مفاصل را برای ایجاد حرکت حرکت می دهند. عضلات با عملکرد تونیک یا موضعی عموما گسترده و مسطح هستند و در یک اتصال واحد قرار دارند و سرعت انقباض کم و ظرفیت تولید و حفظ نیروی انقباضی بزرگ وجود دارد. آنها عموما در محوطه های عمیق قرار دارند.

عضلات شامل دو مفاصل دارای سرعت بیشتر انقباض و ظرفیت بیشتر برای تغییر طول، اما ظرفیت کمتر برای مقاومت در برابر تنش. آنها معمولا در محفظه های سطحی قرار دارند.

با توجه به شکل، عضلات مچ پا اجازه حرکت بیشتر را می دهند، در حالی که عضلات پنتیک دارای قدرت انقباضی بیشتری هستند.

طول فیبر تعیین کننده مهمی در مقدار انقباض ممکن در یک عضله است. از آنجا که مایوفیبریلها معمولا توزیع مایع در داخل شکم عضله ارائه می شوند، معمولا از طول کل عضله کوتاه تر است.

برای مقالات بیشتر به سایت دکتر اسکویی مراجعه فرمایید.

منبع: بافت عضلانی اسکلتی

فیوژن کمری ستون فقرات است

قرار دادن پیچ ها، میله ها و قفس ها

ثابت کردن ستون فقرات. این کار انجام شده است

چون ستون فقرات ناپایدار است

به دلیل آسیب، یا به دلیل

ستون فقرات باید در جای خود ثابت شود

به خاطر درد

این جراحی اغلب شامل

حذف بخشی از یا تمام استخوان

که پشت ستون ستون فقرات نامیده می شود lamina. لامینا ممکن است باشد

باعث تنگی اطراف نخاع یا عصب (ها) می شود. جراحی به آن کمک می کند

سوزش یا التهاب را به آن منطقه کاهش دهید. هر گونه تغییرات آرتریت یا

همچنین می توان از مواد دیسکی که روی ریشه عصب قرار دارند نیز حذف می شود.

اکثر بیماران در 2 تا 5 روز در بیمارستان می مانند. قبل از اینکه بتوانید به خانه بروید، شما باید قادر باشد؛ 1. کنترل درد خود را با مصرف دارو های خوراکی 2. بیرون بریزید و خودتان راه بروید 3. مثانه خود را خالی کنید. اگر نتوانید این کارها را انجام دهید یا اگر مشکلی از خود دارید جراحی، ممکن است لازم باشد در بیمارستان دیگر باقی بمانید. یک متخصص فیزیوتراپیست معمولا به شما کمک می کند تا یاد بگیرید که چگونه در داخل و خارج از رختخواب بمانید و از مکانیک بدن خوب استفاده کنید. شما ممکن است با یک واکر یا سایر وسایل خانگی که به خانه می روند ارسال شود قبل از تخلیه از بیمارستان تعیین خواهد شد.

برای مقالات بیشتر به سایت دکتر اسکویی مراجعه فرمایید.

منبع:درمان کمر دردهای پس از جراحی کمر

سندرم پای بی قرار یا سندرم پای ناآرام (Restless legs syndrome) بیماری است که موجب میل شدید غیر قابل کنترل برای حرکت دادن پاها، اغلب به دلیل وجود حسی ناخوشایند می شود. این مشکل معمولا در غروب یا شب زمانی که شما نشسته اید یا دراز کشیدید، رخ می دهد. حرکت دادن پا موقتا احساس ناخوشایند را تسکین می دهد.

سندرم پای بی قرار می تواند در هر سنی شروع شود و به طور کلی با افزایش سن شما وضعیت بدتر می شود. این بیماری می تواند خواب را مختل کند که در نتیجه فعالیت های روزانه نیز مختل می شوند.

مراحل ساده مراقبت از خود و تغییرات شیوه زندگی ممکن است به شما کمک کند. همچنین مصرف دارو به بسیاری از افراد مبتلا به سندرم پای بیقرار کمک می کند.

علائم

علامت اصلی تمایل شدید به حرکت پاها است. ویژگی های رایج همراه با سندرم پای بی قرار عبارتند از:

احساساتی که پس از استراحت آغاز می شود. این احساس معمولا بعد از اینکه شما برای مدت طولانی دراز کشیدید یا نشسته اید، مانند نشستن در ماشین، هواپیما یا سینما شروع می شود.

احساس آرامش با حرکت. احساسات ناخوشایند با حرکت پا مانند کشش، آهسته تکان دادن، قدم زدن یا پیاده روی کاهش می یابد.

بدتر شدن علائم در شب. علائم معمولا در شب رخ می دهد.

تکان دادن پا در شب. سندرم پای بی قرار ممکن است با یکی دیگر از حالت های رایج تر بنام حرکات اندام متناوب در خواب مرتبط باشد که موجب تکان دادن پا یا لگد زدن در شب و زمانی که شما خواب هستید می شود.

افراد معمولا علائم سندرم پای بی قرار را به عنوان احساسات غیرمعمول، ناخوشایند در پاها توصیف می کنند. معمولا در هر دو طرف بدن اتفاق می افتد. در موارد نادر این احساسات بر روی دست ها نیز تاثیر می گذارد.

احساساتی که معمولا در داخل اندام و نه روی پوست رخ می دهند، به شرح زیر است:

• خزیدن چیزی
• کشیده شدن
• ذق ذق کردن
• درد
• خارش
• وجود الکتریسته

گاهی توصیف احساسات دشوار است. افرادی که تحت تاثیر قرار می گیرند معمولا این وضعیت را به عنوان بی حسی یا گرفتگی عضلات توصیف نمی کنند. با این حال آنها به طور پیوسته تمایل به حرکت پاهای خود را توصیف می کنند.

شدت علائم متغیر است. گاهی اوقات علائم برای دوره هایی ناپدید می شوند و سپس دوباره به سراغ فرد می آیند.

چه زمان باید به پزشک مراجعه کرد؟

برخی از افراد مبتلا به سندرم پای بی قرار هرگز به دنبال مراقبت های پزشکی نیستند زیرا آنها نگران هستند که مشکلشان جدی گرفته نشود. اما سندرم پای بی قرار می تواند در خواب شما دخالت کند و موجب خواب آلودگی روزانه شده و بر کیفیت زندگی تاثیر گذارد. اگر فکر می کنید که دچار سندرم پای بی قرار هستید، با پزشک خود صحبت کنید.

علل

اغلب علت شناخته شده ای برای سندرم پای بی قرار وجود ندارد. محققان معتقدند که این وضعیت ممکن است ناشی از اختلال دوپامین شیمیایی مغز باشد که پیام هایی برای کنترل حرکت عضلات ارسال می کند.

• وراثت

گاهی اوقات سندرم پای بی قرار در خانواده ها منتقل می شود، به ویژه اگر شرایط قبل از 40 سالگی شروع شود. محققان قسمت هایی را در کروموزوم معرفی کرده اند که ژن های سندرم پای بی قرار ممکن است وجود داشته باشد.

• بارداری

تغییرات بارداری یا هورمونی ممکن است به طور موقت علائم و نشانه های سندرم پای بی قرار را بدتر کند. بعضی از ن برای اولین بار در دوران بارداری، مخصوصا در سه ماهه آخر، دچار سندرم پای بی قرار می شوند. با این حال نشانه ها و علائم معمولا بعد از زایمان ناپدید می شوند.

تشخیص

پزشک شما سابقه پزشکی شما را گرفته و از شما می خواهد که علائم خود را توصیف کنید. تشخیص سندرم پای بی قرار بر اساس معیارهای زیر است:

• شما تمایل شدید و اغلب غیر قابل مقاومت در جهت حرکت پاهای خود دارید که معمولا همراه با احساسات ناراحت کننده به طور معمول شبیه خزندین،گرفتگی، سوزن سوزن شدن و یا کشیدگی در پاست.
• علائم شما وقتی که استراحت می کنید شروع شده یا بدتر می شود.
• علائم شما به طور جزئی یا به طور موقت با فعالیت، مانند راه رفتن یا حرکات کششی از بین می رود.
• علائم شما در شب بدتر می شوند.
• علائم را نمی توان تنها با یک وضعیت پزشکی یا رفتاری توضیح داد.
• پزشک شما ممکن است یک آزمایش فیزیکی و عصبی انجام دهد. آزمایش خون، به ویژه برای کمبود آهن، ممکن است دستورالعمل دیگری باشد تا دلایل احتمالی مشکل شما رد کند.

درمان

گاهی اوقات درمان یک بیماری زمینه ای مانند کمبود آهن، نشانه های سندرم پاهای بیقرار را بسیار کاهش می دهد. اصلاح کمبود آهن ممکن است شامل مصرف مکمل آهن به صورت خوراکی یا داخل وریدی باشد. با این حال مکمل های آهن را تنها با نظارت پزشکی و بعد از اینکه پزشک سطح آهن خون شما را بررسی کرد، مصرف نمایید.

اگر شما سندرم پای بی قرار را بدون شرایط مرتبطه داشته باشید، درمان بر تغییرات شیوه زندگی متمرکز است. اگر این درمان ها موثر نباشند، پزشک شما ممکن است داروها را تجویز نماید.

دارو درمانی

داروهای تجویزی متعدد، که بیشتر آنها برای درمان بیماری های دیگر توسعه یافته اند، برای کاهش بیقراری در پاهای شما در دسترس هستند. این داروها شامل:

داروهایی که باعث افزایش دوپامین در مغز می شوند. این داروها روی سطوح دوپامین پیامرسان های شیمیایی در مغز تاثیر می گذارند. روپینیرول(Requip) ، روتیگوتین (Neupro) و پرامی‌ پکسول (Mirapex) توسط FDA برای درمان سندرم پای بی قرار متوسط ​​تا شدید تایید شده است. عوارض جانبی کوتاه مدت این داروها معمولا خفیف هستند و شامل تهوع، سرگیجه و خستگی می شوند. با این حال این داروها همچنین می توانند اختلالات کنترل تکانه، مانند قماربازی بیمارگونه و خواب آلودگی روزانه را ایجاد کنند.

داروهای موثر بر کانال های کلسیم. بعضی از داروها مانند گاباپنتین (نورونتین)، گاباپنتین اناکاربیل (هوریزانت) و پره گابالین (Lyrica) برای برخی از افراد مبتلا به سندرم پای بی قرار موثر است.

اپیوئیدها. داروهای مخدر می توانند علائم خفیف تا شدید را از بین ببرند، اما اگر در دوزهای بالا استفاده شوند، ممکن است معتاد کننده باشند. بعضی از نمونه ها عبارتند از کدئین، اکسید کتون (OxyContin، Roxicodone)، ترکیب اکسید کتون و استامینوفن (Percocet، Roxicet) و ترکیب هیدروکودون و استامینوفن (Norco، Vicodin).

آرامبخش های عضلانی و داروهای خواب. این داروها شناخته شده با عنوان بنزودیازپین ها، به شما جهت خواب شبانه بهتر کمک می کنند، اما احساسات پا را از بین نمی برند و ممکن است موجب خواب آلودگی روزانه شوند. یک آرام بخش رایج برای سندرم پای بی قرار کلونازپام (Klonopin) است. این داروها به طور کلی تنها در صورتی استفاده می شود که دیگر درمان ها تاثیری نداشته باشند.

شیوه زندگی و درمان های خانگی

تغییر ساده سبک زندگی می تواند به کاهش نشانه های سندرم پای بی قرار کمک کند:

حمام و ماساژ را امتحان کنید. خیس خوردن در حمام گرم و ماساژ دادن پاها می تواند عضلات شما را تسکین دهد.

پک های گرم و یا سرد را اعمال کنید. استفاده از گرما یا سرد یا استفاده متناوب از این دو، ممکن است احساسات ناخوشایند اندام شما را کاهش دهد.

ایجاد بهداشت خوب خواب. خستگی تمایل به تشدید علائم سندرم پای بی قرار دارد، بنابراین مهم است که بهداشت خواب خود را جدی بگیرید. در حالت ایده آل در یک محیط خنک، آرام و راحت  به رختخواب بروید؛ در ساعت مشخصی به تخت رفته و بیدار شوید و خواب کافی دریافت کنید.

ورزش. ورزش کردن تا حد متوسط و منظم ممکن است علائم سندرم پای بی قرار را کاهش دهد، اما ورزش بیش از حد و یا دیر هنگام ممکن است علائم را تشدید کند.

اجتناب از مصرف کافئین. گاهی اوقات قطع مصرف کافئین ممکن است به پاهای بی قرار کمک کند. برای چند هفته سعی کنید محصولات حاوی کافئین مانند نوشیدنی های شکلاتی و کافئینی شبیه قهوه، چای و نوشیدنی های غیر الکلی را قطع کنید تا ببینید به وضعیت شما کمکی می کند.

برای مقالات بیشتر به سایت

دکتر اسکویی مراجعه کنید.

منبع:

سندرم پای بی قرار